یادمه سال 85 یا 86 بود، بعدازظهر داغ یه روز بهاری، سر کلاس مبانی برق که از قضا برق هم قطع شده بود و از گرما داشتیم له له میزدیم. بحث رفت به سمت خشکسالی اونسال و احتمال جیره بندی آب و برق(که تو تابستون همون سال عملی شد) و استاد که دستی هم بر آتش داشت وضعیت رو بحرانی توصیف میکرد. البته یه کورسوی امیدی داشت که نیروگاه 1000 مگاواتی بوشهر تا آغاز تابستان وارد مدار بشه و بخشی از مشکلات رو حل کنه. اونموقع ظرفیت تولید برق رو 25 تا 30 هزار مگاوات میگفت.
خلاصه این انرژی صلح آمیز هسته ای که حق مسلم ماست وبیشتر روی تولید برق و استفاده های پزشکی اون مانور داده میشه در برق که هنوز کامل وارد مدار نشده در پزشکی هم که گرونی و قحطی داروش به مردم ایران رسیده. ضمن اینکه لازم نیست مثل عربا رفاه بخریم(که اونم از وضعیت فعلیمون خیلی بهتره)، میتونیم مثل سوئیس، نروژ و ..... رفاه تولید کنیم.
در پایان هم در مورد قضیه مصدق باید گفت که اگه کارش از نظر حکومتی که مدعی دفاع از حقوق هسته ای ملتش هست درست بوده، یه خیابون نه یه کوچه به نامش بود.
کار نیک پاکان را قیاس از خود مگیر......