۲- مقام تمامحلالخوری برای همه نیست! پاداش اولیاء خدا هم برای همه نیست!
به عبارت دیگر هر چقدر پول بدهی همانقدر آش میخوری.
کسی که هیچ گونه حق الناسی بر دوشش نیست و آسوده و آزاد است و در قرب خدا... در درجه نخست معصومین ع هستند.
همینجور که (مانند یک کوه که از قله حرکت میکنی) میایی پایین موارد نقص و خطا بیشتر میشود...
تا این که از یک جا به پایین حق الناس میآید...
و همینجور زیاد میشود...
و در آخر هم امثال صدام و یزید و خونریزان و ...
خوب... منظورم این است که... آن بالاها مال آدم گندهها است. مال امثال ابوذر... مال شهید سلیمانی...
یک نگاه به خودم بکنم... ببینم... من میخواهم آیت الله بهجت شوم؟ من میخواهم مقامات بالای قرب خدا را داشته باشم؟ من میخواهم از هرگونه عذاب خدا و عذاب وجدان دور باشم؟
من توان هدف گرفتن آن بالاها را ندارم... دست کم فعلا...
پس تا جای ممکن فعلا رعایت میکنم ولی از یک جا بیشتر، حقیقتش، نمیکنم. چون (فعلا) در توانم نیست.
و البته... خوب... هرچقدر آدم پول بدهد آش میخورد... بالاخره یک مقدار گیر کردن در صحرای محشر و مقداری دوری از خدا و اینها هم احتمالا هست دیگر...
یک توجیه دیگرش هم مورد بعدی است: