نوشته اصلی توسط مخبرالدوله
وقتی این همه تحت فشار باشی ..
بعد بیایی این همه هزینه کنی وانتظار ورویاهای مثبت داشته باشی بعد همه چی عکس در بیاد اونوقت احساس جای عقل رو میگیره واینی میشه که شد ...
منتظر واکنش مصر باید باشیم ..
وقتی این همه تحت فشار باشی ..
بعد بیایی این همه هزینه کنی وانتظار ورویاهای مثبت داشته باشی بعد همه چی عکس در بیاد اونوقت احساس جای عقل رو میگیره واینی میشه که شد ...
منتظر واکنش مصر باید باشیم ..
بیا پایین مرتیکه اونجا داری چه غلطی میکنی؟(رایزنی دیپلماتیک با یکی از نماینده های ندیدبدید خارجی که از لوستر اجلاس آویزون شده)
اولين كسي كه تو بوركس همون موقع نوشت تو تاپيك اخبار سوخته من بودم داشتم شاخ در مي اوردم كه چه ترجمه ايي ميكنن خداييش فردا اعتراض رسمي مصر به ايران و اجلاس رو خواهيم ديد با توجه به مسئله سوريه كسي نميتونه بگه مترجم گوه خورده بهار اعربي بجاش بيداري اسلامي و جايگذيني سوريه با بحرين فردا واويلا
ميشه فكر كنم هيئت عربستان و قطر و غيره برن يا ايران امتياز توپل بده بيخيال شن
چه دیکتاتوری بالاتر از این است که سخنان یک شخصیت سیاسی را در روز روشن و در مقابل دهها دوربین و دهها خارجی عرب زبان وارونه ترجمه کنیم تا باب میل مسئولان برگزاری اجلاس شود ؟ از این پس چه داعیه ای می توانیم داشته باشیم که اعتماد به چنین حکومتی مطابق با عقل و فطرت پاک انسانی است؟ دروغ گویی و قلب واقعیت ها تا اعماق وجود و سرشت حاکمیت ولایت مطلقه نفوذ کرده است و حقیقتا جای تاسف بسیار است. من در حالی که به سخنان محمد مرسی گوش می کردم و همزمان ترجمه مترجم را می شنیدم بسیار متاثر شدم . صدها میلیارد تومان هزینه از کیسه ملت برای اجلاسی که اینچنین برگزار می شود ما را به کجا خواهد رساند؟
مرسی آمد / او با آفتابه آمد/ بان گی مون هم با کاغذ توالت /
اینهم حاصل التماس سردمداران مقتدرترین کشور اسلامی و ام القرای اسلام از مصر برای آمدن رئیس جمهورش ، کشوری که هر روز بر طبل پیشرفتهای حیرت انگیز در سایه تحریمها می کوبند و رئیس جمهورش آماده کارگری در صنایع مصر میشود ، واقعا" چه اتفاقی در این کشور افتاده است که حیثیت ملتی چند هزار ساله که زمانی قطب اقتصاد و صنعت و تجارت بوده این چنین لگد مال میشود ، در روز روشن اظهارات یک سخنران که همزمان سخنان او با زبان اصلی از تلویزیون پخش می شود 180 درجه عوض می شود ، پس شعور مردم و مخاطب چه میشود ،حداقل همان طرفداران ذوب شده ...
حکایت کرده اند:
روزی پسرکی که تازه به سن بلوغ رسیده بود از خدا خواست مادرش بمیرد تا پدرش زنی دیگر اختیار کند بلکه او هم بتواند در این میان به وصالی برسد . پس از چندی بناگه پدرش مرد و مادرش با مردی ازدواج کرد که هم از او منتفع گشت و هم از پسرک ....
پسرک این بار دست بر آسمان برد و فریاد زد " خدایا چه فکر میکردم و چه شد ..."
ویرایش توسط MASOUD : 2012/08/31 در ساعت 02:40
بالاترین فضیلت آگاهی و بزرگترین گناه جهل است .
بزرگنمایی هم غیرصادقانه است ، هم مشکل زاقطعاً باید بین «اهمیت اجلاس تهران» که به دلایل خاص سیاسی حادث شده و «وزن واقعی جنبش عدم تعهد» ، قائل به تفاوت بود و جنبش نم و ریاست ایران بر آن را به اندازه ای که هست دید و بازگو کرد ، چه آن که بزرگنمایی این موضوع ، می تواند به ایجاد انتظارات بی پاسخ در میان شهروندان ایرانی که تحت بمباران شدید تبلیغاتی قرار گرفته اند بینجامد. بدیهی است که این ملاحظه ، منافاتی با تلاش های جمعیِ کشورهای عضو نم و ریاست دوره ای آن ، برای وزن افزایی جنبش عدم تعهد در مناسبات جهانی ندارد.
عصرایران - جعفر محمدی
1 - شانزدهمین دوره اجلاس عدم تعهد (نم) در تهران ، در حالی برگزار شد که اکثر رسانه ها ، نمایندگان مجلس و فعالان سیاسی کشورمان ، در توصیف اهمیت جنبش عدم تعهد گوی سبقت از هم ربوده و عمدتاً راه مبالغه را در پیش گرفته اند و چنان در وصف نم سخن می گویند که گویی از اقیانوس سخن می گویند!
سران شرکت کننده در اولین اجلاس جنبش عدم تعهد در بلگراد- سال ۱۹۶۱
از راست به چپ یوسیپ بروز تیتو، احمد سوکارنو، جمال عبدالناصر، قوام نکرومه و جواهر لعل نهرو
در این که جنبش عدم تعهد با حدود 120 کشور عضو ، فراگیرترین تشکل سیاسی جهان بعد از سازمان ملل است تردیدی نیست و این خود ، البته اهمیت اندکی به شمار نمی رود و کمیت قابل اعتنا و احترامی است.
