آثار توافق هسته اي ايران و 5+1

[ایرج اکبری]

دیدار باقری با نماینده چین در 1+5
» سرویس: سياسي - انرژي هسته اي
کد خبر: 91091910186
یکشنبه ۱۹ آذر ۱۳۹۱ - ۱۰:۰۷

معاون سیاست خارجی و امنیت بینالملل دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان در سفر به چین با نماینده این کشور در گروه 1+5 گفتوگو کرد.

به گزارش خبرنگار انرژی هستهیی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) علی باقری، معاون سعید جلیلی در سفر دو روزه (14 و 15 آذر) که به دعوت مقامات وزارت امور خارجه چین انجام شد با معاون وزیرخارجه این کشور که همزمان نماینده چین در گروه 1+5 در مذاکرات با ایران است درباره مسایل دو جانبه منطقهای و بینالمللی و نیز آخرین تحولات موضوع هستهیی گفتوگو و تبادل نظر کرد.

همچنین باقری در نشستی با نخبگان چینی دیدار و در جمع آنها سخنرانی کرد.

انتهای پیام

[مجیدشمسعلی]

عضو تیم مذاکرهکننده آمریکا در گروه 1+5:

میتوان در مذاکرات آینده غنیسازی را پذیرفت و تحریمها را لغو کرد

عضو هیئت آمریکایی مذاکرهکننده با ایران در گروه 1+5 ضمن تاکید بر اینکه یک فرصت تاریخی در مذاکرات با ایران شکل گرفته، احتمال داد بتوان با ایران به توافقی رسید که هم شامل پذیرش غنیسازی در ایران باشد و هم بخشی از تحریمها طی آن لغو شود.
به گزارش حوزه سياست خارجي باشگاه خبرنگاران ؛ "گری سیمور" عضو هیئت آمریکایی مذاکره کننده با ایران در گروه 1+5 و مشاور رئیس جمهور آمریکا در امور خلع سلاح و عدم اشاعه، در مقالهای که با رویه عمومی وی فاصله قابل توجهی دارد، ضمن تاکید بر اینکه یک فرصت تاریخی در مذاکرات با ایران شکل گرفته، احتمال داد بتوان با ایران به توافقی رسید که هم شامل پذیرش غنیسازی در ایران باشد و هم بخشی از تحریمها طی آن لغو شود.

متن کامل مقاله سیمور که روز 28 آبان 1391 (18 نوامبر 2012) روی وبسایت سی ان ان منتشر شده در ادامه میآید.

***

در حالی که همه مسائل در خاورمیانه مانند رشتههای یک کاسه بزرگ اسپاگتی به هم مربوط هستند، مهم نیست بررسی و صحبت درباره مشکلات این منطقه از کجا آغاز شود. در حقیقت، مهم نیست شما کار را از کجای خاورمیانه شروع کنید زیرا هر رشته از کار تقریبا به همه رشتههای دیگر متصل است. درباره سوریه، بلافاصله باید ترکیه را به یاد آورد که آوارگان و پناهجویان را در طرف دیگر مرز پناه داده است و کردهای سوریه را که به فکر بدست آوردن استقلال افتادهاند و در حال افزایش تماسها با برادران همقومی خود در عراق و ترکیه هستند.

ایران البته به بشار اسد رئیس جمهور گرفتار شده سوریه کمک میکند و نیز تلاش دارد راهبرد خروج را سازماندهی کند. عربستان و قطر در حال سرازیر کردن پول و سلاح به سوریه هستند و تنها هدف آنها نیز پایان دادن به روابط خوب ایران و سوریه است و عراق نیز این نگرانی را دارد که روی کار آمدن سنیها در سوریه، موجب آغاز دوباره ناآرامیهای سنیهای عراق شود.

