اي دوستان اي دوستان من كيستم من كيستم // اي بلبلان بوستان من كيستم من كيستم؟
لفظ حسن شد نام من از گفت باب و مام من // گر لفظ خيزد از ميان من كيستم من كيستم
بگذشته ام از اسم و رسم مر خويش را بينم طلسم // آيا شود گردد عيان من كيستم من كيستم
اطوار خلقت را ببين انوار رحمت را ببين // در اين جهان بيكران من كيستم من كيستم
گاهي چرا آشفته ام گاهي چرا بشكفته ام // گاهي نه اين هستم نه آن من كيستم من كيستم
شادان و خندانم چرا ؟ گويان و بريانم چرا ؟ // بهر چه خواهم آب و نان من كيستم من كيستم
دست و دهان و گوش چيست عقل و شعور و هوش چيست // در حيرتم از جسم و جان من كيستم من كيستم
اين است دائم پيشه ام كز خويش در انديشه ام // گشته مرا ورد زبان من كيستم من كيستم
اين درس و بحث و مدرسه افزود بر من وسوسه // دردم بود اي همرهان من كيستم من كيستم
اي آسمان و اي زمين اي آفتاب نازنين // اي ماه و اي ستارگان من كيستم من كيستم
اي صاحب دار وجود اي پادشاه فضل و جود // اي از توام نام و نشان من كيستم من كيستم
دست من و دامان تو گوش من و فرمان تو // از بند رنجم وا رهان من كيستم من كيستم
تا كي حسن نالد چو ني تا كي بگريد پي به پي // گويد به صد آه و فغان من كيستم من كيستم ؟!