فلسفه سیاسی

[EHSANI]

ببینید قضیه خیلی بیش از حد ساده است
هرچند تکراریه ؛

حفظ بقا ، تکلیف فرض واجبیست که مادر طبیعت بر عهده مخلوق گذاشته است.
مخلوق برای حفظ بقای خودش نیازهای زیادی داره
ولی مهمترین اونها ، امنیت و معیشت است
شکمش سیر بشه که از گرسنگی نمیره
و جونش در برابر خطراتی که تهدیدش میکنه حفظ بشه
این خطرات ، از یک ویروس گرفته تا یک شهاب سنگ متفاوته

و اما جنگ ؛
جنگ چیزیه که مستقیماً امنیت آدم رو به خطر میندازه
ممکنه توی جنگ کشته بشه و فرصت تولید مثل نداشته باشه
یا اینکه بچه هاشون به دلیل ضعف ، توان مقابله با دشمن را نداشته باشند و کشته شوند
یا اینکه از جنگ جون سالم به در ببرند ولی خونه و کسب‌وکار شون تخریب شده باشه
که این باعث میشه ادامه زندگی براشون سخت بشه
یا اینکه زیرساختها و تاسیسات خراب شده یا قحطی بیاد
به قول جناب دکتر محمد فاضلی : "جنگ ، شر مطلق است."
وقتی امنیت به خطر بیفته ، بقای انسان به خطر می‌افته
حفظ بقا هم که گفتیم تکلیف واجب است
به عبارتی : اوجب واجبات کل بشریت ، حفظ بقاست.

خب حالا یک مشت تاجر و بانکدار و دلال و... از خدا بی‌خبر
با دانستن این مطلب بالا ( اهمیت حفظ جان و بقا )
با راه انداختن جنگ در بین ملتهایی که دارای ثروت و منابع غنی هستند ،
باعث میشوند که امنیت و بقای این مردم به خطر بیفته
مردم از دولت میخواهند به هر قیمتی شده امنیت را به جامعه برگردونند
و بقای نسل مردم را حفظ کنند
امنیت ، قیمت نداره .‌
پس هرکس بتونه امنیت مردم رو بهشون برگردونه
مردم ازش اطاعت میکنند و هرکاری لازم باشه می‌کنند
و هر تصمیمی که بگیره رو می‌پذیرند و تمکین می‌کنند
خب اجرای این تصمیمات پول نیاز داره
یا از پول نفت و معادن برداشت میکنند
یا از کشور خارجی قرض می‌گیرند
در داخل هیچ کس بابت این استقراض ، اعتراضی نداره
چون در شرایط اضطرار قرار دارند
خیلی ها از مرگ نمی‌ترسند!!!
ولی عموماً از اینکه بچه شون کشته بشه به شدت پرهیز می‌کنند
طرف حاضره همه زندگی خودش و منابع کشور رو تقدیم کنه
تا بچه اش زنده بمونه .

در اینجا ظاهراً بحث مهر و محبت و علقه والدین و فرزند مطرحه
ولی در ضمیر ناخودآگاه ، همون برنامه ای که در ROM مغز نصب شده RUN میشه
مهمترین چیزی که تولیدکننده (مادر طبیعت) در حافظه مخلوق نصب کرده
همون حفظ بقاست که تکلیف شده و حتماً باید عملی بشه
(اینجای بحث خیلی پیچیدگی داره ، فعلاً عبور می‌کنیم)

اگه قراره من نباشم ، میخوام دنیا نباشه
من دنیا رو برای این میخوام که بتونم توش زندگی کنم و بقا پیدا کنم

[MOSTAFAVI]

برتون وودز

جنگ دوم جهانی، اروپا را ویران کرده و اقتصادی ورشکسته و مقروض را برای سراسر اروپا بر جای گذاشته بود. به‌عکس، ارمغان این جنگ برای آمریکایی‌ها که از صحنه‌ی نبرد دور بودند، رونق و شکوفایی اقتصادی بود. آمریکایی‌ها در زمان جنگ مقادیر معتنابهی کالا و خدمات به اروپا و سایر نقاط جهان صادر کرده بودند؛ در نتیجه این کشورها به ایالات متحده مقروض بودند و همچنین برای بازسازی کشورهایشان به مقادیر بیشتری وام نیاز داشتند.

