یادآوری?

[mhjboursy]

مصداق این ضرب‌المثل نشویم:
کلاغ می‌خواست راه رفتن کبک را یاد بگیرد، راه رفتن خودش را هم فراموش کرد

جناب محمد حسین ادیب در ویدیویی که ضبط کرده بودند (در میان کلامشان) یک حرف بسیار خوبی می‌زدند... می‌گفتند بیشتر از اینکه ببینید چه باید بکنید باید ببینید چه نکنید!
می‌گفت بقیه هم اخبار گوش می‌کنند من هم گوش می‌کنم... ولی بعدا یک نفر که چند برابر من اخبار گوش کرده می‌آید به من می‌گوید شما این همه اطلاعات را از کجا دارید و چگونه ذهنتان را این‌قدر منظم کرده‌اید؟
پاسخی که جناب ادیب می‌دادند این بود که من از قبل آمادگی دارم. می‌دانم که چه چیزهایی را نمی‌خواهم گوش بدهم. هر خبری را بررسی نمی‌کنم.
این مقدمه‌ای بود برای اینکه این موضوع را مطرح کنند که ده رشته زیان آور در آینده چه می‌باشد...

واقعا... چه خوب است که آدم هر کاری نکند. هر طرف باد آمد به آن سو نرود. بداند می‌خواهد چه کند و کدام سو برود. بداند که از نقطه الف می‌خواهد به نقطه ب برسد و ملزوماتش فلان و فلان و فلان است. دیگر وقتی یک چیز بسیار فریبنده‌ای به نام بهمان اگر آمد پیش چشمش عنان از کف ندهد...
مثلا... در کارهای خودمان... من اگر بنیادی می‌خواهم کار کنم... تا زمانی که ایمان دارم بنیادی خوب است و اولویت دارد و یادگیری‌اش بهترین کار است دنبال یادگیری هیچ چیز دیگر نروم... حالا صدی هم موضوعات مختلف آمد جلویش، آنها را رها کند و موضوع اصلی را بچسبد. اگر یک نفر آمد گفت وای... نمی‌دانی آموزش بررسی نموداری دارم باقلوا! نبینی از دستت رفته! بیات می‌شود! در این حالت شخص نرود یک ماه دنبال آن و از آن باقلوا مصرف کند و بخواهد دوباره برگردد سر خانه‌ی نخستش!

این مصداق خوبی برای همان ضرب‌المثل نقل قول شده‌ است. که کلاغ آمد راه رفتن کبک را یاد بگیرد...

البته... این موضوع باید کامل تحت سیطره‌ی عقل باشد. یعنی نه اینکه آدم به یک چیزی (بررسی نموداری-بنیادی-روانشناسی...) همین‌جوری بچسبد و متعصبانه تا آخر عمر همان را دنبال کند! نه! نه این‌جور و نه اینکه آدم با هر بادی به یک سو برود و دو روز دنبال بررسی نموداری باشد و دو روز بنیادی... نه این و نه آن. بلکه به یک چیز بچسبد و تا زمانی که عقل می‌گوید دنبال کردن همین به صرفه است همین را دنبال کند و چشم از چیزهای دیگر ببندد. و فقط چیزهای دیگر را یک کوچولو (با چشم عقل) نگاه کند که آیا دنبال کردن آنها و نیمه رها کردن راه آمده درست است؟ یا نه؟ و اگر درست نبود باز مسیر خودش را متعصبانه پی بگیرد.

ببخشید متن طولانی شد... در این‌جا قصد بر این است که تا جای ممکن حرف‌ها قصار و کوتاه باشد... ولی دیگر جا داشت دیگر... به جایش بخش خلاصه‌اش را پررنگ کردم.

[Abad]

با سلام ، نگاه بسیار بالای استقرایی زیان بخش است و در میان مدت جلو پیشرفت را می کیرد ...........