مع الوصف این کمیت ، الزاماً به معنای کیفیت نیست. کافی است بدانیم کشورهای عضو نم برغم آن که 60 درصد اعضای جامعه ملل را تشکیل می دهند ، تنها یک هفتم اقتصاد جهان را در اختیار دارند که بخش عمده ای از آن هم مربوط به منابع زیرزمینی مانند نفت و معادن طبیعی دیگر است.
بیشترین اختلافات سیاسی ، اقتصادی ، مرزی و ... در دنیا نیز بین کشورهای عضو عدم تعهد است و در تاریخ معاصر نیز پس از جنگ های جهانی اول و دوم ، عمده ترین جنگ ها در کشورهای عضو این جنبش روی داده است.
به علاوه ، برغم آن که جنبش عدم تعهد ، بر مبنای استقلال سیاسی کشورها از قدرت های غرب و شرق شکل گرفته است ، امروزه بسیاری از کشورهای این جنبش ، آشکارا وابسته به قدرت های جهانی هستند که از آن جمله می توان به وابستگی عربستان سعودی به آمریکا و کره شمالی به چین و روسیه اشاره کرد.
گوناگونی ، فقدان هویت جمعی ، منافع ، فرهنگ و حتی جغرافیای مشترک و عوامل دیگر باعث شده است جنبش عدم تعهد ، نتواند به اندازه نام خود بزرگ باشد و البته انتظار بیشتری نیز از این جنبش ، لااقل در شرایط کنونی نیست ، جنبشی که حتی فاقد دبیرخانه است و تنها یک دفتر هماهنگی در مقر سازمان ملل دارد!
2 – قدرت های زیادی در جهان کوشیدند اجلاس تهران را به یک آبروریزی برای جمهوری اسلامی تبدیل کنند. زیر سوال بردن اصل برگزاری اجلاس در ایران و سپس تلاش بسیار جدی و آشکار برای ترغیب کشورها به عدم حضور در تهران ، وجهه همت آنها در ماه های گذشته بود.
آمریکا و اسرائیل حتی در روزهای منتهی به انتخابات - که حضور فراگیر کشورها در اجلاس تهران برایشان محرز شده بود - علناً از بان کی مون ، دبیرکل سازمان ملل متحد خواستند سفر به تهران را منتفی کند که البته این خواسته شان هم اجابت نشد و بان کی مون ، از سخنرانان افتتاحیه اجلاس بود.
عکس یادگاری شرکت کنندگان در اجلاس تهران
در واقع ، اجلاس تهران ، یک نشست عادی مانند دوره های قبل نبود ، بلکه ضمن دارا بودن وجوه اجلاس متعارف جنبش ، یک کش و قوس کاملاً جدی بین ایران و آمریکا به شمار می رفت.
طرف غربی ماجرا می کوشید اجلاس تهران را به نمادی از انزوای سیاسی ایران تبدیل کند و در مقابل ، ایران در تلاش بود با حضور هر چه بیشتر کشورها در پایتختش ، ثابت کند کند که بر خلاف ادعاها ، نه تنها منزوی نیست ، بلکه بسیار هم فعال است.
از این رو ، اجلاس تهران ، اهمیت ویژه ای داشت و نهایتاً هم یکی از باشکوه ترین اجلاس عدم تعهد به میزبانی ایران برگزار شد.
3 – اهمیت اجلاس تهران به دلایل پیش گفته ، امر را بر بسیاری از رسانه ها ، نمایندگان و فعالان سیاسی ایران مشتبه کرد تا «اهمیت استثنایی اجلاس این دوره» را مترادف «مهم بودن فوق العاده جنبش عدم تعهد» تلقی کنند و در ایام اخیر سخنانی بگویند که جز ایجاد انتظار کاذب در مخاطب ناآگاه و به وجود آوردن تأسف در افراد آگاه ثمری ندارد؛ همسنگ دانستن جنبش عدم تعهد با سازمان ملل ، شکستن کمر تحریم ها با اجلاس تهران ، بزرگنمایی ریاست ایران بر نم به گونه ای که القا می شود از این پس ایران رئیس 120 کشور جهان شد ، ادعای این که اعضای عدم تعهد همواره یار و یاور ایران بوده اند ، پیشنهاد پول واحد برای کشورهای جنبش ، سخن گفتن از این که سوگیری جهان ، بعد از اجلاس تهران تغییر خواهد کرد ، ادعای این که ایران خواهد توانست از فرصت اجلاس تهران برای حل و فصل مساله سوریه به نحوی که خودش می خواهد استفاده کند و نظایر این ها ، هر چند عمدتاً مطلوب بودند ولی موجود نبودند و نیستند.
قطعاً باید بین «اهمیت اجلاس تهران» که به دلایل خاص سیاسی حادث شده و «وزن واقعی جنبش عدم تعهد» ، قائل به تفاوت بود و جنبش نم و ریاست ایران بر آن را به اندازه ای که هست دید و بازگو کرد ، چه آن که بزرگنمایی این موضوع ، می تواند به ایجاد انتظارات بی پاسخ در میان شهروندان ایرانی که تحت بمباران شدید تبلیغاتی قرار گرفته اند بینجامد. بدیهی است که این ملاحظه ، منافاتی با تلاش های جمعیِ کشورهای عضو نم و ریاست دوره ای آن ، برای وزن افزایی جنبش عدم تعهد در مناسبات جهانی ندارد.
درخت هرچه پربارتر افتاده تر
توصیه ای به خرید/فروش/نگهداری ندارم.