در ژوئیه ۱۹۴۴ میلادی، وقتی آلمان و متحدین به‌دلیل ورود آمریکا به جنگ، در سراشیبی سقوط قرار داشتند، «فرانکلین دلانو روزولت» رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده ۷۳۰ نفر از ۴۴ کشور دنیا (اغلب متفقین) را در هتل «مونت واشینگتن» در منطقه «برتون وودز» ایالت نیوهمپشایر در شمال شرقی آمریکا گرد هم آورد. در این کنفرانس ۲۲ روزه تحت فشار آمریکا تصمیماتی گرفته شد که تمام تحولات بعدی جهان را تحت‌الشعاع قرار داد.

نماینده ایالات متحده آمریکا در کنفرانس برتون وودز، «هری دکستر وایت» نام داشت. وی یک یهودی و فارغ‌التحصیل هاروارد بود و از مسئولان عالی‌رتبه وزارت خزانه‌داری آمریکا به‌شمار می‌رفت، همچنین بعدها در هنگام راه‌اندازی «صندوق بین‌المللی پول» مدتی، مدیر آن به‌شمار می‌رفت.

وی در این اجلاس پیشنهاد استفاده از دلار را به‌عنوان ارز مبنا برای مبادلات بین‌المللی مطرح کرد. بزرگترین استدلال تیم آمریکایی، که نمایندگان سیاسی فدرال رزرو به‌شمار می‌آمدند، برای طرح این پیشنهاد این بود که با توجه به تجربه‌ی رکود بزرگ، و همچنین خرابی‌های جنگ و بدهی‌های کشورهای اروپایی، و نیز نوسانات چندباره پوند استرلینگ در خلال جنگ اول و پس از آن – که در بخش قبلی به آن اشاره شد – نوسان و ناپایداری چندباره ارزهای آنان دور از انتظار نیست که این امر به تجارت جهانی لطمه خواهد زد و رکود دهه‌های قبل را مجدداً تکرار خواهد کرد. به‌همین دلیل پیشنهاد کردند قیمت دلار با مقدار معینی طلا برابر شود و میزان طلای مورد نیاز برای کل این دلارها را نیز تضمین کردند.

در نقطه‌ی مقابلِ وایت، «جان مینارد کینز» – اقتصاددان مشهور و نماینده انگلیس در این کنفرانس – اصرار داشت پولی بین‌المللی به نام «بنکور» ایجاد شود و مبنای معاملات جهانی قرار گیرد. او از قدرت و منافع سرشاری که عاید واحد پولی مبنا می‌شد، اطلاع داشت؛ زیرا پیش از آن در قرن نوزدهم واحد پولی انگلیس، تقریباً ارز مبنای تجارت جهانی به‌شمار می‌رفت و انگلیسی‌ها و کینز بر منافع سرشار ارز جهان‌روا اشراف داشتند؛ به‌همین دلیل در برابر پیشنهاد آمریکا، پیشنهاد بنکور را مطرح کردند.

اما شرایط کشورهای شرکت‌کننده در آن بُرهه‌ی خاص از جنگ، به‌گونه‌ای نبود که در برابر پیشنهاد آمریکا مقاومت کنند؛ چرا که از یک‌سو ضمن این‌که به این کشور مقروض بودند، به وام‌های مجدّد جهت بازسازی کشورهای جنگ‌زده‌شان نیز نیاز داشتند. از سوی دیگر اگر پیشنهاد ایالات متحده تصویب نمی‌شد و این کشور از ادامه‌ی جنگ با متحدین صرف‌نظر می‌کرد، ممکن بود تراز قدرت طرفین کاملاً بر هم بخورد و سرنوشت جنگ تغییر کند. به این ترتیب برگزاری این کنفرانس نوعی گروکشی از سوی هیئت حاکمه آمریکا هم محسوب می‌شد.

به این ترتیب پیشنهاد ایالات متحده نهایتاً تصویب شد، با این قید که جهت رفع نگرانی‌های مطرح شده توسط کینز، و با توجه به این‌که در آن زمان دو سوم ذخایر طلای جهان در اختیار آمریکا بود، هیئت آمریکایی تعهد کرد طلا را پشتوانه‌ی دلار قرار دهد و نرخ برابری هر اونس طلا با ۳۵ دلار حفظ شود.