درباره موضوع فلسطین باید گفت نیازی به توضیح ندارد و کاملا با همه مسائل خاورمیانه آمیخته شده است. درباره بهار عربی نیز سیاستهایی که در مورد دولتهای اسلامی در حال ظهور اتخاذ میشود بر هر مسئلهای در منطقه از روابط با اسرائیل گرفته تا کشورهای عرب خلیج فارس که درباره تغییرات گسترده نگران هستند، تاثیر گذار است.

باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا نمیتواند یک موضوع را انتخاب کند یا همه موضوعات دیگر را مورد بیتوجهی قرار دهد. همه مسائل خاورمیانه وارد هم میشوند و انتخابها برای سیاستگذاری باید برای هر کدام از موضوعات مهم اتخاذ شود حتی اگر این کار راحت نباشد. با وجود این، اوباما در دومین ریاست جمهوری خود باید اولویتهایی را تعیین کند. تلاش برای انجام همه کارها نه تنها راهبرد مناسبی نیست بلکه به طور قطع موجب شکست خواهد شد.

در این باره که کار را باید از کجا شروع کرد، احتمالا امیدوارکنندهترین رشتهای که در تلاش برای حل مشکل خاورمیانه باید کشیده شود، مسئله ایران است. زمانی که اوباما 4 سال قبل قدرت را بدست گرفت شجاعانه قول داد با مقامات ایران تعامل کند. اوباما تلاشی واقعی کرد ولی در برابر سرکوب بیرحمانه قیامی مدنی در ایران و درخواستهای اسرائیل مبنی بر تعیین ضربالاجل زودهنگام درباره موضوع هستهای به سرعت خود را کنار کشید ضمن اینکه مسائل داخلی زیادی نیز در آمریکا مطرح است.

تریتا پارسی در بخشی از کتاب خود به نام «یک چرخش تاس» به این موضوع اشاره کرده است. قدرتی برای ایستادگی وجود نداشت. در عوض، آمریکا به موضع از پیش تعیین شده تحریمها روی آورد و چارچوب مذاکرات جدی با ایران را در گروه 1+5 ادامه داد. تحریمها نتیجهبخش نبودهاند. ایران با خوشحالی دعوت 1+5 را در خصوص بازگشت به پای میز مذاکره پذیرفت ولی واشنگتن پس از انتخابات ریاست جمهوری تمایلی نداشت پیشنهاد معناداری را مطرح کند و مسیر مذاکره دچار سردرگمی شده است.

درباره تاثیر تحریمها باید گفت تحریمها دو هدف دارند. یکی متقاعد کردن ایران به بازگشت به پای میز مذاکره که اتفاق افتاد و دیگری، دادن برگ برندهای به طرف تحریمکننده برای اینکه در برابر دریافت امتیازهایی به چانهزنی بپردازد. تا این مقطع زمانی، آمریکا تمایلی نداشته است در عوض مصالحههای مهم ایران، تحریمها را به شکلی قابل توجه کاهش دهد. تحریمها حیاتی جداگانه برای خود دارند و به تدریج از لحاظ سیاسی نمیتوان به آنها دست زد. اگر وضع به این شکل باشد، دورنمایی برای برگزاری مذاکرات جدی وجود ندارد. کاربرد دیگر تحریمها، مجازات طرفی است که شما دوست ندارید و بالقوه آن را وادار به تسلیم یا سقوط میکنید. تحریمهای فعلی چنین مسیری را در پیش گرفتهاند حتی اگر به ندرت در این باره به اینصورت صحبت شده باشد.

سابقه تحریمها در مورد تسلیم شدن کامل یا تغییر حکومت، امیدوارکننده نیست. در عوض، تحریمها معمولا به مردم عادی لطمه میزنند در حالی که مقامات از بیشتر تاثیرات در امان میمانند و موضعی حاکی از تمرد در پیش میگیرند و اشتباههای خود را به گردن مداخله خارجی میاندازند. این وضع امروز در مورد ایران نیز شروع به روی دادن کرده است. حملات به رفاه مردم یک کشور میتواند موجب خشم و خصومت مردم از «دشمن» شود و این وضع چند نسل ادامه یابد.

