دلخوشی‌ها و دلتنگی‌ها (از هر دری، سخنی) ?

[meisam317]

[رادین1]

کمی از بورس فاصله بگیریم بد نیست:
میگن روزی روزگاری ملا نصرالدین گاو فربه و شیرده بزرگی داشت ، قصد فروش نمود و راهی بازار شد . ملتی گرد او جمع آمدند . ملا نصرالدین در وصف گاو شیر ده تا می توانست داستان سرود . عده زیادی مشتری خرید گاوه ملا نصرالدین شدند !!! یکی از میان جمعیت فریاد زد ملا اگر گاو اینقدر شیرده است که می گویی چرا می فروشی؟ ملا در جواب گفت همه آنچه در وصف گاو خود گفتم درست و راست بود . تنها ایراد گاو من این است که وقتی سطل شیر پر می شود با لگدی آن را می ریزد!

[mhjboursy]

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند // آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی // باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد // هر کس حکایتی به تصور چرا کنند

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست // آن به که کار خود به عنایت رها کنند
بی معرفت مباش که در من یزید عشق // اهل نظر معامله با آشنا کنند
حالی درون پرده بسی فتنه می‌رود // تا آن زمان که پرده برافتد چه‌ها کنند
گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار // صاحب دلان حکایت دل خوش ادا کنند
می خور که صد گناه ز اغیار در حجاب // بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنند
پیراهنی که آید از او بوی یوسفم // ترسم برادران غیورش قبا کنند
بگذر به کوی میکده تا زمره حضور // اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند
پنهان ز حاسدان به خودم خوان که منعمان // خیر نهان برای رضای خدا کنند
حافظ دوام وصل میسر نمی‌شود // شاهان کم التفات به حال گدا کنند

[mhjboursy]

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی \\ عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم \\ باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه \\ ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی
آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان \\ که دل اهل نظر برد که سریست خدایی
پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند \\ تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی
حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان \\ این توانم که بیایم به محلت به گدایی
عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت \\ همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی
روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا \\ در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم \\ چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی
شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن \\ تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی
سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد \\ که بدانست که دربند تو خوشتر ز رهایی
خلق گویند برو دل به هوای دگری ده \\ نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوایی

[mhjboursy]

تاکی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه


خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه


جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه


رفتم به در صومعهٔ عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد


در میکده رهبانم و در صومعه عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد


یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه


روزی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار


من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار


او خانه همی جوید و من صاحب خانه


هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو


در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو


مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه


بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید


عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید


دیوانه منم من که روم خانه به خانه


عاقل به قوانین خرد راه تو پوید
دیوانه برون از همه آیین تو جوید


تا غنچهٔ بشکفتهٔ این باغ که بوید
هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید


(الحمد لله رب العالمین)


بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه


بیچاره بهائی که دلش زار غم توست
هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست


امید وی از عاطفت دم به دم توست
تقصیر خیالی به امید کرم توست


یعنی که گنه را به از این نیست بهانه

[mhjboursy]

من که از آتش دل چون خم می در جوشم
مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم

قصد جان است طمع در لب جانان کردن
تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم

من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم
هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم

حاش الله که نیم معتقد طاعت خویش
این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم

هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا
فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
من چرا ملک جهان را به جوی نفروشم

خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست
پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم

من که خواهم که ننوشم بجز از راوق خم
چه کنم گر سخن پیر مغان ننیوشم

گر از این دست زند مطرب مجلس ره عشق
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

[آگراداد]

آدم ها دیگه اهل عاشقی نیستند .
اهل سرمایه گذاری شدن .

[mhjboursy]

اگر لذت ترک لذت بدانی دگر شهوت نفس، لذت نخوانی
هزاران در از خلق بر خود ببندی گرت باز باشد دری آسمانی
سفرهای علوی کند مرغ جانت گر از چنبر آز بازش پرانی
ولیکن تو را صبر عنقا نباشد که در دام شهوت به گنجشک مانی
ز صورت پرستیدنت می‌هراسم که تا زنده‌ای ره به معنی ندانی
گر از باغ انست گیاهی برآید گیاهت نماید گل بوستانی
دریغ آیدت هر دو عالم خریدن اگر قدر نقدی که داری بدانی
به ملکی دمی زین نشاید خریدن که از دور عمرت بشد رایگانی
همین حاصلت باشد از عمر باقی اگر همچنینش به آخر رسانی
بیا تا به از زندگانی به دستت چه افتاد تا صرف شد زندگانی
چنان می‌روی ساکن و خواب در سر که می‌ترسم از کاروان باز مانی
وصیت همین است جان برادر که اوقات ضایع مکن تا توانی
صدف وار باید زبان درکشیدن که وقتی که حاجت بود در چکانی
همه عمر تلخی کشیدست سعدی که نامش برآمد به شیرین زبانی

بعضی وقتها یک شعرهایی آدم از سعدی می‌بیند که... اصلا نمی‌شود به او نگفت حضرت سعدی... در حد حافظ و مولوی است این شعرها... عالی است.