اما چرا آمریکایی‌ها تا این حد بر جهان‌روا شدن دلار اصرار داشتند؟ چرا باید چنین کنفرانسی در چنین موقعیت حساسی از جنگ تشکیل شود؟ این پیشنهاد چه منافعی برای ایالات متحده در پی داشت؟

جنگ دوم جهانی، که بیش از ۷۰ میلیون کشته از طرفین بر جای گذاشت؛ مبنا بودن دلار در مبادلات بین‌المللی دو نتیجه‌ی شگفت‌انگیز سیاسی و اقتصادی در پی داشت که دستاوردهای جادوییِ نبرد جهانی خانمان‌سوز و مرگبار برای حاکمان آمریکا به‌شمار می‌رفت. حتی در یادداشت‌های قبل دیدیم که با نگاهی دقیق‌تر به شبکه «روچیلدها» (۹) و سیطره‌ی آنان بر اقتصاد آلمان و همچنین طرح‌ریزی‌های فراملّی آنان به‌خصوص در فدرال رزرو، و با نقل برخی اعضای کنگره آمریکا، این انگاره تقویت می‌شود که تحریک هیتلر و نیز شارژ اقتصادی او و زمینه‌سازی برای آغاز جنگ توسط این خاندان صورت گرفته باشد.

چه این‌که پس از جنگ با مبنا قرار گرفتن دلار، و نیز در پی آن ایجاد چند تشکیلات بین‌المللی – که به آن خواهیم پرداخت – بیشترین عایدیِ مالی و نیز سیاسی نصیب فدرال رزرو آمریکا شد. عایدی که به هژمونی سیاسی و سیطره اقتصادی این نهاد آمریکایی بر کل جهان طی دهه‌های آینده تاکنون منتهی شد.

در این زمینه دیدیم مقاومت افراد مُبرّزی همچون «لوئیس توماس مک‌فادن» که طی ۱۱ سال حساس از ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۱ ریاست کمیسیون بانکداری و ارز کنگره آمریکا را برعهده داشت، به ثمر ننشست و او نیز در نطق ۱۰ ژوئن ۱۹۳۲ در سخنرانی ۲۵ دقیقه‌ای در کنگره از نقش بانکداران وال‌استریت در تجهیز آلمان هیتلری و نیز انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ روسیه که به شکست تزارها و حاکمیت کمونیسم انجامید، پرده برداشت. وی نهایتاً در سال ۱۹۳۶ در سومین سوء قصد به جانش، کشته شد.

نتایج شگفت‌انگیز جنگ دوم جهانی برای آمریکا، در دو بُعد سیاسی و اقتصادی قابل توضیح است.

* بُعد سیاسی

بزرگترین مزیّت در بُعد سیاسی این بود که «نظام پرداخت دلار» در تمام دنیا ساری و جاری شد. نظام پرداخت در هر کشور توسط بانک مرکزی آن کشور تعیین می‌شود و هرگونه نقل و انتقال پول در بانک‌ها – برای اعمال نظارت و کنترل کافی و جلوگیری از عوارض منفی – با اطلاع و تحت سیستم بانک مرکزی صورت می‌گیرد. بانک مرکزی جمهوری اسلامی در تشریح «نظام پرداخت» می‌نویسد:

«نظام پرداخت عبارت از ساز و کاری است که می‌تواند وجه را از حسابی در یک بانک به حسابی در بانک دیگر منتقل نماید و از این رو نقش نظام پرداخت در اقتصاد همانند رگ‌هایی است که پول را به بنگاه‌های مختلف اقتصادی می‌رسانند.»

دلار نیز از این قاعده مستثنی نیست و هرگونه نقل و انتقال دلاری ذیل «نظام پرداخت دلار» لاجرم به اطلاع فدرال رزرو می‌رسد؛ پیش از آن حتی انجام هرگونه عملیات دلاری در سراسر دنیا، مستلزم مجوّز گرفتن از فدرال رزرو است؛ به‌گونه‌ای که نقل و انتقال بانک‌هایی که فاقد این مجوّز هستند توسط یک بانکِ دارای مجوّز، صورت می‌گیرد. بنابراین هرگونه نقل و انتقال دارایی‌های دلاری ذیل فدرال رزرو انجام می‌شود. طبیعتاً بانک‌هایی که از قوانین آمریکا در این محدودیت‌ها عدول کنند با خطر جریمه یا لغو مجوّز روبه‌رو خواهند شد.