درباره اقداماتی که باید صورت بگیرد باید گفت در حالی که اختلافهای دیرینه فراوانی وجود دارد، همه طرفها رئوس کلی راه حل را میدانند. آنچه وجود ندارد این اراده سیاسی هر دو طرف است که اکنون لحظه پیش رفتن به طرف توافقی است که مستلزم مصالحه متقابل است. آمریکا و متحدانش باید با اندازهای از غنیسازی اورانیوم در داخل ایران موافقت کنند. ایران باید محدودیتها بر همه تاسیسات زیر بنایی خود را بپذیرد و با بازرسیها و نظارتهای سر زده موافقت کند. ایران باید سابقه برنامه هستهای خود را مستند کند و غرب نیز باید تحریم ها را بردارد. همه این موارد باید در روندی قدم به قدم و با اجرای پادمانها و راستیآزماییها در هر مرحلهای صورت گیرد.

این روند آسان نیست. ایرانیها به لجوج بودن شهرت دارند و اغلب، مذاکرهکنندگانی هستند که موجب عصبانیت میشوند. آمریکا نیز به داشتن صبر و شکیبایی شهرت ندارد و به سبب تلاش برای خرسند کردن همزمان چند طرف ممکن است عملکرد خوبی نداشته باشد. ایران به طور قطع با اعتراضهای شدیدی از طرف تندروها روبرو میشود و همین وضع در آمریکا نیز وجود دارد. تندروهای هر دو طرف که وقوع جنگی دیگر را در خاورمیانه گزینهای غیر قابل قبول نمیدانند، همدیگر را تقویت میکنند و مانع تلاشها برای یافتن مصالحههای مورد قبول دو طرفه میشوند. اسرائیل و کنگره آمریکا ضربالاجلهایی را تعیین میکنند که اجرای آنها عملی نیست. رویدادهای منطقه مانند مورد اخیر تیراندازی هواپیماهای ایران به طرف یک فروند هواپیمای شناسایی آمریکا میتواند مذاکرات را بر هم بزند. کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس به هر نشانهای از دستیابی ایران و آمریکا به توافقی مخفی به شدت سوء ظن دارند. این مقامات، ائتلاف راهبردی آمریکا با ایران را در زمان شاه (مخلوع)، فروش مخفیانه سلاحها به ایران در اواسط دهه 1980 در دولت ریگان و نیز روی کار آمدن دولتی شیعه در عراق را از طرف آمریکا به یاد میآورند. کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس و اسرائیل باید متقاعد شوند دستیابی به هر گونه توافقی با ایران به ضرر آنها نیست.

در مورد مذاکرات علنی و خصوصی آنچه باید گفته شود این است که نقطه شروع باید به صورت مذاکرات خصوصی مقامات ایران و آمریکا باشد و دستور کار مورد توافق دو طرف حاصل شود. هر دو طرف اخیرا اشاره کردهاند که چنین مذاکراتی را بررسی میکنند و اتحادیه اروپا، روسیه و حتی مردم آمریکا نه تنها از این موضوع ناراحت نشدهاند بلکه از آن حمایت نیز کردهاند. انتخاب نمایندگان و محل برگزاری مذاکرات اهمیت کمتری نسبت به اعتمادی دارد که هیئتها به شکلی باورپذیر در مورد دیدگاههای رهبران خود نشان دهند. تجربه نشان میدهد احتمال دستیابی به دستور کاری مورد قبول در گفتگوهای دو جانبه و به دور از هیاهوی تبلیغاتی محتملتر است. اگر میخواهیم چنین نتیجهای حاصل شود، مذاکرات واقعی باید در چارچوب فعلی گروه 1+5 برگزار شود. حتی دستیابی به توافقی اولیه یعنی تدوین روندی قابل قبول برای دو طرف با نقطه پایان مشخص شده، به باز کردن گره برخی موضوعات در خاورمیانه کمک میکند.

