جناب سروش عزیز، این ۱۳۱۵ چیه پسوند نام کاربری‌تون؟
از این ۱۸ نفر خیلی‌هاشون ربات هستن. ربات گوگل و بینگ و یاهو و ...
از عشق‌های شخصی گفتیم... ما اینجا یه جستار داریم به نام «ازدواج» ! اینجا: http://forums.boursy.com/showthread.php?t=3754&goto=newpost البته چون محیط کوچیکه و همه همدیگرو می‌شناسن زیاد جالب نیست آدم از چیزای شخصی‌اش بگه... ولی در کل جای جالبیه. اطلاعات عمومی خوبی به اشتراک گذاشته شده.
یه چیزی... در هر عشقی اول و آخر آدم عاشق خودشه. این عشق به خویشتن هستش که به دیگران می‌زنه و به اسم دیگران ثبت میشه. در مورد خدا هم همینو می‌گن. که از دوست داشتن خودش به خودش هستش که مخلوقات به وجود میان... (از این رو اون شعری هم که گذاشتم گویا فقط برای رابطه‌ی عاشقانه با «خدا» درست در می‌آد. و لا غیر.) که البته اینا بحثش اینجا نیست. گویا انسان در معشوقش خودش رو تماشا می‌کنه. احساس‌های خودش رو. تجربه می‌کنه. در هر معشوقی. از بچه‌ای که عاشق اسباب‌بازی‌اش هست. تا پدری که ثمره‌ی وجودی خودش رو تو بچه‌اش می‌بینه و به اون عشق می‌ورزه.
مجنون در خانه‌ی لیلی رو می‌زنه و لیلی می‌گه: بانگ زد یارش که بر در کیست هان گفت بر در هم تویی ای دلستان گفت اکنون چون منی ای من در آ نیست گنجایی دو من در یک سرا
می‌گن دنیا بر مدار عشق می‌گرده... من در حدی نیستم که در این باره صحبت کنم... ولی می‌گن... عشق می‌سوزونه... عشق غیرتی هست که اغیار رو می‌سوزونه... اگه آدم عاشق یه چیز بشه هر چیزی که غیر اون یا در تضاد با اونه رو می‌سوزونه... کار به جایی می‌رسه که آدم به کلی هوای اضداد رو از دلش بیرون می‌رونه... و بت‌کده رو از بت‌ها خالی می‌کنه. و اینکه بالاتر به کلی هوای هر چه غیر اوست رو از دلش بیرون می‌کنه... و حتی صورتشون رو از ذهنش فراموش می‌کنه... و حتی بالاتر... اینکه حتی عاشق خودش رو هم به آتش می‌کشه و از بین می‌بره و از یاد می‌بره... در این لحظه چیزی نمی‌مونه... هیچ چیز. غیر محبوب.
تو دانشگاه نگاه که می‌کردم... تمام پروفسورهامون چند تا ویژگی داشتند: مثل لاک‌پشت بودن (در برابر خرگوش). کند بودن. هم فیزیکی و شاید هم هم ذهنی (!). به علاوه اینکه بنیادی بودن. منظورم اینه که کارا رو ریشه‌ای پیگیری می‌کردن و بلد بودن. از عمق یه چیز رو معلوم بود یاد گرفته بودن. به ریشه‌ها و ژرفای کار توجه کرده بودن. این خصیصه رو تو خیلی از آدمای موفق دیدم... البته من خودم صد و هشتاد درجه برعکس فکر کنم هستم. عجله دارم. تو همه کارام. مدتیه اینجوری شدم. و البته دارم رو خودم کار می‌کنم.
اولا بگم خدمتتون اینجا پیام خصوصی نیست. پیام عمومیه. یعنی کس دیگه‌ای هم بخواد می‌تونه ببینه. بعد اینکه من همیشه می‌خوام با یه دست ده‌تا هندونه بردارم و هیچ‌وقت نمی‌شه. اول و آخر نباید دوپینگ کرد. موفق‌ترین آدما همیشه کندترین آدما هستن. (حتی خیلی وقت‌ها دانشمندا رو نگاه کنی می‌بینی از نظر ذهنی هم کُندن!) پی‌نوشت: عاشق شدین؟؟؟ عایا؟
سلام و عرض ادب. عکس نو نیست. تقریبا همون زمانی که این عکس رو گذاشتم اون رو هم گذاشتم. یکی برای عکس پروفایله و یکی برای عکس معمولی.
سلام به دوست و برادر عزیزم.
عضو فعال
ستاره‌دار(57)
عضو جدید
مدیر(ستاره دار 11)
عضو عادی
ستاره دار(6)
ستاره‌دار (۱۳)
جستجوی همه ارسال ها