این شرایط چند ابزار کنترل سیاسی را در اختیار فدرال رزرو قرار می‌دهد؛ اول این‌که آمریکا با این حربه می‌تواند نقل و انتقال پول و در نتیجه تجارت بین‌المللی یک کشور را دقیقاً رصد کند و در صورت لزوم به‌صورت یک‌جانبه با تصویب قوانین داخلی‌اش محدود کند. دومین ابزار کنترل سیاسی، توان مسدود کردن دارایی‌های یک کشور است؛ و سومین ابزار که در بخش‌های بعدی این یادداشت تبیین خواهد شد صدور تورم به سایر کشورها با انتشار دلار بدون پشتوانه مازاد نیاز است.

* بُعد اقتصادی

با جهان‌روا شدنِ دلار در بُعد اقتصادی اتفاق مهمّی رخ می‌دهد. برای روشن شدن مطلب به این مثال توجه کنید؛ در صدور کالا از چین به روسیه، تاجر چینی روبل روسیه را قبول ندارد و یوآن چین یا دلار آمریکا را می‌پذیرد؛ از سوی دیگر تاجر روس، یوآن در اختیار ندارد و ناچار است به دلار – یا هر ارز مبنای دیگر – معامله کند. این شرایط موجب می‌شود دولت روسیه به فراخور میزان واردات کشورش همواره به مقدار قابل توجهی «دلار مبادلاتی» نیاز داشته باشند؛ اما آمریکا این دلارها را مجانی در اختیار کشورها قرار نمی‌دهد، بلکه در ازای آن کالا یا خدمات وارد می‌کند.

آمریکا با این حربه توانست علاوه بر مبادلات داخلی آمریکا، به اندازه‌ی کل مبادلات بین‌المللی برای دلار تقاضا به‌وجود بیاورد، که این به معنای ورود بدون زحمت همین اندازه ثروت (کالا و خدمات مازاد بر تولید آمریکا) به این کشور (به نفع مالکان فدرال رزرو) بود. در عین حال آمریکا با به‌کارگیری ترفندهای دیگری – که در ادامه خواهد آمد – توانست حجم مبادلات بین‌المللی را طیّ هفت دهه تا حدود ۴۰۰ برابر افزایش دهد، که این به معنی عایدی ۴۰۰ برابری دلار مبادلاتی برای اقتصاد آمریکا و خصوصاً فدرال رزرو بود. این میزان تنها از ۱۹۶۰، رقمی معادل ۱۵۴ برابر بوده است.

کینز در کنفرانس برتون وودز، از این عایدی سرشار مطّلع بود؛ یکی از مقامات ارشد بانک مرکزی انگلیس می‌گوید:

«یکی از دلایلی که برتون وودز اتفاق افتاد این بود که ایالات متحده به‌وضوح قدرتمندترین کشور به‌شمار می‌رفت و نهایتاً م‍ی‌توانست اراده‌ی خود را به دیگران – از جمله انگلیس که کاملاً ناامید بود – تحمیل کند.»

در آن زمان یکی از مقامات ارشد بانک مرکزی انگلیس، معامله‌ی‌ برتون وودز را «بزرگترین ضربه به بریتانیا در کنار جنگ» توصیف کرد، عمدتاً به این دلیل که در آن به‌نحوی قدرت مالی از انگلستان به ایالات متحده منتقل شده بود. وقتی کینز به انگلستان بازگشت، خبرنگار از وی پرسید: «آیا شما عظمت بریتانیای کبیر را زیر پا گذاشتید و قرار است به‌زودی بریتانیا یکی از ایالت‌های آمریکا شود؟» وی پاسخ داد: «حتی چنین شانسی هم وجود ندارد!»

[MOSTAFAVI]

خب پس آقای «اندرو کارینگتن هیچکاک» در کتاب خود به نام «صهیونیسم در مسیر سلطه»
اشتباه گفته که :
مهم نیست کدام طرف مغلوب میشه ، در هر دو صورت ، فاتح جنگ باید هزینه ها رو حساب کنه !

