چونک شاهی دست یابد بر شهی |
|
بکشـــــــــدش یا باز دارد در چهی |
ور بیــــابد خستـــــــه ای افتــــــــاده را |
|
مرهمش سازد شه و بدهد عطــــــــــا |
گـــر نه زهــــــــرست آن تکبر پس چرا |
|
کشت شــه را بیگناه و بیخطــــــــا؟ |
ویـــن دگر را بی ز خدمت چون نواخت |
|
زین دو جنبش زهر را شایـــد شناخت |
راهزن هـــرگز گــــدایی را نــــــزد |
|
گرگ، گرگ مــــرده را هــــــــرگز گزد؟ |
خضـــــر کشتـــی را برای آن شکست |
|
تا توانــــد کشتــــی از فجـــــار رست |
چون شکسته میرهد اشکسته شو |
|
امن در فقــــرست اندر فقـــــــــر رو |
آن کهــــــی کو داشت از کان نقد چند |
|
گشــــت پاره پاره از زخـــــــم کلــــــــند |
تیــــــــغ بهــر اوست کو را گردنیست |
|
سایه که افکندست بر وی زخم نیست |
مهتـــری نفت است و آتش ای غوی |
|
ای برادر چــــــون بـــــــــــر آذر میروی؟ |
هــــــر چه او همــــوار باشد با زمین |
|
تیرها را کـــــی هــــــــدف گردد ببـــین؟ |
ســـــــــــر بر آرد از زمیـــــــــن آنگاه او |
|
چون هدفـــها زخـــــــــم یابد بی رفو! |
نردبان خلق این مـــــــا و منیست |
|
عاقبت زین نردبــــــــان افتادنیست |
هر که بالاتر رود ابلـــــــــــهترست |
|
کاستخوان او بتـــر خواهد شکست |