سلطان اقتصاد دنیا
فرق میکنه کی ریس جمهور و وزیرش کی باشه...
یه تار موش به کل دانشگاه امام صادق ع می ارزد....
وزیر اقتصاد همچنین با اشاره به شتاب توسعه و قدرت رقابت اقتصادی ما با دنیا را تحلیل کرد
خب شرایط مهیا شد... دلار90هزارتومانی و سکه 74میلیونی...
سه دکتر مثلث طلایی وارد میشوند
دکتر ظریف- دکتر همتی-دکتر عراقچی
پریزیدنت ترامپ ---------پریزیدنت پزشکیان
بعدا متوجه خواهید شد...
یه مدتی هست که خبری از بهرام نامدار نیست! نمیدونم مسدود شده یا نمیاد مطلب بزاره!؟
هنوز یکسال از عمر دولت نگذشته ناکارامدی در اوج! من به خاطر ندارم این همه تورم و گرونی در یکسال اول یک دولت در ج.ا رو ... بنده خدا به جز چهار تا وعده پوچ هیچی نداشت... مذاکره و توافق، رفع قیلترینگ، جلوگیری از گشت ارشاد و آزادی های اجتماعی، بهبود اوضاع اقتصادی... در یک جمله کوتاه تر زد!
همین الان استعفا بده به نفع خودش و کشوره...
اعدام تدریجی یک نسل !!!
فروتنانه خواهش می کنم با دقت بیشتری مطالعه بفرمایید
«رقمِ خاموشِ جنایت: ۴۰٪ ایرانیان زیر خط فقرِ مرگ، سالمندان در گورستانهای زنده»
نویسنده: #حمیدآصفی
مقدمه: اعدام تدریجی یک نسل
بر اساس دادههای مرکز آمار ایران (۱۴۰۲)، ۴۰٪ جمعیت کشور زیر «خط فقر مطلق» زندگی میکنند؛ خطی که نه با فرمولهای تئوریک، بلکه با کالریِ روزانهای تعریف میشود که مرگ را به تأخیر میاندازد. همزمان، گزارش سازمان بهزیستی فاش میکند: ۷۰٪ سالمندان سرراهی در آسایشگاهها، نه به دلیل ناتوانی خانوادگی، بلکه به دلیل فقرِ چندنسلی به این نقطه رسیدهاند. این اعداد، نه «بحران»، که جنایت ساختاری علیه بشریت است.
۱. فقر سیستماتیک: مهندسیِ مرگِ آرام
آمارِ مرگِ خاموش: بر اساس پژوهش دانشگاه تهران (۱۴۰۱)، ۳۰٪ کودکان ایرانی دچار «کوتاهی قد تغذیهای» هستند؛ پدیدهای که تنها در جنگزدهترین کشورهای آفریقایی دیده میشود. این، نتیجه مستقیم سیاستهای اقتصادی است که سهم بودجه تغذیه مدارس را در یک دهه گذشته ۸۰٪ کاهش داده است.
سالمند، کالای تاریخگذشته: گزارش شفافیت بینالملل (۲۰۲۳) نشان میدهد ایران رتبه ۱۴۴ از ۱۴۶ کشور در شاخص حمایت از سالمندان است. ۶۸٪ سالمندانِ ساکن آسایشگاهها، دارای فرزندانی هستند که حقوق ماهانهشان کمتر از خط گرسنگی (۱۸ میلیون تومان) است. اینجا، فقر یک «تصمیم سیاسی» است، نه یک اتفاق.
۲. شکاف طبقاتی: آپارتاید اقتصادی در آستانه انفجار
ارقامِ نفرت: دادههای صندوق بینالمللی پول (۲۰۲۳) نشان میدهد ۱٪ جمعیت ایران، ۴۵٪ ثروت ملی را در اختیار دارند. این بالاترین سطح نابرابری در خاورمیانه است؛ حتی بالاتر از عربستان سعودی.
پوچیِ توسعه: در حالی که بودجه نهادهای امنیتی در ۵ سال گذشته ۳۰۰٪ افزایش یافته، بودجه درمان بیماران سرطانی ۴۰٪ کاهش پیدا کرده است (منبع: مجلس شورای اسلامی، ۱۴۰۲). این یعنی سیستم، انسان را نه شهروند، که تهدید امنیتی میداند.