پی‌نوشتی بر این اشعار زیبا:
صدف‌وار... دقیقا اشاره به تقوا است. این بیت با بیت بعدی بسیار هماهنگ است. که شیرینی سعدی از این تلخی حاصل می‌شود. این لذت به آن ترک‌لذت حاصل می‌شود. اصلا کل شعر بر پایه‌ی تقوا است و ما هم به خاطر همین مقصود سراغ این شعر رفته‌ایم اصلا.
تعابیر بسیار زیباست. حرکت به صورت ساکن و خواب‌درسر (خاک‌برسر) خیلی زیباست. الناس نیام. اشاره به انسان‌های کور دارد. که مست و مسخ شده‌اند. به جای اینکه بر سر هوای نفس خود امیر باشند آنها را کرده‌اند امیر خود. به جای اینکه از حیواناتشان سواری بگیرند حیوانات را گذاشته‌اند روی سرشان. نمی‌فهمند. نمی‌فهمند دارد چه می‌گذرد. نمی‌فهمند جریان چیست و روال دنیا بر چه پایه‌ای جریان دارد. مسخ هوای نفس شده‌اند. عقل‌شان از کار افتاده. نمی‌بیننند. نمی‌فهمند.
باقی تعابیر هم بسیار زیباست... صورت پرستیدن. راه به معنی ندانستن. در از خلق به خود بستن. سفرهای علوی از مرغ جان. چنبر آز! صبر عنقا.

[mhjboursy]

دل از من بردي اي دلبر به‌فن آهسته آهسته // تهي کردي مرا از خويشتن آهسته آهسته
کشي جان را به‌نزد خود ز تابي کافکني در دل // بسان آنکه مي تابد رسن آهسته آهسته
ترا مقصود آن باشد که قربان رهت گردم // ربائي دل که گيري جان ز من آهسته آهسته
چو عشقت در دلم جا کرد و شهر دل گرفت از من // مرا آزاد کرد از بود من آهسته آهسته
بعشقت دل نهادم زين جهان آسوده گرديدم // گسستم رشته جان را ز تن آهسته آهسته
ز بس گشتم خيال تو، تو گشتم پاي تا سر من // تو آمد رفته رفته رفت من آهسته آهسته
سپردم جان و دل نزد تو و خود از ميان رفتم // کشيدم پاي از کوي تو من آهسته آهسته
جهان پر شد ز حرف (فيض) و رنديهاي پنهانش // شدم افسانه هر انجمن آهسته آهسته
فیض کاشانی رحمةالله‌علیه

[mhjboursy]

هنگامه‌ی شب گذشت و شد قصه تمام // طالع به کفم یکی نینداخت کجه
رخساره‌ی او پرده عشاق درید // با آن که نهفته دارد اندر پرده

زلفت دیدم، سر از چمان پیچیده // وندر گل سرخ ارغوان پیچیده
در هر بندی هزار دل در بندش // در هر پیچی هزار جان پیچیده

ای بر تو رسیده بهر هر یک چاره // از حال من ضعیف جویی چاره
چون کار دلم ز زلف او ماند گره // بر هر رگ جان صد آرزو ماند گره
امید ز گریه بود، افسوس! افسوس! // کان هم شب وصل در گلو ماند گره
ای طرفه‌ی خوبان من، ای شهره‌ی ری // لب را به سپید رگ بکن پاک از می

از کعبه کلیسیا نشینم کردی // آخر در کفر بی‌قرینم کردی
بعد از دو هزار سجده بر درگه دوست // ای عشق، چه بیگانه ز دینم کردی!

گر بر سر نفس خود امیری، مردی // بر کور و کر، ار نکته گیری، مردی
مردی نبود فتاده را پای زدن // گر دست فتاده ای بگیری، مردی

آن خر پدرت به دشت خاشاک زدی // مامات دف و دو رویه چالاک زدی
آن بر سر گورها تبارک خواندی // وین بر در خان ها تبوراک زدی

دل سیر نگرددت ز بیدادگری // چشم آب نگرددت، چو در من نگری
این طرفه که: دوست تر ز جانت دارم // با آن که ز صد هزار دشمن بتری

با داده قناعت کن و با داد بزی // در بند تکلف مشو، آزاد بزی
در به ز خودی نظر مکن، غصه مخور // در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

نارفته به شاهراه وصلت گامی // نایافته از حسن جمالت کامی
ناگاه شنیدم ز فلک پیغامی: // کز خم فراق نوش بادت جامی!