و اصولاً روچیلدها هم اینو نگفته اند .
بلکه طبق پست بعدی شما
این بانکداران بزرگ بین‌المللی هستند که برنده جنگ هستند
به کسی وام میدند ، تا وقتی که هنوز کشور سقوط نکرده
اون پول رو از طریق حراج دارایی های ملی کشور وام‌گیرنده پس می‌گیرند.

و با توجه به خسارتهای هر دو طرف جنگ
باید گفت فاتح واقعی این جنگها ، همین بانکها هستند نه کشورها
و این بانک فاتح نه تنها چیزی پرداخت نمیکنه بلکه همه چیز هم به دست میاره.

اما به هر حال کشور فاتح مجبور نیست وام کشور مغلوب را اعاده کنه

الف :فرض کنیم در جنگ روسیه و اوکراین ، روسیه فاتح فرض شود ، تا همین الان 300 میلیارد دلار از اموال روسیه در بانک های غربی بلوکه شده است و دیگر به این کشور پس داده نخواهد شد.(این یعنی این که کشور فاتح 300 میلیارد دلار هزینه پیروزی را به بانک ها پرداخت کرده است)
ب: فرض کنیم در همین جنگ ، اوکراین پیروز شود ، قبلا توضیح داده شد که این کشور در حراج ،کل اوکراین را به شرکت بلک راک فروخته است.

در مطلبی که چند دقیقه قبل گذاشتم وضعیت انگلستان را که از دول پیروز جنگ جهانی دوم بود را می توانید ببینید.
(در آن زمان یکی از مقامات ارشد بانک مرکزی انگلیس، معامله‌ی‌ برتون وودز را «بزرگترین ضربه به بریتانیا در کنار جنگ» توصیف کرد، عمدتاً به این دلیل که در آن به‌نحوی قدرت مالی از انگلستان به ایالات متحده منتقل شده بود. وقتی کینز به انگلستان بازگشت، خبرنگار از وی پرسید: «آیا شما عظمت بریتانیای کبیر را زیر پا گذاشتید و قرار است به‌زودی بریتانیا یکی از ایالت‌های آمریکا شود؟» وی پاسخ داد: «حتی چنین شانسی هم وجود ندارد!»)

[EHSANI]

خلاصه که وقتی امنیت و بقای نسل به خطر بیفته
مردم حاضرند بابتش همه دارایی خودشونو بدهند
این وسط یک عده دلال و بانکدار و سرمایه دار
با دونستن این نکته مهم و حیاتی
اقدام به راه اندازی جنگها می‌کنند تا امنیت مردم به خطر بیفته
و مردم محبور بشوند بابت بازگشت امنیت ، همه دارایی خودشونو هزینه کنند
اعم از دارایی های شخصی (افزایش مالیات) و عمومی (نفت و معادن و...)

ولاکن برای اجرای چنین پروژه و کسب و کاری
نیاز به سرمایه هاییست که در حد همون روچیلدها و ایلومیناتی‌هاست

-------------------------------

حاکمان و مسئولین به دلایل فوق‌الذکر، در زمان جنگ ثروتمند و منتفع میشوند
بی آنکه امنیت و نسل خودشون به خطر بیفته
پول هم که از کیسه ملت پرداخت خواهد شد
در بدترین حالت ، اگه شکست بخورند
طلاهای خزانه رو برمیدارود و فرار می‌کنند

پس این ملتها هستند که باید هشیار و آگاه باشند
چون همه هزینه جانی و مالی جنگ را مردم می‌دهند
و چه بسیار جنگهایی که فقط با دو زار عقلانیت میشد جلوی اونها رو گرفت
از جمله جنگ ایران و عراق

اسلام از راه عراق و عربستان به ایران وارد شد
بعد ، رهبران وقت می‌خواستند
اسلام را به کشورهای اسلامی عراق و عربستان صادر کنند !
برنامه های رهبران ، همیشه از قواعد عقلی تبعیت نمیکنه
و چه بسا از جاهای بالاتر دستور می‌گیرند
(مثلاً گفته میشد شاید از امام زمان دستور گرفته باشه ! )
گفتند اسلام ما ، جنس ناب هست ، برندِ محمدی
(گویا عربها از موتوری جنس خریدند که اسلامشون قاطی داره )

ولی آخه 40 میلیون ایرانی از خودشون نپرسیدند
صدور اسلام به کشورهای اسلامی ! چه معنی داره !
که باید بابتش هزینه جانی بدیم ؟! جوون‌هامون رو بدیم ؟!

