در شط علی از مناطق فریب عملیات والفجر8 ، قسمتی از هور زیستگاه ماهی هایی بود که نمی گذاشتند حتی یک ذره فضولات انسانی در دستشویی بماند . انگار به سبب تصفیه ی آلودگی های آب هور خلق شده بودند! بچه ها به این ماهی ها "بوغلی بالغ" به معنای ماهی سبیل دار میگفتند . با اینکه این ماهی ها فواید زیادی داشتند اما بچه ها از حمله آن ها هم در امان نبودند . آن ها مثل عقرب نیش میزدند و جای گاز گرفتگیشان سیاه و متورم میشد! من این ماهی ها را در منطقه بدر هم دیده بودم ولی بچه ها از نوع بزرگتری صحبت میکردند و مخصوصا به نیروهایی که تاره وارد منطقه شده بودند تاکید میکردند که اگر آن ها را دیدید یا دوروبرشان نگردید یا با گلوله بزنیدشان چون حمله و نیش آن ها حتما منجر به مرگ خواهد شد . تا وقتی که "بوغلی بالغ"های بزرگ را ندیده بودم ، حرف بچه ها را زیاد جدی نمیگرفتم اما با یکبار روبرو شدن با آنها حساب کار دستم آمد . جانورانی به طول یک متر که حدود چهار یا پنج چنگک از دهانشان بیرون آمده و مرا به شدت یاد سوزن های لحاف و تشک دوزی که جزو وسایل دوخت و دوز مادرم بودند ، می انداختند!
داخل نیزارها که اطرافمان را پوشانده بودند زندگی جانوران دیگری در جریان بود . موش هایی که میشد محو تماشای شیرجه ها و شناهای زیرآبی شان شد . این نوع خاص از موش ها در شیرجه و شنای زیرآبی مهارت خاصی داشتند . همین که متوجه حضور انسانی در اطرافشان میشدند در آب شیرجه میزدند و ده متر دورتر از زیر آب بالا می آمدند . مشکل اساسی ما در هور ، هم زیستی و کنار آمدن با همین موش ها بود . از شب تا صبح حکومت دست موش ها بود و این وظیفه دیگری به لیست کارهای شهرداری (!) افزوده بود .
شهردار واحد به عده ای بنام "فضله شویان" نظارت میکرد که من هم داوطلبانه وارد این دسته شده بودم . صبح قبل از همه سطل آبی به دست گرفته از چادر خارج میشدیم و همه ی پل ها را میشستیم تا کثافات موش ها کاملا پاک شود . داخل چادر ، قایق ها ، بلم ها و پل ها را طوری می شستیم که حتی یک فضله هم نمی ماند و بارزترین نتیجه اش این بود که در طول روز حتی یک موش هم آن دور و بر دیده نمیشد . کار به جایی رسیده بود که ما به هر مقری که میرفتیم ، در بازگشت به قایق خودمان پاهایمان را در آب میشستیم و هر کس دیگری هم به قایق ما می آمد بعدا" قایق را تمیز میشستیم چون مطمئن نبودیم که سایر افراد هم این نکته را با این حساسیت رعایت میکنند یا نه .