بیانیه بسیج دانشجویی خطاب به مرسی:در مواضع تان نسبت به سوریه تجدیدنظر کنید
خبرگزاري دانشجو - بسیج دانشجویی دانشگاه های شریف، امیرکبیر، تهران، علم و صنعت، خواجه نصیر، علامه طباطبایی، امام صادق(ع) و شهیدبهشتی نامه اي خطاب به محمد مرسي، رئیس جمهور کشور مصر نوشتند كه متن كامل آن به اين شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ
سوره مبارکه فتح/ آیه شریفه 29
ریاست محترم جمهوری عربی مصر، برادر محمد مرسی العیاط
با اهدای سلام و خوش آمد
باعث افتخار ما دانشجویان ایرانی است که حامل پیام صلح ملت انقلابیمان به برادران مبارز مصری خود باشیم. بی شک جوشش احساسات اسلامی مردم مجاهد مصر و انقلاب شکوهمندی که در ادامه آن رخ داد نقطه عطفی در معادلات منطقه و جهان اسلام و آغاز فصلی تازه از مبارزات جبهه یکپارچه اسلام علیه فراعنه و مزدوران آنان است. آزادی مصرِ انقلابی از چنگال طواغیت نامبارک و مستبد که ملت عزیز مصر را تحت سلطه اسرائیل جنایت کار می خواستند، از آرزوهای دیرین ملت و نظام انقلابی ایران بود. کما اینکه بنیان گذار کبیر انقلاب اسلامی ایران، حضرت امام خمینی(قدس سره) در دوران آغاز حکومت سیاه دیکتاتور صهیونیست مصر، حسنیِ منحوس، مبارزان انقلابی مصری را به براندازی حکومت شیطانی او دعوت می فرمودند. ملت ایران نیز اخبار مبارزات غرورآفرین برادران مسلمانش در مصر را با جدیت دنبال می کرد و همواره پیروزی این ملت بزرگ را از درگاه الهی مسئلت داشت.
برادر عزیز، جناب آقای مرسی
در وضعیت کنونی انقلاب های منطقه، دولت های غربی که غرامت زده این حوادث هستند راه برون رفتی بهتر از ایجاد تفرقه و تشتت در صف واحد امت اسلامی نخواهند یافت. به همین دلیل بر تمامی دوستداران حرکت بیداری اسلامی لازم است اتحاد جبهه واحد ضد استکباری اسلامی را در این موقعیت حساس حفظ کنند. لذا برتری حضرت عالی بعنوان نماینده جبهه « اخوان المسلمون » در انتخابات ریاست جمهوری، آرامش بخش قلوب نگران دلسوزان امت اسلامی در بین ملت ما گردید زیرا سابقه درخشان «اخوان المسلمون» در مبارزه با صهیونیسم بعنوان یک اصل و نیز در اتخاذ مواضع برادرانه و وحدت گرایانه در عرصه جهان اسلام در راستای تعلیمات بزرگانی چون امام حسن البناء، امیدبخش دستیابی به یک دولت با بصیرت انقلابی است.
برادر انقلابی، جناب آقای دکتر مرسی
سوانح دلخراش سوریه و درگیری بین برادران ما در اخوان المسلمین سوریه و دولت این کشور، دل ملت ایران را به درد آورد. از نظر ما دانشجویان انقلابی ایران اسلامی جنگ داخلی سوریه، درگیری دو گروه از نیروهای داخلی جبهه ضداستکباری مسلمانان است و تنها برنده ی این جنگ خانمان سوز دشمنان مشترک امت اسلامی، یعنی اسراییل، آمریکا و نظلم سلطه است.
نظام اسلامی ما با درک شرایط حاکم بر سوریه و با اذعان به وجود محدودیت هایی علیه ملت سوریه راهکار اصلاح این امر را در حمایت از اصلاحات در سوریه با حفظ مقاومت علیه دشمنان اسلام تشخیص داده است.
برادر گرامی، جناب آقای مرسی
همسویی سیاست های دولت حضرت عالی و برخی از برادران ما در دیگر کشورها در مسئله سوریه با آنچه که از تریبون های دولت های مستکبر شنیده می شود باعث بهت زده شدن ما شد و نگرانی های ملت ما مبنی بر ایجاد درگیری در بین نیروهای جبهه ی واحد اسلامی رنگ واقعیت گرفت.
در شریط کنونی که جبهه معارضین سوریه توسط گروههای تکفیری نظیر القاعده قبضه شده است انتظار می رود تا دولت برآمده از انقلاب حضرت عالی نسبت به مواضع خود در مورد اقدامات تروریستی این گروهها در این کشور تجدید نظر کند.
برادر محترم جناب آقای مرسی
کشور انقلابی ایران با تاکید بر مواضع اصولی خود مبنی بر ایجاد اتحاد در امت اسلامی و نفی سلطه ی دولت های مستکبر و با تاکید بر مقابله علیه اسراییل متجاوز، دست دوستی خود را به سمت تمام ملت های آزادی خواه و مبارز مسلمان دراز کرده است.
از خداوند بزرگ می خواهیم به امت رسول اعظم(صلی الله علیه و آله و صحبه الاطهار) توفیق دهد تا با حفظ وحدت و انسجام خود با اقتداری درخور عظمت اسلام در مقابل سپاه جهانی شیطان مبارزه کنند.
اِنَّ اللهَ یُحِبُّ الّذینَ یُقاتلُونَ فِی سبیلِ اللهِ صفاً کأنَّهم بنیانٌ مرصوص
والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته
الجزیره: هیأت سوری در اعتراض به مرسی سالن را ترک کرد /
العالم: دروغ است ، "المعلم" برای مصاحبه با خبرنگار ما بیرون آمدنخست وزیر سوریه در اعتراض به سخنان مرسی درباره این کشور، سالن اجلاس سران جنبش عدم تعهد را ترک کرد.
به گزارش عصرایران، خبرنگار الجزیره از تهران خبر داد: همزمان با سخنرانی محمد مرسی رئیس جمهور مصر درباره سوریه، هیئت دیپلماتیک سوریه به ریاست نخست وزیر این کشور، در اعتراض به سخنان مرسی، سالن اجلاس را ترک کرد.
مرسی در سخنرانی خود در اجلاس سران جنبش عدم تعهد در تهران، حکومت سوریه را ظالم توصیف کرد و گفت حکومت سوریه مشروعیت خود را از دست داده است و مصر با ملت سوریه اعلام همبستگی می کند.