سلام جناب آباد بسیار عزیز.
یک مقدار بیشتر توضیح می‌دهید.
این نگاه نوعی داشتن آستانه زیان است. به نوعی به آدم می‌گوید در هیچ کجا نباید خشک و متعصبانه نگاه کند. همواره باید آماده خروج بود. اگر شرایط خراب شود.
از سوی دیگر این متن یک دو دو تا چهارتا است و در متن نوشته گمان نکنم به هیچ وجه مشکلی وجود داشته باشد. یعنی (با در نگر گرفتن نقدشوندگی) اگر می‌دانی امروز بفروشی، فردا می‌توانی پایین‌تر بخری، باید حتما این کار را بکنی و اگر نکنی اشتباه کرده‌ای. به خودی خود (فی حد نفسه) مشکلی ندارد. مگر اینکه مانع یک چیز خارج از این موضوع باشد... مثل اینکه آدم حوصله نکند... یا اینکه برای برخی کوتاه مدت کار کردن استرس‌زا باشد... یا اینکه توان مدیریت کوتاه مدت کلا سخت باشد... یا اینکه ممکن است آدم نتواند درست تخمین بزند که فردا افت وجود دارد یا نه... یا ممکن است هزینه‌ی ورود و خروج در آینده بیش از ۱ درصد بشود... یا همان نقدشوندگی... و امثالهم.

سلام و درود

به برخی اشکالات اشاره درستی کرده اید زیاد استقرایی فکر کردن دید انسان را کوتاه مدت می کند. و ....
جناب ادیب هم اشاره داشت به اینکه قسمتی از دارایی باید با دید بلند مدت باشد ......
................

[Mehdi1400]

جناب محمد حسین ادیب در ویدیویی که ضبط کرده بودند (در میان کلامشان) یک حرف بسیار خوبی می‌زدند... می‌گفتند بیشتر از اینکه ببینید چه باید بکنید باید ببینید چه نکنید!
می‌گفت بقیه هم اخبار گوش می‌کنند من هم گوش می‌کنم... ولی بعدا یک نفر که چند برابر من اخبار گوش کرده می‌آید به من می‌گوید شما این همه اطلاعات را از کجا دارید و چگونه ذهنتان را این‌قدر منظم کرده‌اید؟
پاسخی که جناب ادیب می‌دادند این بود که من از قبل آمادگی دارم. می‌دانم که چه چیزهایی را نمی‌خواهم گوش بدهم. هر خبری را بررسی نمی‌کنم.
این مقدمه‌ای بود برای اینکه این موضوع را مطرح کنند که ده رشته زیان آور در آینده چه می‌باشد...

واقعا... چه خوب است که آدم هر کاری نکند. هر طرف باد آمد به آن سو نرود. بداند می‌خواهد چه کند و کدام سو برود. بداند که از نقطه الف می‌خواهد به نقطه ب برسد و ملزوماتش فلان و فلان و فلان است. دیگر وقتی یک چیز بسیار فریبنده‌ای به نام بهمان اگر آمد پیش چشمش عنان از کف ندهد...
مثلا... در کارهای خودمان... من اگر بنیادی می‌خواهم کار کنم... تا زمانی که ایمان دارم بنیادی خوب است و اولویت دارد و یادگیری‌اش بهترین کار است دنبال یادگیری هیچ چیز دیگر نروم... حالا صدی هم موضوعات مختلف آمد جلویش، آنها را رها کند و موضوع اصلی را بچسبد. اگر یک نفر آمد گفت وای... نمی‌دانی آموزش بررسی نموداری دارم باقلوا! نبینی از دستت رفته! بیات می‌شود! در این حالت شخص نرود یک ماه دنبال آن و از آن باقلوا مصرف کند و بخواهد دوباره برگردد سر خانه‌ی نخستش!

این مصداق خوبی برای همان ضرب‌المثل نقل قول شده‌ است. که کلاغ آمد راه رفتن کبک را یاد بگیرد...

