گزیده های شعر و شاعری

[Merita]

اگر سهراب سپهری در زمان ما دانشجو بود!

اهل دانشگاهم
رشته ام علافیست

جیبهایم خالیست
پدری دارم
حسرتش یک شب خواب!
دوستانی همه از دم ناباب
و خدایی که مرا کرده جواب
اهل دانشگاهم
قبله ام استاد است
جانمازم نمره!
خوب میفهمم سهم آینده من بیکاریست
من نمیدانم که چرا میگویند
مرد تاجر خوب است و مهندس بیکار
و چرا در وسط سفره ما مدرک نیست
چشم ها را باید شست
جور دیگر باید دید
باید از مردم دانا ترسید!
باید از قیمت دانش نالید!
وبه آنها فهماند
که من اینجا فهم را فهمیدم
من به گور پدر علم و هنر خندیدم

[آمن خادمی]

رؤیا ببارد

دختران برقصند

قند باشد

بوسه باشد

خدا بخندد به خاطر ما

ما که کاری نکرده ایم!

(سید علی صالحی)

[behnam]

نادان همه جا با همه کس آمیزد

چون غرقه به هر چه دید دست آویزد

با مردم زشت نام همراه مباش

کز صحبت دیگدان سیاهی خیزد

سعدی

[behnam]

دوست مشمار آن که در نعمت زند

لاف یاری و برادر خواندگی

دوست آن دانم که گیرد دست دوست

در پریشان حالی و درماندگی

سعدی

[behnam]

جایی که گذرگاه دل محزونست

آن جا دو هزار نیزه بالا خونست

لیلی صفتان ز حال ما بی خبرند

مجنون داند که حال مجنون چونست؟

رودکی

[behnam]

تا نگذری از جمع به فردی نرسی

تا نگذری از خویش به مردی نرسی

تا در ره دوست بی سر و پا نشوی

بی درد بمانی و به دردی نرسی

ابوسعید ابوالخیر

[bahary]

سروده فیروز بشیری


مناظره با جناب خر


روزی به رهی مرا گذر بود ------ خوابیده به ره جناب خر بود
از خر تو نگو که چون گهر بود ------ چون صاحب دانش و هنر بود
گفتم که جناب در چه حالی ----- فرمود که وضع باشد عالی
گفتم که بیا خری رها کن ------ آدم شو و بعد از این صفاکن
گفتا که برو مرا رها کن ------ زخم تن خویش را دوا کن
خر صاحب عقل و هوش باشد ------ دور از عمل وحوش باشد
نه ظلم به دیگری نمودیم ------ نه اهل ریا و مکر بودیم
راضی چو به رزق خویش بودیم ----- از سفرۀ کس نان نه ربودیم
دیدی تو خری کشد خری را؟ ----- یا آنکه برد ز تن سری را؟
دیدی تو خری که کم فروشد ؟ ------ یا بهر فریب خلق کوشد ؟
دیدی تو خری که رشوه خوار است؟------ یا بر خر دیگری سوار است؟
دیدی تو خری شکسته پیمان؟ ------ یا آنکه ز دیگری برد نان؟
دیدی تو خری حریف جوید؟ ----- یا مرده و زنده باد گوید؟
دیدی تو خری که در زمانه؟ ------ خرهای دیگر پیش روانه
یا آنکه خری ز روی تزویر ----- خرهای دیگر کشد به زنجیر؟
هرگز تو شنیده ای که یک خر؟ --- با زور و فریب گشته سرور
خر دور ز قیل و قال باشد ----- نارو زدنش محال باشد
خر معدن معرفت کمال است ----- غیر از خریت ز خر محال است
تزویر و ریا و مکر و حیله ----- منسوخ شدست در طویله
دیدم سخنش همه متین است ----- فرمایش او همه یقین است
گفتم که ز آدمی سری تو ----- هرچند به دید ما خری تو

[bahary]

پول نان ما . . . . . . . . .!!ا
سروده خانم دکتر صدیقه وسمقی
(دکترای حقوق و فقه اسلامی)