مرسی همچنین خواستار وحدت و یکپارچگی مخالفان حکومت سوریه شد و حوادث فعلی در سوریه را امتداد بهار عربی دانست که از تونس آغاز و پس از مصر و لیبی به سوریه رسیده است.
به گزارش شبکه العالم که سخنان مرسی را به صورت زنده و مستقیم پخش کرد، وی در سخنانش درباره سوریه حوادث فعلی در سوریه امتداد بهار عربی است که از تونس آغاز و پس از مصر و لیبی به سوریه رسیده است.
سوریه از حدود یک و نیم سال قبل ، درگیر بحران داخلی است. روز گذشته بشار اسد ، با متهم کردن قدرت های خارجی از جمله ترکیه به تجهیز تروریست ها به سلاح ، آنان را مسوول خونریزی های این کشور دانست.
مصر از مخالفان اسد حمایت می کند.
دقایقی بعد از انتشار خبر فوق ، "فارس" به نقل از شبکه المیادین با تکذیب خروج هیات سوری از سالن نوشت: ولید المعلم برای انجام یک مصاحبه از سالن خارج شد و سپس بازگشت.
العالم نیز در خبری فوری با تکذیب این ادعا نوشت: ولید المعلم تنها برای دقایقی از سالن بیرون آمد تا با خبرنگار ما مصاحبه کند و سپس به سالم بازگشت.
The greater the risk ، The greater the reward
هر چقدر ریسک بزرگتری کنی ، پاداش بزرگتری بدست میاری
اجلاس جنبش عدم تعهد، تنها حربه برای ایران بیمتحد* جلیل روشندل
سابقه جنبش عدم تعهد
جنبش عدم تعهد محصول مقاومت رهبران دگراندیش در دوران جنگ سرد است. بین ۱۹۱۴ و ۱۹۴۵ دو جنگ جهانی دنیا را به آتش و خون کشید. اختلافاتی که بین قدرتهای «فائقه» دنیا موجب این دو جنگ شد کمتر به کشورهای کمقدرت و کوچک دنیا مربوط میشد، ولی آثار مخرب آن در چنین کشورهایی بیشتر بود. اما هر دو جنگ آسیبپذیری این کشورها را پررنگتر کرد و به رهبران آنان آموخت که اگر در موج اختلافات قدرتهای بزرگ دنیا گرفتار شوند فقط بازنده خواهند بود، چرا که قدرتهای بزرگ این کشورهای کوچک و آسیبپذیر را اشغال و منابع آنان را بر باد خواهند داد.
برخی از رهبران کشورهای آسیبپذیر دنیا از آسیبپذیری ملل خود در قبال کشورهای بزرگ آگاه بودند، ولی توان نظامی و سیاسی کافی برای این که از سر راه آنان کنار بروند و مستقل از آنان عمل کنند را نداشتند.
شاید دکتر محمد مصدق، نخست وزیر وقت ایران، را باید آغازگر اندیشه عدم تعهد دانست. هرچند عمر کوتاه سیاسی دکتر مصدق اجازه پیگیری این اندیشه را نداد، به دنبال اندیشه او بود که رهبران هند، اندونزی، یوگسلاوی و مصر پس از عبور از کنفرانس باندونگ جنبش عدم تعهد را در دهه ۱۹۶۰ رقم زدند و آن را تبدیل به جنبشی کردند که در حال حاضر ۱۲۰ عضو و ۱۷ عضو ناظر دارد.
در یک کلام، حسب تعریف، کشورهای عضو جنبش عدم تعهد وارد هیچ گونه اتحاد جغرافیایی- استراتژیک یا نظامی- سیاسی با یا بر قدرتهای کلان دنیا نمیشوند و مستقل از قدرتهای بزرگ عمل میکنند.
فلسفه عدم تعهد بر این اصل استوار بود که یک ملت اگر به هیچ یک از دو اردوگاه قدرت وابسته نباشد در رویارویی ابرقدرتها کمتر آسیب میبیند یا این که اصلا آسیب نمیبیند. جنگ سرد و تقابل ابرقدرتها علت وجودی جنبش را تقویت کرد.
باید گفته شود که باقی ماندن در جنبش کار سادهای نبود و منشور غیرمتعهدها، تعهدات گوناگونی بر دوش کشورهای عضو قرار میداد که عملا با ماهیت و ذات کشورهای عضو سازگاری نداشت. مثلا بنا بر اصول جنبش و بر اساس منشور آن کشورهای عضو متعهد و موظف هستند که:
به حقوق بشر آن چنان که در منشور سازمان ملل متحد آمده احترام بگذارند. (بیشتر اعضای جنبش مشکل اساسی با این اصل دارند)
به حق حاکمیت ملتها و تمامیت ارضی کشورها احترام بگذارند. (دو کشور ایران و عراق به مدت ۸ سال این اصل را زیر پا نهاده و با هم بر سر اختلافات مرزی جنگیدند. نمونههای بیشتری در میان اعضای جنبش وجود دارد.)
پذیرش و احترام به برابری نژادی و ملی کلیه ملتها صرف نظر از اندازه جغرافیایی آنان از اصول دیگر جنبش است.
یکی از اصول جالب که اعضای جنبش نسبت به آن تعهد دارند به رسمیت شناختن حق جنبشهای استقلالطلب است. تفسیر و تعبیر این دو اصل دولتهای عضو جنبش را در شرایط بدی قرار میدهد. مثلا هند و پاکستان باید حق مردم کشمیر را برای استقلال به رسمیت بشناسند و یا ایران و سوریه و عراق نباید مانع استقلال کردهای استقلالطلب باشند و یا بسیاری نمونههای دیگر در کشورهای عضو. خوب میدانیم که دشمنی این کشورها با جنبشهای استقلالطلب خود یک دشمنی دیرینه است و اصولا هر گونه حرکت «استقلالطلبی» برابر «جداییطلبی» شناخته و به شدیدترین شکل سرکوب میشود.