[EHSANI]

خلاصه که وقتی امنیت و بقای نسل به خطر بیفته
مردم حاضرند بابتش همه دارایی خودشونو بدهند
این وسط یک عده دلال و بانکدار و سرمایه دار ، با دونستن این نکته مهم و حیاتی
اقدام به راه اندازی جنگها می‌کنند تا امنیت مردم به خطر بیفته
و مردم محبور بشوند بابت بازگشت امنیت ، همه دارایی خودشونو هزینه کنند
اعم از دارایی های شخصی (افزایش مالیات) و عمومی (نفت و معادن و...)

یک نکته مهم که از قلم افتاده اینه که
کشوری که برای حفظ بقا در جنگ ، مجبور به استقراض خارجی میشه
و سرمایه و نیروی انسانی درگیر دفاع و حفظ بقا هستند
معمولاً در طی مدت جنگ ، رشد و رونق اقتصادی نداره

و بعد از جنگ ، برای تسویه قرض خودش
مجبور میشه زیر بار قراردادهای ننگین بره
یا حتی بخشی از خاک رو واگزار کنه
یا امتیازهای انحصاری بده و...
یا به قول جناب مصطفوی ، تمام خاک اوکراین رو بفروشه !


مثل این می‌مونه که شخصی یک خونه اعیانی با یک خانواده خدمتکار داره
فرضاً به هر دلیلی ، ارباب ، یکی از اعضای خانواده خدمتکار خودشو بکشه
قاضی حکم به قصاص یا عفو به شرط دیه بده
خدمتکارِ ولیِ‌دَم در ازای بخشش ، کل دارایی ارباب خودشو مطالبه کنه
ارباب هم می‌پذیره ، چون دوست نداره اعدام بشه (حفظ بقا )
بنابراین از فردا ، خدمتکارِ دیروز ، میشه ارباب جدید اون عمارت
و لابد اربابِ قدیم هم که دیگه هیچ پولی برای ادامه حیات نداره
مجبور میشه خدمتکارِ ارباب جدید بشه
به همین راحتی یک‌شبه ، جای ارباب و خدمتکار عوض میشه

تا اینجای کار خیلی دور از ذهن نیست
ولی از اونجا که بنده تخیلی فوق‌العاده‌ قوی دارم ؛
در ادامه داستان...

صد سال بعد از مرگ ارباب و خدمتکار
یک دفتر خاطرات پیدا میشه که توش نوشته شده
خانواده خدمتکار چون می‌خواستند ثروتمند بشوند
و نمی‌خواستند نسل بعدشون همچنان خدمتکار باقی بمونه
نقشه کشیدند که بین ارباب قدیم و یکی از اعضای خانواده (قربانی) دعوا و جنگ پیش بیاد
و در تمام این مدت ، دعوا رو طوری مدیریت کردند که
منجر به قتل عضو خانواده بشه
یک نفر از خانواده قربانی شد
تا شکوه و قدرت و ثروت به خاندان‌شون وارد بشه


امثال روچیلدها و راکفلرها و... عموماً اینطوری ثروتمند میشوند،
البته در مقیاس بین‌المللی


هرچند این مختص غربیها نیست...
در تاریخ اسلام می‌خونیم که...
ابوسفیان حاکم مکه بود ، اسلام حکومت را از او گرفت
خلیفه سوم اسلام ، از طایفه بنی‌اميه بود
ابوسفیان به فرزندانش وصیت کرد که
این فرصت طلایی را برای بازگشت حکومت به بنی‌امیه از دست ندهید
در نتیجه ، عثمان به طرز مرموزی کشته شد
و بنی امیه پیراهن او را علم کردند و گفتند :
« خون‌بهای خلیفه ، خلافت است »
یعنی دیه عثمان این است که
یکی دیگر از فرزندان بنی‌امیه خلیفه مسلمین شود ( صرفاً یک بهانه ! )
و به این صورت حکومت ابوسفیان به فرزندش معاویه برگشت
و سلسله امویان تا مدتها بر بلاد اسلام حکومت کردند.

زیباست ، نه ؟

سیاست ، یعنی همین چیزها دیگه .


.