یکی از اتفاقاتی که در مقر اطلاعات شط علی تقریبا به آن عادت کرده بودیم ، ناپدید شدن وسایل و البسه کوچک بود . از جانماز گرفته تا یرپیراهن و هرچه که برای خشک شدن گذاشته بودیم . به دوستان بیش از خودمان اعتماد داشتیم . درضمن وسایل گمشده چیزهایی نبودند که بدرد کسی بخورد یا کسی به قصد شوخی این کار را مرتب تکرار کند . تا اینکه صدای حرکت شبانه ی چیزی داخل پل ها و صدای شق شق شکستن چیزی شبیه کائوچو ، چندین بار مرا از خواب پراند . پل هایی که بعنوان سکو گذاشته و پشه بند زده بودیم ، دیگر امنیت خود را از دست داده بودند چون صدایی که شب ها از درون پل ها می آمد گوشت تن آدم را می لرزاند . دل به دریا زدم و این توهم را با بچه ها مطرح کردم: "بچه ها! این موش ها نه خودشون شبا می خوابن نه می ذارن ما بخوابیم. من فکر میکنم توی پل ها خبرایی هست" به پیشنهاد من تصمیم بر این شد که مسیر موش ها را ردیابی و راز صدای درونی پل ها را پیدا کنیم . آن شب موشی که تعقیبش کردیم درون یکی از پل ها رفت و صدایی شبیه آن چه خواب خوش را بر ما حرام کرده بود از داخل پل به گوش رسید . مطمئنا موش داخل کائوچو ها پیش میرفت چون مرکز صدا هم به تدریج تغییر میکرد . جایی که صدا متوقف شد لابد جای مهمی برای موش ها بود . همان نقطه از پل را گشودیم . کار سختی بود و وقت زیادی برد . بعد از خارج کردن تکه های کائوچو به بافت نی مانندی رسیدیم که چند تکه برگ هم زیرش بود . برگ ها را که برداشتیم تکه پارچه نرمی بیرون آمد که گویی تکه ای از یک عرق گیر بود . یک شورت هم پیدا شد و همچنین جانمازی که اصغر آقا در به در دنبال کسی که آن را تک زده بود میگشت . البته روی جانماز پنج بچه موش جا خوش کرده بودند! بنظر میرسید که بچه موش ها به تازگی متولد شده اند . جانماز را با محتویاتش درون آب انداختیم و همه بچه موش ها به سرعت طعمه ماهی های هور شدند . از آن به بعد هم احتیاطمان بیشتر شد و هم از مفقود شدن البسه کوچک زیاد متعجب نمیشدیم !
در هورالهویزه نیز کار ما به همین ترتیب بود . مشکل اصلی و حل نشده همزیستی با موش هایی بود که ساکن جزیره بودند وبعد از عملیات بدر حضورشان چشمگیرتر و تحرکاتشان جسورانه تر شده بود . آزادانه و بدون ترس از سر و کول ما بالا میرفتند و خیلی مشتاق جویدن انگشتان دست و پای ما بودند! هنگام خواب این حمله شکل جدی تری میگرفت . گاهی با صدای خرچ خرچ جویده شدن مو متوجه میشدیم که موش ها هوس خوردن موی سرمان را کرده اند! چندبار هم بچه ها در مقابل حملات ناجوانمردانه آن ها جواب کوبنده ای دادند . یک شب برادر دمیرچی گرم خواب بود که با جویده شدن بینی اش بیدار شده و با دست چنان ضربه ای به موش مهاجم زده بود که موش بینوا پرتاب شده و دربرخورد با میله های آهنی سقف سوله متلاشی شده بود.
جریان شناسایی ادامه داشت و هربار که به قصد استراحت به سنگرمان برمیگشتیم ، مرحله پیکار با دشمنان خانگی شروع میشد که هیچ علاج قطعی و موثری هم برای آن نداشتیم . رفته رفته با این قضیه کنار آمدیم چون همگی مسائل و مشکلات جدی تری داشتیم که می بایست برای آن ها چاره می اندیشیدیم .
در منطقه عملیاتی والفجر 8 نیز ، علاوه بر نیروهای تخریب و بچه های گردان حبیب ، حضور حدود ده لشکر موش بزرگ و سخت جان نیز در منطقه چشمگیر بود! پذیرفتن این مطلب که در آن منطقه شوره زار موش ها چگونه دوام می آورند سخت بود اما به هر حال آن ها در جمع ما حضور داشتند و مخصوصا" تحرکات فعالانه آن ها در اطراف و اندرون سنگر فرماندهی ، این حدس را تقویت میکرد که موش ها هم فرق آن جا را با جاهای دیگر میدانند! اکثر موش ها در اثر انفجار متعدد توپ ها و خمپاره مصدوم میشدند. بعد از هر آتشباری انبوه نعش های بی تحرک موش ها هر طرف دیده میشد. صحنه راه رفتن موش هایی که موجی شده بودند دیدنی بود . گاهی دمشان زیر پایشان میماند و قل میخوردند. به رغم اینها باز در جمعیت رو به افزایش موش ها تغییر محسوسی دیده نمیشد. عوارض دیگر این لشکر عظیم ، وجود فضولات موش بود. در آن مدت هیچ راه حلی در برطرف کردن این مشکل موثر واقع نشد . همه جا حتی داخل یخچال کائوچویی و داخل سفره پر از کثافات موش ها بود!
پاسخ با نقل قول
نوشته اصلی توسط Senator1989