از طرف دیگر نزدیکی و اتحاد با ابرقدرتها در دوران جنگ سرد امتیازات خاص و جاذبههای خود را داشت و به همین دلیل خیلی زود پیشگامان جنبش عدم تعهد ضمن باقی ماندن صوری در درون جنبش به سمت یکی از قطبهای قدرت تمایل و کشش بیشتری نشان دادند. مثلا هندوستان و کوبا یا مصر در زمان جمال عبدالناصر بیشتر به سوی اتحاد جماهیر شوروی متمایل و یا حتی وابسته بودند، در حالی که مصر در دوران سادات و بعد از آن به سمت آمریکا تمایل بیشتری داشت. و البته ایران دوران شاه هم از متحدان آمریکا به حساب میآمد و تنها پس از ۱۹۷۹ بود که جمهوری اسلامی رسما به جنبش غیرمتعهدها متعهد شد.
اهداف ایران از برگزاری اجلاس سران جنبش غیرمتعهدها در تهران
مدت کوتاهی پس از انقلاب اسلامی در ایران این کشور از کلیه تعهدات و سمتگیریهای استراتژیک خود دست کشید و با شعار «نه شرقی، نه غربی» به جنبش عدم تعهد پیوست. اگر چه سیاست خارجی ایران خیلی زود و در سالهای جنگ با عراق ناچار شد از شعار «نه شرقِی، نه غربی» عملا عدول و به «نه غربی» متمایل شود، سقوط سیستم اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹۹۱ یک سوال بیجواب برای همه اعضای جنبش و در راس آنان برای ایران ایجاد کرد: حالا که ابرقدرت شرق از میان رفته عدم تعهد چه معنی و مفهومی دارد؟
با تحولات بینالمللی آخرین دهه قرن بیستم و اولین دهه قرن بیست و یک عملا جنبش عدم تعهد تبدیل به باشگاه وزرای خارجه کشورهای عضو میشود و به صدور بیانیههای رقیق و فاقد اهمیت میپردازد. در این مقطع جنبش برای خود ماموریتهای جدیدی در زمینه مسائل اقتصاد بینالملل، بدهیهای جهان سوم و مشکلاتی از قبیل بیماری ایدز تعریف میکند و در عمل بسیاری از اصول اساسی جنبش خود به خود زیر سوال میرود.
اما در هر صورت جنبش میکروفونی است که به گوینده اجازه میدهد هر چه میخواهد بگوید، اعم از این که شنونده با آن موافق یا مخالف باشد. گاهی هم اعضای جنبش سعی میکنند از آن به عنوان آلترناتیوی برای سازمان ملل متحد استفاده کرده و به مسائل امنیت بینالمللی بپردازند.
ایران که علیرغم عضویتش در جنبش بسیاری از اصول منشور جنبش را عملا نادیده میگرفت و علیرغم تعهداتش به جنبش مدت ۸ سال به جنگ با عراق ادامه داده بود و در بسیاری مسائل منطقهای جهتگیری مغایر با منشور جنبش داشت، اکنون در مقابل ابرقدرت غرب احساس میکند به جنبش عدم تعهد نیاز دارد تا کمبودهای حمایتی را در فقدان یک اتحاد و ائتلاف استراتژیک پر کند. به عبارت دیگر توسل به جنبش تنها حربه موجود برای ایران و برخی کشورهای دیگر است که خود را از تاثیرات منفی قدرتهای غربی مصون نگهدارند.
چالش ایران و نظام بینالمللی، اما، از گونه دیگری است و دیگر نه در چارچوب جنبش عدم تعهد و نه از طریق سازمان ملل متحد حل و فصل نمیشود. چالش بر سر رهبری حداقل بخشی از جهان و منطقه و منطقه فرعی است – هرچه که ممکن باشد.
ایران با نظام بینالمللی مشکل دارد و آن را غیرعادلانه میداند و در زمان واحد میخواهد بر سر مجموعهای از مسائل با نظام بینالملل درگیر شود یا آن را اصلاح کند. ایران برای بسیاری از مسائل جهانی راه حل خاص خود را دارد که با نحوه نگرش دنیا به همان مسائل مغایر و در نتیجه تنشآفرین است.
در راس نظام بینالمللی، ایالات متحده ایران را تهدیدی برای منافع و متحدین غربی میداند و شعارهای تحریکآمیز محمود احمدینژاد و دستگاه رهبری سیاسی و نظامی ایران را علیه غرب و متحدانش و علیه اسرائیل دلیل خصومت ایران به شمار میآورد. همزمان تلاش ایران برای دستیابی به تکنولوژی هستهای چالشی برای جامعه بینالملل محسوب میشود، در حالی که بسیاریِ از اعضای جنبش عدم تعهد ممکن است با آن مشکلی نداشته باشند. در این نبرد سیاسی هر طرف سعی میکند با توسل به قدرت، اعتبار سیاسی و بینالمللی دیگری را زیر سوال برده و آن را نامربوط و بیاهمیت جلوه دهد.
مثلا، متحد موقتی ایران-روسیه- سعی میکند برای ایران در حل و فصل مشکل سوریه جایگاهی ایجاد کند ولی آمریکا چنین جایگاهی را به رسمیت نمیشناسد. یا این که ایران سعی میکند با استفاده از مذاکرات اتحادیه اروپا که آمریکا نیز به طور غیرمستقیم در آن نقش دارد این پیام را بفرستد که باید در مسائل منطقهای و مسائل موسوم به بهار عربی (که ایران به آن مهر «بیداری اسلامی» زده و نتیجه انقلاب سی و سه سال پیش در ایران میداند) در خاورمیانه نقش داشته باشد و مثلا در ترکیب حکومت بحرین به نفع شیعیان اعمال نفوذ کند. اگر از منظر تئوری بازیها به این مراودات خصومتآمیز نگاه کنیم، هر گونه ُبرد ایران، هر قدر هم که کوچک باشد، باخت آمریکا تلقی میشود. بدیهی است که آمریکا به عنوان قدرت برتر جهانی نخواهد چنین ُبردی را تسهیل کند یا تسلیم آن شود.