زنی در خیابان
به یک قرص نان
خود را می فروشد
آن سوتر ک مردی
گرده نانی را
از دست عابری می رباید
ما گرسنه
در کوچه های غربت این شهر
پرسه می زنیم
و می دانیم
که دست های کثیفی
نان ما را
از سفره های مان ربوده است
این پول نان ماست ،
که در هزار توی دالان های پنهان
کیک زرد می شود
برای تزیین بساط بیداد !
پول نان ما ،
موشک هائی است
که به اسرائیل می رسد
زود تر از آنکه
آب و نان ،
به ” ورزقان ” و “اهر” برسد !
نگاه کن !
این پوکه های گلوله
این لاشه های تانک ،
پول نان ماست ،
که در خیابان های حمص ریخته است !
این پول نان ماست ،
که در ویرانه های دمشق
در کنار آرزوهای گزاف یک قمارباز
دفن می شود
این پول نان ماست ،
که در کوچه های حلب
پیش چشم جنازه ها
برای یک بازنده هزینه می شود
بازنده ای که قبل از بازی باخته بود !
پول نان ما ،
بذرهای دروغ و فساد است
که بر زمین پاشیده می شود
تا شاید برزگری خام اندیش
آرزوهای پوچ خود را
از آن درو کند
پول نان ما ،
هیزم هائیست که در هر سو
آتش می افروزد
و در آتش می سوزد
پول نان ما ،
تفنگ هائیست
که هدف های اشتباه را نشانه گرفته است
پول نان ما ،
پایگاه اتمی بوشهر است
که غبار یک عمر سفاهت حاکمان
بر آن نشسته است
پول نان ما ،
باج هایی است
که در جیب های چین و روسیه
ورم کرده است !
پول نان ما ،
مزد سردارانی است
که سرها را به دار می کنند
و لب ها را می دوزند ،
تا گرسنگان نفهمند گرسنگی تقصیر کیست !
پول نان ما ،
منبری است
که واعظی ابله بر آن نشسته است
و به ما می آموزد ،
گرسنگی تقصیر خداوند است
گرسنگی ،
بشارت ظهور یک منجی است !
و ما می دانیم
این تقصیر ماست
که ابلهی بر منبر نشسته است
این تقصیر ماست
که خیره سری بر مسند نشسته است
ما می دانیم ،
محصول بذرهای دروغ و تزویر
و خارهای ترس و سکوت
جز قحطی نیست
پول نان ما را قماربازان ،
در قمارخانه های سیاست و قدرت
باخته اند
اکنون
ما مانده ایم و فرزندانی ،
با آرزو های سبز و جوان
و خانه ای با تیرک نازک
آنقدر نازک
که به لرزیدنی فرو می ریزد
و ما زنده ،
زیر آوارهای آن می مانیم
هان !ا
فردا که از خواب برخیزیم ،
ما را
و فرزندان ما را
و خانه ما را نیز
باخته اند

[ماهور]

بر باغ ما ببار
بر باغ ما که خنده ی خاکستر است و خون
باغ درخت مردان
این باغ باژگون.

ما در میان زخم و شب و شعله زیستیم
در تور تشنگی و تباهی
با نظم واژه های پریشان گریستیم.

در عصر زمهریری ظلمت
عصری که شاخ نسترن، آنجا،
گر بی اجازه برشکفد، طرح توطئه ست

[آمن خادمی]

وقتی که تو نیستی
دنیا
چیزی کم دارد
مثل ِ کم داشتن ِ یک وزیدن ، یک واژه ، یک ماه !! ...
من فکر می کنم در غیاب ِ تو
همه ی ِ خانه های ِ جهان خالیست !
همه ی ِ پنجره ها بسته است !
وقتی که تو نیستی
من هم
تنهاترین اتفاق ِ بی دلیل ِ زمین ام !! ...
واقعا ...
وقتی که تو نیستی
من نمی دانم برای گم و گور شدن (!)

به کدام جانب ِ جهان بگریزم ...


از: سید علی صالحی