تهدید وقوع جنگی جدید در خاورمیانه کاهش و احتمال وادار کردن ایران به همکاری درباره سوریه بهبود مییابد. خطر گسترش سلاحهای هستهای در منطقه، دستکم به طور موقت کاهش خواهد یافت. این توافق اولیه همچنین موجب آرام شدن چند مکان پر تنش در خلیج فارس خواهد شد و فرصتهایی برای ابتکارهای سازندهتر بوجود میآید. سابقه روابط آمریکا و ایران، مملو از دشمنی بیرحمانه و چند فرصت از دست رفته است. فرصتها برای دستیابی به پیشرفتی واقعی به ندرت هر یک دهه بوجود میآید.

[omid_amorous]

دوستان به نظرتون آیا این مذاکرات مثبته؟
من که بعید میدونم
اما صحبت هایی به گوش می رسه!

[memr]

دوستان به نظرتون آیا این مذاکرات مثبته؟
من که بعید میدونم
اما صحبت هایی به گوش می رسه!

ببین اینا همش بهونست اصلا اگه ایران کلا انرژی هسته ای رو جمع کنه بازم اینا به یه چیز جدید مثل حقوق بشر یا یه همچین چیزایی گیر میدن بازم تحریم می کنن...اینا کلا با ما مشکل دارن اینا همش بهونس شاید فکر کنی شعاره ولی اینا فقط میخوان وحدت مارو از بین ببرن تا بشیم یه چیزی مثل سوریه....

[بابک 52]

اظهارات جدید «نهاوندیان» در خصوص تحریمها



ريیس اتاق بازرگانی ایران گفت: تحریمکنندگان، تجار را به استفاده از راههای تجارت غیرشفاف، تشویق میکنند.

به گزارش «دنیای اقتصاد»، محمد نهاوندیان با تشریح اوضاع کنونی اقتصادی کشور در شرایط تحریمها، اظهار کرد: در خارج از کشور، سیمای ایران تحت تاثیر ابعاد سیاسی و فرهنگی است، اما ما تقاضا میکنیم تا به حوزه اقتصادی تحولات ایران نیز توجه لازم شود. او افزود: قرن 21، قرن آسیا نام گذاری شده است؛ یعنی اگر قرن 19 قرن اروپا و قرن 20 قرن آمریکا بوده است، الان نوبت آسیا است تا به طور خاص جلوهگری کند.

ريیس اتاق بازرگانی ایران گفت: در اقتصادهای آسیا، اقتصاد ایران یکی از پرپتانسیلترین اقتصادها است و این در حالی است که ایران را فقط به عنوان یکی از قطبهای انرژی جهان میشناسند، در حالی که اقتصاد ایران بسیار فراتر از انرژی است. او ادامه داد: کشور ما در بخشهایی از اقتصاد مثل راه سازی، انتقال برق به سراسر نقاط کشور، فناوری اطلاعات و ارتباطات و همچنین گاز، دستاوردهای بسیار چشمگیری داشته و سرمایهگذاری در این زیرساختها، این معنای اقتصادی را دارد که در حوزههای فنی و کشاورزی، بخش خصوصی میتواند سرمایهگذاری کند و علاوه بر بازار 70 میلیونی داخل، میتواند در بازار 300 میلیونی منطقه نیز حضور جدی داشته باشد که شاهد صحت این ادعا، آمار صادرات غیرنفتی ما است؛ چرا که در 10 سال گذشته، صادرات غیرنفتی ما مرتبا رشد داشته است.

ريیس اتاق بازرگانی ایران گفت: صادرات فقط در نفت و گاز نیست، بلکه در حوزههای غیرنفتی نیز صادرات در حال افزایش است و باید توجه داشته باشید که رشد صادرات کشور ما در شرایط تشدید تحریمهای اقتصادی بوده است. او افزود: ما مطمئنیم برای آینده اقتصاد اروپا همکاری جدی و همه جانبه با اقتصادهای مهم آسیایی یک راهحل قابل اتکا است و رویکرد ایران هم یک رویکرد همکاری اقتصادی است.