با توجه به تحولاتی که در ماهیت و ماموریت جنبش رخ داده است، تشکیل اجلاس سران جنبش عدم تعهد که هر سه تا چهار سال یک بار اتفاق میافتد، بهخصوص پس از پایان جنگ سرد، نوعا رویداد حائز اهمیتی نیست. چنین اجلاسی آخرین بار در زمان مبارک در شرمالشیخ مصر تشکیل شد.
آن چه اجلاس فعلی جنبش را حائز اهمیت کرده دو موضوع است: اول این که محمود احمدینژاد و به همین اعتبار ایران برای اولین بار به دبیر کلی جنبش برگزیده شده و دیگر این که این اجلاس در سطح سران برای اولین بار در تاریخ حیات سیاسی ایران در تهران تشکیل میشود. اگرچه بر اساس اطلاعاتی که بسیار حساب شده از منابع ایرانی منتشر میشود فقط ۵۱ تن از سران کشورهای عضو جنبش (۲۷ رئیس جمهور، ۲ پادشاه، و امیر، ۷ نخست وزیر، ۹ معاون رئیس جمهور و ۵ فرستاده ویژه) در این اجلاس شرکت خواهند کرد. اگرچه منابع خبری ایران اعلام کردهاند نمایندگانی از ۱۵۰ کشور جهان در سطوح مختلف و حداقل در سطح دیپلماتیک و کارشناس در مراحلی از اجلاس شرکت خواهند کرد، یعنی بیشتر از مجموعه اعضای ثابت و ناظر جنبش!
موضوع دیگری که بر اهمیت این اجلاس میافزاید شرکت بان گی مون دبیرکل سازمان ملل است. در حقیقت در سی و دو سال اخیر مسافرت و حضور سران کشورهای دنیا و دبیرکل سازمان ملل به ایران آن هم در چنین سطوحی کاملا بیسابقه است، به نحوی که میتوان گفت اجلاس سران جنبش از منظر ایران برابری میکند با برگزاری مراسم المپیک برای بریتانیا!
جا دارد در اینجا از اجلاس کوچکتر سران کشورهای اسلامی یاد کنیم که در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی در تهران تشکیل شد و ساختمانی که آن موقع عجولانه سر هم شده بود (و اتفاقا به علت بارندگی ریزش کرد) اکنون شاهد اجلاس سران جنبش عدم تعهد خواهد بود.
تامین امنیت سران، آتش زیر خاکستر
اطلاعات و تصاویر موجود در فضای مجازی و اینترنت حاکی از این است که دولت جمهوری اسلامی اقدامات وسیعی را تدارک دیده تا امنیت تهران را در روزهای اجلاس تامین کند. در عرصه بینالمللی اسرائیل همچنان بر این که تاسیسات اتمی ایران باید بمباران شود اصرار میورزد، ولی بعید به نظر میرسد اسرائیل در شرایطی که دبیرکل سازمان ملل و نمایندگان یکصد و پنجاه کشور دنیا در ایران حضور دارند چنین عملیاتی را آغاز کند. (این که اصلا ممکن است چنین کاری را بکند خود بحث دیگری است).
البته امکان خرابکاری و توسل به عملیات تروریستی امروزه در هر جای دنیا در راس محاسبات امنیتی قرار میگیرد و به نظر میرسد پایه و اساس اقدامات تامین امنیت اجلاس از جانب ایران نیز بوده باشد. بیش از یکصد هزار نیروی امنیتی و بسیج، صدها تیم کنترل، بازرسی و مراقبت و حتی اقداماتی از قبیل کنترل و محدودیت عبور و مرور مرزی در زمین و هوا و دریا فقط بخشی از این اقدامات است.
شکی نیست با توجه به تراکم جمعیتی، تمرکز اداری و خانهسازیهای بیحساب و کتاب چند دهه اخیر، شهر تهران میتواند با کوچکترین حادثه ترافیکی مسدود شود. آلودگی شدید هوا پدیده دیگری است که تهران دچار آن است. دولت سعی کرده است با تعطیل مجازی مملکت و خلوت کردن شهر تهران و استانهای مجاور فضای امنیتی مورد نظر خود را در تهران ایجاد و در سایه آن امنیت اجلاس را تامین کند.
اما از نوع آمادگیهای نظامی- امنیتی به نظر میرسد تهران نگران چیز دیگری هم هست. نگران حرکت خودجوش مردم از نوعی که سه سال پیش در پی انتخابات ریاست جمهوری شاهد آن بودیم. عفو غیرمنتظره عدهای از زندانیان سیاسی به مناسبت عید فطر، نحوه مدیریت بحران در جریان بیماری ناگهانی قلبی مهندس موسوی در محل حبس خانگی و سرعت عملی که در انجام آنژیوگرافی و کنترل بیماری وی و بازگرداندش به زندان صورت گرفت، علایم و نشانههای دیگر حاکی از این است که جمهوری اسلامی نگران حمله اسرائیل نیست، ولی نگران تحولات غیرمنتظره در عرصه داخلی است.
آیا موازنه بینالمللی در حال تغییر است؟
به طور خلاصه، اجلاس سران غیرمتعهد دنیا فاقد کوچکترین اهمیت سیاسی و بینالمللی است، ولی آن چه مسلم است دولت جمهوری اسلامی ایران از این اجلاس استفاده خواهد کرد تا موضوعاتی مانند تهدیدات اسرائیل (که اکنون کاملا هم علنی شده)، مسائلی مربوط به حق برخورداری از تکنولوژی هستهای را مطرح و کوشش خواهد کرد به نوعی مباحث اجلاس را به سمت محاصره اقتصادی اروپا و آمریکا علیه ایران منعطف کند، بدون این که به ریشههای موضوع و اتهاماتی که متوجه ایران است بپردازد.