۳. سالمندان: جنازههای متحرک در سیستم مرده
آمارِ شرم: بر اساس تحقیقات سازمان پزشکی قانونی، ۵۵٪ سالمندان ایرانی در ۵ سال آخر عمرشان هیچگونه معاینه پزشکی منظم دریافت نمیکنند. این رقم در مناطق محروم به ۸۰٪ میرسد.
تجارتِ مرگ: گزارش کمیته حقوق بشر سازمان ملل (۲۰۲۳) فاش میکند هزینه نگهداری از یک سالمند در آسایشگاههای خصوصی ایران، معادل ۳ برابر حقوق یک کارگر ساده است. این، سیستم را به یک مافیا تبدیل کرده که از رنج مردم سود میبرد.
۴. تحلیلِ ساختاری: چرا این یک «اشتباه» نیست؟
مهندسی فقر: بر اساس اسناد بانک مرکزی، تنها در سال ۱۴۰۱، ۴۰٪ یارانههای دولتی به شرکتهای وابسته به نهادهای امنیتی-اقتصادی تخصیص یافت. این یعنی فقر، نتیجه مستقیم توزیع برنامهریزیشده منابع است.
خشونتِ قانونی: قانون «مالیات بر عایدی سرمایه» که میتواند سالانه ۲۰۰ هزار میلیارد تومان از ثروت انباشتهشده توسط الیگارشیها را وارد چرخه اقتصاد کند، از سال ۱۳۹۰ تاکنون ۱۵ بار توسط مجلس رد شده است. این، نه ناتوانی، که دستورکار طبقاتی است.
نتیجهگیری: جنایت بدون جنازه
آنچه در ایران میگذرد، نه یک «بحران اجتماعی»، که نسلکُشی آرام تحت لوای قانون است. وقتی دولتی بودجه سینما را ۱۰۰٪ قطع میکند، اما برای ساخت زندانهای مدرن ۲۰۰۰ میلیارد تومان اختصاص میدهد (منبع: بودجه ۱۴۰۲)، پیامش واضح است: حذف انسانیت، بقای سیستم.
این سیستم، با ریاضیاتی شیطانی، هر روز خط فقر را بالا میبرد، حقوق بشر را پایین میآورد، و جسدِ جامعه را در گورستان آمارهای دروغین دفن میکند. اینجا، مرگ یک کودک گرسنه، نه یک تراژدی، که سند جنایت است.
درد آدمی را فقط بی رحم میکند
-«چه میکنی؟ چه میکنی؟
در این پلید دخمهها،
سیاهها، کبودها،
بخارها و دودها؟
ببین چه تیشه میزنی
به ریشهی جوانیت،
به عمر و زندگانیت؛
به هستیت، نشانیت.
تبه شدی و مردنی؛
به گورکَن سپردنی؛
چه میکنی؟ چه میکنی؟»
-«چه میکنم؟ بیا ببین
که چون یَلانِ تَهْمْتَن،
چهسان نبرد میکنم.
اُجاق این شراره را
که سوزد و گُدازَدَم،
چو آتش وجود خود،
خموش و سرد میکنم.
که بود و کیست دشمنم؟
یگانه دشمن جهان.
هم آشکار، هم نهان.
همان روانِ بیامان،
زمان، زمان، زمان، زمان.
سپاهِ بیکَرانِ او:
دقیقهها و لحظهها.
غروب و بامدادها.
گذشتهها و یادها.
رفیقها و خویشها.
خراشها و ریشها.
سرابِ نوش و نیشها،
فریبِ شاید و اگر،
چو کاشهای کیشها.
بَسا خَسا بهجای گل،
بَسا پَسا چو پیشها.
دروغهای دستها،
چو لافهای مستها؛
به چشمها، غبارها،
به کارها، شکستها.
نویدها، درودها.
نبودها و بودها.
سپاه پهلوان من،
به دخمهها و دامها:
پیالهها و جامها،
نگاهها، سکوتها،
جویدَن بُروتها.
شرابها و دودها،
سیاهها، کبودها.
بیا ببین، بیا ببین،
چهسان نبرد میکنم؛
شکفتههای سبز را
چگونه زرد میکنم!»
هرچی می کشند از دست ناپاک
محمودچی ها
پایدارچی ها
جلیلی چی ها
باقرچی ها وابراهیم چی هاست .... نابلدانی که دلار را به اینجا رساندند.... افسوس