نهاوندیان همچنین یادآوری کرد: حذف نفت ایران از بازارهای جهانی میتوانست آسیبهای جدی در دسترسی بازارهای جهانی به انرژی داشته باشد؛ به این جهت خود تحریمکنندگان، بلافاصله استثناءهایی را اعلام کردند و اخیرا نیز این استثناءها برای 6 ماه دیگر تمدید شد. او تاکید کرد: ما فکر میکنیم بیحاصل بودن این تحریمها باید تاکنون به تحریمکنندگان ثابت شده باشد، زیرا تحریمکنندگان به اهداف سیاسی خودشان دست پیدا نکرده و نمیکنند، ولی ضررهای اقتصادی به هر دو طرف میزنند؛ یعنی هم به خودشان و هم به اقتصاد جهانی و هم به اقتصاد ایران.

رییس اتاق ایران افزود: وقتی راهحل بهتر و عاقلانهای وجود دارد، عقل حکم میکند از آن راه استفاده کنند و آن راهحل، «مذاکره و تفاهم» است.

نهاوندیان همچنین یادآوری کرد: تحریمها هزینه مبادله را بالا میبرد و این بالا رفتن هزینهها را در نهایت مصرفکننده نهایی میپردازد، تحریم فشار به دولت نیست، بلکه فشار به مردم است که این موضوع با ادعای تحریمکنندگان در تناقض است. او افزود: تحریمها اهداف سیاسی را دنبال میکنند، اما تحریمکنندگان اگر بتوانند، در حوزه اقتصادی از کسب درآمد صرف نظر نمیکنند. ایرانیها حداقل 2 هزار سال سابقه کار تجارت در دنیا داشتهاند، بنابراين نمیتوان توقع داشت که تصمیمات سیاسی کار تجارت و اقتصاد را ببندد، چرا که با مجوز یا بیمجوز دسترسی به کالاهای مورد نیاز تامین میشود.

نهاوندیان با اشاره به اینکه در حالی آمریکاییها مجوز صادرات غلات، دارو و تجهیزات پزشکی را به ایران صادر میکنند که مشکل انتقال وجوه هم سر راه است، تصریح کرد: این موضوع نشان میدهد که تحریمکنندگان راههای تجاری غیرشفاف را تشویق میکنند؛ بنابراين ما توصیه میکنیم برای افزایش شفافیت در مناسبتهای بینالمللی تحریمها کنار گذاشته شود.

[وحید 20]

شروط تازه جمهوری اسلامی ایران برای مذاکره با آمریکا


دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه و سخنگوی وزارت خارجه ی ایران شروط تحقق گفتوگو میان ایران و آمریکا را اعلام کردند. جواد لاریجانی در عین حال آمریکا را به تلاش برای استقرار یک دیکتاتوری سکولار در ایران متهم کرد.

محمد جواد لاریجانی، دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه جمهوری اسلامی معتقد است که ایالات متحده ی آمریکا با اعمال فشار بر تهران تلاش میکند یک "دیکتاتوری سکولار با نمای دمکراسی" را در ایران مستقر کند. وی میگوید: «الان فصل ایستادگی در مقابل آمریکا است، نه فصل کوتاه آمدن». لاریجانی با این جمله به پیشنهادهای اخیر در مورد گفتوگوی مستقیم تهران و واشنگتن واکنش نشان داده است.

به زعم لاریجانی، این تحلیل که تحریمهای ایالات متحده و غرب سبب بروز رشتهای از مشکلات اقتصادی در ایران شدهاند «نه تنها غلط است بلکه بسیار سیگنال بدی هم به آمریکاییها میدهد».