ایران همچنین در حاشیه اجلاس سعی خواهد کرد به نگرانیهای اخیر در مورد فعل و انفعالات در سایت نظامی پارچین بپردازد و به جای این که به گروههای تخصصی اجازه بازدید از محل را بدهد ممکن است حتی برخی از شرکتکنندگان در کنفرانس را که فاقد آگاهیهای لازم در زمینه تکنولوژی هستهای هستند به محل سایت پارچین برده و ساختمانهای موجود را به آنها نشان بدهد.
از طرف دیگر ایران کوشش خواهد کرد در مرحله آخر اجلاس که سران کشورهای عضو در آن حضور خواهند داشت حداکثر استفاده را برای لابی کردن و وصلهپینه کردن مسائل منطقهای استفاده کند. مثلا پادشاه عربستان سعودی یا فلان امیر عرب و یا فلان رئیس جمهور و حتی دبیرکل سازمان ملل متحد را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از لابیگری ایران تلطیف روابط و تعمیق نفوذ سیاسی و یا حل و فصل برخی مسائل مانند گروگانهای ایرانی در لیبی یا سوریه خواهد بود. ایران همچنین کوشش خواهد کرد راه حلی برای بقای رژیم سیاسی سوریه ارائه و خود را به عنوان میانجی گفتوگو با بشار اسد به قصد ترغیب وی به واگذاری قدرت معرفی کند. ایران از حضور پرزیدنت محمود عباس استفاده خواهد کرد تا نسخه همیشگی خود را برای محو اسرائیل و تشکیل دولت فلسطینی رنگ و جلای تازهای بدهد.
هدف ایران از این اقدامات و همین طور استفاده از حضور نمادین دبیرکل سازمان ملل متحد، تعمیق و گسترش نفوذ منطقهای و بینالمللی خود و نشان دادن این خواهد بود که ایران باید به مثابه بازیگری برابر با سایر بازیگران بینالمللی مورد اعتنا قرار گیرد. (که البته میتواند، تحت شرایطی، خواسته مشروعی باشد.)
از آنجا که ایران و ایالات متحده وارد یک مسابقه با حاصل جمع صفر شدهاند که در آن فقط ُبرد و باخت اهمیت دارد، نتیجه این میشود که آمریکا هم هرجا که بتواند و به هر طریقی که بتواند مانع نفوذ ایران شود و امکان مانور ایران را علیه خود مسدود کند. علاوه بر آن با محدود کردن امتیازاتی که ایران به عنوان یک عضو نظام بینالملل میتواند از آن بهرهمند شود و با ابزارهایی مانند محاصره اقتصادی و حتی تهدید نظامی و حمایت از کشورهای همسایه که مخالف ایران هستند بخواهد ایران را به زانو در آورد.
پیشبینی این که چنین چالشی به کجا منتهی خواهد شد کار مشکلی است. وابستگان رژیم سیاسی ایران مدتها است وعده میدهند که موازنه قدرت دارد به نفع کشورهای کوچکتر تغییر میکند، ولی دلیل و مدرکی در این مورد ارائه نمیدهند و نشانهای هم که دال بر صحت این ادعا باشد دیده نمیشود. تشکیل اجلاس سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد هر تاثیری داشته باشد نمیتواند موازنه نظام بینالمللی را به نفع ایران تغییر دهد.
-----------------------------------------------------------------------
*دکتر جلیل روشندل استاد علوم سیاسی و امنیت بینالملل در دانشگاه کارولینای شرقی در آمریکاست. وی در مراکز مطالعاتی مختلفی مانند دانشگاه استنفورد، دوک، یوسیالای و دانشگاه تهران سابقه تدریس و پژوهش داشته است. از وی تالیفات متعددی در زمینه امنیت بینالملل، خاورمیانه و خلیج فارس منتشر شده است.
The greater the risk ، The greater the reward
هر چقدر ریسک بزرگتری کنی ، پاداش بزرگتری بدست میاری
انتقاد گزارشگران بدون مرز از سانسور سخنان مرسی در تهران
مسئول بخش ایران گزارشگران بدون مرز، سانسور انتقادات محمد مرسی از حکومت سوریه در اجلاس "نم" توسط رسانههای ایران را "تبلیغات یکسویه" مینامد. پیشتر این سازمان از تهدید بسیاری از روزنامهنگاران در این اجلاس خبر داده بود.
خبرگزاریهای رسمی و غیر رسمی جمهوری اسلامی ایران بخشی از سخنرانی محمد مرسی رئیسجمهور مصر درباره انتقاد از حکومت سوریه را سانسور کردند. یک روز پیش، سازمانگزارشگران بدونمرز در نامهای خطاب به بان کی مون دبیر کل سازمان ملل هشدار داده بود که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به رسانهها دستور داده است از طرح پرسشهای "بیم برانگیز برای رژیم" در طول برگزاری نشست اجلاس غیرمتعهدها اجتناب بورزند.
رضا معینی، مسئول بخش ایران سازمان گزارشگران بدون مرز در گفتوگو با دویچه وله نحوه پوشش خبری اظهارات سران کشورها در اجلاس غیرمتعهدها توسط رسانههای رسمی و غیررسمی جمهوری اسلامی ایران را "تبلیغات یکسویه سیاسی" مینامد.
علاوه بر خبرگزاریهای رسمی و غیر رسمی داخل ایران، تلویزیون دولتی جمهوری اسلامی که سخنان محمد مرسی را زنده پخش میکرد، هنگامی که مرسی حکومت سوریه را "سرکوبگر" خواند، صدای ترجمه همزمان را پایین آورد و به جای نام کشور سوریه با تغییر آشکار سخنان محمد مرسی از نام کشور بحرین استفاده کرد.