البته... این موضوع باید کامل تحت سیطره‌ی عقل باشد. یعنی نه اینکه آدم به یک چیزی (بررسی نموداری-بنیادی-روانشناسی...) همین‌جوری بچسبد و متعصبانه تا آخر عمر همان را دنبال کند! نه! نه این‌جور و نه اینکه آدم با هر بادی به یک سو برود و دو روز دنبال بررسی نموداری باشد و دو روز بنیادی... نه این و نه آن. بلکه به یک چیز بچسبد و تا زمانی که عقل می‌گوید دنبال کردن همین به صرفه است همین را دنبال کند و چشم از چیزهای دیگر ببندد. و فقط چیزهای دیگر را یک کوچولو (با چشم عقل) نگاه کند که آیا دنبال کردن آنها و نیمه رها کردن راه آمده درست است؟ یا نه؟ و اگر درست نبود باز مسیر خودش را متعصبانه پی بگیرد.

ببخشید متن طولانی شد... در این‌جا قصد بر این است که تا جای ممکن حرف‌ها قصار و کوتاه باشد... ولی دیگر جا داشت دیگر... به جایش بخش خلاصه‌اش را پررنگ کردم.

درود

در این رابطه کتاب Deep Work اثر کال نیو\ورت به نظرم مفید هست برای خواندن و البته عمل کردن

[mhjboursy]

باید جرات داشت.
(ولی حمل بر حماقت نشود. سر به زیر انداختن و پیش رفتن کار الاغ است... نه... جرات توام با عقل باید داشت.)

[mhjboursy]

عیار مرد (بازرگان) در روزهای منفی مشخص می‌شود.
با عنان از کف ندادن (احساساتی نشدن) و از پیش برنامه داشتن و طبق راهبرد عمل کردن و حواس جمع بودن.

پی‌نوشت: عیار نماد هم در روزهای منفی مشخص می‌شود!

[mhjboursy]

بورس وظیفه ندارد خودش را با راهبرد ما (و بدتر از آن با خواسته‌های ما) تطبیق دهد.
ما وظیفه داریم راهبردهای خودمان را با شرایط اقتصاد (هر چند اگر بسیار تغییر کند) تطبیق دهیم.

چه کسی پنیر مرا جا به جا کرد؟

[mhjboursy]

تمام بازار این دو جمله است:
پایین بخر، بالا بفروش.
حالا هر کسی این را یک جور معنی می‌کند و برایش مصداق درست می‌کند. یکی در میانه روند می‌خرد به امید اینکه آنجا پایینِ نسبی است و بالاتر می‌تواند بفروشد... یکی در کف می‌خرد... یکی با نشانگر تشخیص می‌دهد... یکی بلند مدت کار می‌کند... روش‌ها متفاوت است ولی اصل یکی است. پایین خریدن و بالا فروختن. ولی گاهی در روش‌های داد و ستدی‌مان این‌قدر قر و قمبیلش را زیاد می‌کنیم که یک وقت به خودمان می‌آییم می‌بینیم دقیقا این کار را برعکس انجام می‌دهیم.

[mhjboursy]

هزینه‌ی خروج ۱ درصد است.
اگر احساس می‌کنید فردا قرار است بیشتر از این میزان افت داشته باشیم عاقلانه این است که امروز آدم بفروشد و فردا بخرد.


پانویس: موضوع نقدشوندگی پیش‌تر باید لحاظ شده باشد.