او در عین حال گفتوگو با آمریکا را رد نمیکند. پایگاه اینترنتی "خبرآنلاین" روز یکشنبه (۹ دسامبر/ ۱۹ آذر) به نقل از محمد جواد لاریجانی نوشت: «استراتژی جمهوری اسلامی استراتژی مقابله و ایستادگی در برابر آمریکا است [...] در تاکتیک حالا اینکه صحبت [مذاکره مستقیم] بکنند یا نکنند، مسئولین امر میتوانند به تناسب وضعیت، مسئلهای را که به نفع است اتخاذ کنند وهر چیزی که منافع ملی ما را داشته باشد پیش ببرند».

رئیس ستاد حقوق بشر قوه ی قضائیه "طراحی متدهای درست مقابله داهیانه و باطل کردن توطئه های وسیع" علیه ایران را "استراتژی درست" در شرایط کنونی میداند. وی در سخنان خود همچنین مدعی شد که «هر جا ده درصد دموکراسی باشد مردم به اسلام رأی میدهند و آمریکا این را نمیخواهد».

لاریجانی علاوه بر این، بدون اشاره مستقیم، از کسانی انتقاد کرد که گروه ۱+۵ را "نخودی" میدانند و معتقدند که «موقت هم که شده برویم با آمریکاییها بشینیم و ببندیم و تمام کنیم».

مذاکره با همه، غیر از اسرائیل

رامین مهمانپرست، سخنگوی دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی، نیز روز شنبه (۸ دسامبر/ ۱۸ آذر) در پاکستان در مورد موضوع مذاکره ایران و آمریکا صحبت کرد. وی در یک کنفرانس خبری در شهر لاهور "احترام به حقوق ملت و دولت ایران" را شرط شکلگیری مذاکرات احتمالی بین دولتمردان در تهران و واشنگتن دانست. مهمانپرست تصریح کرد که ایران با هر کشوری به جز اسرائیل مذاکره میکند.

در این میان افراد و جریانهایی در ساختار سیاسی جمهوری اسلامی موضوع گفتوگوی جمهوری اسلامی با ایالات متحدهی آمریکا را از اساس رد میکنند. نمایندهی آیت الله علی خامنهای در نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، چنین مذاکرهای را به "تسلیم شدن در برابر دشمن قسم خورده نظام اسلامی" تعبیر کرده است.

مخالفت با آمریکا همواره یکی از ایدئولوژیهای اصلی جمهوری اسلامی بوده است. محمد صادقی، به نوشتهی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفتوگو با ایالات متحده را «به معنی عقبنشینی از اهداف و آرمانهای انقلاب اسلامی» دانسته است.

روایت کیهان از تلاش "انقلابیون فرسوده"

روزنامه کیهان نیز پیش از این به موضوع مذاکره ایران و آمریکا واکنش نشان داده بود. حسین شریعتمداری، "نمایندهی ولی فقیه" در این روزنامه روز شنبه مدعی شد که "انقلابیون فرسوده" در تدارک "نوشاندن جام زهر" به رهبر جمهوری اسلامی هستند.

بنا بر تحلیل سردبیر کیهان، "انقلابیون فرسوده در این برهه حساس قصد دارند با مهندسی هدفمند اوضاع کشور٬ فشار همه جانبهای به رهبری" وارد کنند. "نوشیدن جام زهر، عقبنشینی و دستکشیدن از مواضع انقلابی" از جمله اهدافی هستند که به زعم حسین شریعتمداری طراحان این حرکت به دنبال آن هستند.

روزنامه کیهان هم تأکید بر تأثیرات تحریمهای بینالمللی بر اقتصاد ایران را "دستاویز" فشار بر رهبر جمهوری اسلامی برای پذیرش گفتوگو با آمریکا ارزیابی میکند.

اکبر هاشمی رفسنجانی، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام جمهوری اسلامی، از جمله شخصیتهای سیاسی است که گفته میشود خواهان گفتوگوی سیاستمداران تهران و واشنگتن است. دولت او، موسوم به دولت سازندگی، به "ترمخویی" در برابر آمریکا متهم میشود.