رسانههای بینالمللی اما گزارش دادند محمد مرسی در افتتاحیه شانزدهمین اجلاس سران غیرمتعهدها در سخنرانی خود با انتقاد از رژیم سوریه، حکومت این کشور را "سرکوبگر" و "فاقد مشروعیت" خوانده است.
رضا معینی درباره نحوه اطلاع رسانی رسانههای ایران میگوید: «جمهوری اسلامی ایران حتی زمانی هم که میزبان کنفرانسهای بینالمللی است، عملا علاوه بر اخبار داخل کشور، میخواهد اخبار مربوط به خارج از کشور را هم مورد سانسور قرار دهد.»
کریستف دولوار مدیرکل گزارشگران بدون مرز روز چهارشنبه ۸ شهریور خطاب به بان کی مون دبیر کل سازمان ملل نوشته بود رژیم تهران درحالی نشست کشورهای غیر متعهد را برگزار میکند که بسیاری از روزنامهنگاران از شرکت در این نشست و پوشش خبری آن محروم شدهاند.
برپایه این گزارش، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با ارسال دستور عملی رسمی رسانهها را به سانسور فراخوانده است. همچنین خبرنگارانی نیز که اجازه شرکت و تهیه گزارش از این نشست را یافتهاند، از سوی مقامات تهدید شدهاند که از پرسشهای "بیمبرانگیز برای رژیم" اجتناب کنند.
درخواست گزارشگران بدون مرز از بان کی مون
گزارشگران بدونمرز همچنین در نامه خود از بان کی مون دبیر کل سازمان ملل خواسته بود در دیدار با مقامات جمهوری اسلامی ایران خواستار آزادی بدون قید و شرط زندانیان عقیدتی در ایران شود.
گزارشگران بدون مرز این خواست را وظیفه دبیر کل سازمان ملل عنوان کرده و درباره ادامه صدور احکام زندان و زندانی کردن زنان روزنامهنگار و همچنین بازداشتهای خودسرانه روزنامهنگاران و وبنگاران و نگهداری آنان در زندانهای مخفی از سوی جمهوری اسلامی ابراز نگرانی عمیق کرده بود.
رضا معینی در مورد خواست مشخص سازمان گزارشگران بدون مرز از بان کی مون توضیح میدهد: «در این نامه اشاره کردیم که ایران بزرگترین کشور در جهان در رابطه با محکومیت برای زنان روزنامهنگار و وبنگار است. ما در این نامه روی موارد مشخص زنان تاکید کردهایم و گفتیم که از سه سال پیش، بیش از ۵۷ زن روزنامهنگار و وبنگار در ایران محاکمه، محکوم و زندانی شدهاند. آقای بان کیمون بیش از هر کسی این صلاحیت را دارد که این موارد را به جمهوری اسلامی ایران تذکر بدهد.»هنگامی که محمد مرسی رئیسجمهور مصر به "سرکوبگر" بودن حکومت سوریه اشاره کرد، نخستوزیر و هیات سوری به نشانه اعتراض جلسه سران غیرمتعهدها را ترک کردند
ناپدید شدن میرحسین موسوی، مهدی کروبی و زهرا رهنورد
در نامه اخیر سازمان گزارشگران بدون مرز به بان کی مون دبیرکل سازمان ملل همچنین به عارضه قلبی میرحسین موسوی در آستانه اجلاس غیر متعهدها اشاره شده است.
پیش از این، برخی رسانههای بینالمللی گزارش داده بودند دلیل ترخیص قبل از موعد مقرر میرحسین موسوی از بیمارستان، نگرانیهای امنیتی درباره برگزاری کنفرانس غیرمتعهدها بوده است.
رضا معینی اضافه میکند میرحسین موسوی به عنوان صاحب امتیاز روزنامه توقیف شدهی "کلمهی سبز" به سازمان گزارشگران بدون مرز ربط پیدا میکند. به گفته او آقای موسوی، آقای کروبی و همسر آقای موسوی خانم زهر رهنورد، عملا در زندان مخفی نگهداری میشوند و از همه حقوقشان محروم شدهاند.
مسئول بخش ایران سازمان گزارشگران بدون مرز این وضعیت را بنا بر قوانین بینالمللی از مصادیق بارز "ناپدید کردن" افراد عنوان میکند و ادامه میدهد: «بیش از ۱۸ ماه است که این افراد به شکل مشخص ناپدید شدهاند. ما از آقای بان کیمون خواستهایم که این موارد را با مقامات جمهوری اسلامی در میان بگذارند.»
انتقاد از رهبران ایران و سوریه در تهران
بان کیمون دبیر کل سازمان ملل روز گذشته ۸ شهریور با آیتالله علی خامنهای و برخی دیگر از مقامهای ارشد ایران دیدار کرد. دبیرکل سازمان ملل در دیدار با تمام مسئولان ایرانی از نقض گسترده حقوق بشر در این کشور و عدم همکاری با نهادهای بینالمللی در مورد برنامههای هستهای انتقاد کرد.
دبیرکل سازمان ملل متحد در مراسم گشایش شانزدهمین اجلاس "نم" در روز پنجشنبه ۹ شهریور نیز انکار هولوکاست و درخواست نابودی اسرائیل توسط مقامهای جمهوری اسلامی را محکوم کرد.
دبیرکل سازمان ملل در این مراسم بدون نام بردن از مسئولان ایران، در اشارهای آشکار "انکار واقعیت تاریخی هولوکاست (کشتار جمعی یهودیان در جریان جنگ دوم جهانی) را "تلاشی بیشرمانه" خواند.
رهبران جمهوری اسلامی انتظار داشتند که حضور بان کیمون و محمد مرسی در تهران از سوی افکار عمومی جهانی نشانه عدم انزوای این کشور تلقیشود. اما موضعگیریهای این دو مقام به جنجالهای رسانهای تازهای علیه جمهوری اسلامی دامن زده است.
The greater the risk ، The greater the reward
هر چقدر ریسک بزرگتری کنی ، پاداش بزرگتری بدست میاری
در حال حاضر 2 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 2 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