زمانی که این را می‌نوشتم می‌دانستم برخی از دوستان ممکن است ناراحت شوند. قطعا هم ناراحت شده‌اند هر چند کسی بیان نکرد و نمی‌کند ولی قطعا روبرو شدن با این قضیه ناراحتی دارد. ولی چه می‌شود کرد؟ همین است دیگر. (شاید اگر همین را از دهان دیگری شنیده بودم خودم هم ناراحت می‌شدم.) باید پذیرفت. باید چند چیز را پذیرفت. باید پذیرفت که:
بازار رحم ندارد. احساس هم ندارد. (که زمانی که ما زیان کردیم به ما رحم کند و زمانی که ما از سود شاد هستیم در مسیرش حتما ادامه دهد. بازار یک مکانیزم بدون احساس است. حتی اگر اینکه از برآیند احساسات به وجود آمده باشد. ولی خودش یک دستگاه و یک مکانیزم بدون احساس است. بازار به این نگاه نمی‌کند که شما چند خریده‌ای و با پول حلال و زحمت‌کشیده خریده‌ای یا نه...)
بازار رفتار احساسی، زیاد دارد. (با احساس بالا اشتباه نشود) منظور رفتارهایی مانند رشد هیجانی یا ترس هیجانی است. در این جور مواقع، مثلا در هنگام افت شدید، عبارت‌هایی مانند «می‌مانم تا ببینم چه می‌شود» و «می‌مانم و به بررسی خویش وفادار می‌مانم» و «ما که تا اینجا زیان کرده‌ایم و دیگر آب از سر گذشته» و ... اشتباه است. بپذیریم که اشتباه است. در رشدهای احساسی هم همین‌جور. زمانی که دارد بازار گله‌ای رشد می‌کند دیگر صبر کردن برای اینکه بیاید پایین بعد بخریم. جمله‌ی «ولش کن این که از دست رفت» معنی ندارد! اگر مطمئنی بازار رفتار گله‌ای گاوی به خود گرفته و دست کم یکی دو روز دیگر این روند ادامه دارد، تو هم همراه شو!

[mhjboursy]

هرگاه دیدی داری فحش می‌دهی یا داری دعا می‌کنی بدان یک جای کارت می‌لنگد.
فحش هم باید داد. دعا هم باید کرد. مگر می‌شود کثافت‌کاری را آدم ببیند فحش ندهد. مگر می‌شود آدم از خدای خودش مسایل مادی معمول خودش را نخواهد؟ نه. هم باید فحش داد و هم باید دعا کرد. ولی آنگاه که آدم به این جا می‌رسد معلوم می‌شود یک جایی از راهبرد داد و ستدی‌اش مشکل داشته! چه‌جوری بگویم؟ ببینید... ویروس تنها علت سرماخوردگی نیست! علت پیشین آن محافظت نکردن در برابر سرما است. حالا که سرما خوردی هم به ویروس لعنت بفرست و هم نزد پزشک برو. ولی بدان که یک جای کارت مشکل داشته و از این به بعد باید بیشتر خودت را بپوشانی. لعنت فرستادن بر ویروس جای خودش، پوشاندن بدن هم جای خودش.

[mhjboursy]

مطمئن بخریم
__________
داشتم سبد یک عزیزی را با سبد خودم مقایسه می‌کردم... پیش‌تر گفته بودم که برای برخی که خودم برایشان خرید و فروش می‌کنم بازدهی بهتری به دست می‌آورم... داشتم بررسی می‌کردم چرا...
احتمالا به خاطر این است که برای خودم خیلی وقت‌ها کارهای محیرالعقول و کارهای آزمایشی و عجیب‌غریب (بخوانید عجق‌وجق) انجام می‌دهم... مثلا برای خودم بار گذشته بخاور را که می‌دانستم بسیار عالی است خریدم (و البته سود خوبی هم کردم و بار دوم هم بسته شد) ولی برای آن بنده خدا این کار را نکردم... چون با او رو در بایستی هم یک جورهایی دارم و از این کارهای عجیب برایش نکرده‌ام... یا مثلا اکنون خودم یک مقدار در این فکر هستم که برای سبد خودم بروم یک مقدار خودرویی بخرم و از این جو به وجود آمده یک استفاده‌ای ببرم... یعنی دارم رویش اندیشه می‌کنم... ولی به هیچ وجه این اندیشه را در مورد سبد آن بنده خدا به خودم راه نمی‌دهم! خلاصه اینکه از این نمادهای به‌دردنخور (در پیت) و نمادهای بازار پایه و ... در سبد او کمتر می‌گذارم... فقط نمادهای مطمئن را برایش خرید می‌کنم... زیاد هم دنبال سود برایش نیستم... ولی سودش دست آخر از خودم بیشتر شده! از خیلی‌های دیگر هم بیشتر شده...
بیایید ژانگولر و کارهای خطری و محیرالعقول را بگذاریم کنار و تنها مطمئن بخریم.
همین.