دولت محمد خاتمی – دولت اصطلاحات – نیز بارها از سوی برخی از جریانهای محافظهکار به تلاش برای برقراری ارتباط با آمریکا متهم شده است. این اتهام همچنین متوجه جریان نزدیک به محمود احمدینژاد است. رئیس دولت دهم در آخرین سفر خود به نیویورک برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل (سپتامبر ۲۰۱۲) نیز موضوع آمادگی کشورش برای گفتوگو با آمریکا را مطرح کرد.

[mavi_deniz]

نگرانی امریکا از ورود نظامی ایران به سوریه
منابع دیپلماتیک معتقدند که به هیچ وجه نه به مصلحت روسیه و نه به مصلحت ایران است که بخواهند به شیوه نظامی وارد بحران سوریه شوند.
تاریخ انتشار: ۲۰ آذر ۱۳۹۱ - ۰۹:۰۳
دیپلماسی ایرانی نوشت: بر اساس اطلاعات دیپلماتیکی که از کاخ سفید به دست آمده، باراک اوباما، رئیس جمهوری ایالات متحده امریکا عزم خود را جزم کرده است که در دور دوم ریاست جمهوری خود به هر قیمتی شده به بحران سوریه پایان دهد و برای این کار قصد دارد از همه ابزارها استفاده کرده و با همه هم پیمانانش همکاری و هماهنگی لازم را به عمل آورد. چرا که به این باور رسیده است که تداوم این وضعیت به این ترتیب خطرات بسیاری چه از لحاظ سیاسی چه از لحاظ امنیتی و چه از لحاظ اقتصادی برای کل منطقه به دنبال خواهد داشت به خصوص که شمار پناهندگان سوری نیز در حال افزایش است و تامین همه کمک ها به آنها کاری بسیار سخت و طاقت فرسا شده است.

برای همین ایالات متحده امریکا تلاش می کند تا روسیه را به یک راه حل سیاسی قانع کند و قصد دارد تا مسکو را راضی کند تا یک حکومت انتقالی که همه صلاحیت ها به آن منتقل شود را به رسمیت بشناسد. به خصوص این که روسیه نیز به این باور رسیده است که بیش از این نمی تواند بر روی بقای اسد حساب کند و اصلاحات تا زمانی که چنین وضعیتی حاکم باشد، امکان پذیر نخواهد بود، به خصوص که اپوزسیون نیز توانسته است پیشرفت های در خور توجهی را به روی زمین کسب کند. روسیه در حال حاضر به این جهت گام گذاشته است ولی مورد اختلافی این است که جانشین این نظام و حکومت بدیل آن چه حکومتی خواهد بود. مسکو اصرار دارد که نظامی در راس امور سوریه باشد که از حقوق اقلیت ها حمایت کند و مطمئن شود که در این کشور معتدلین به قدرت خواهند رسید. روسیه اعلام کرده که حاضر است هر پیشنهادی که این موارد را شامل شود به طور جدی مورد بررسی قرار دهد به شرطی که این توافق تضمین این مساله را نیز بدهد که پس از سقوط حکومت در میان مخالفان اختلافی به وجود نخواهد آمد. روسیه در حال حاضر بسیار شک دارد که ائتلاف مخالفی که اخیرا تشکیل شده است بتواند یکپارچگی خود را حفظ کند، برای همین نگران است که اسلام گرایان رادیکال از این اختلاف ها بهره برداری کرده و به قدرت برسند، روسیه برای اثبات نگرانی خود دائما مصر، تونس و لیبی را مثال می زند.

اگر ایالات متحده با روسیه در این زمینه حداقل به صورت ابتدایی به توافق برسند، اختلافات میان آنها دیگر فقط بر سر جزئیات می ماند، یعنی این که رئیس حکومت انتقالی چه کسی باشد و وزرا از میان چه کسانی انتخاب شوند و قانون اساسی جدید بر اساس چه چارچوبی تدوین شود.

بر اساس اطلاعات واصله همچنین اوباما در دور دوم ریاست جمهوری خود پیشنهادهایی را مطرح کرده و در اختیار روسیه خواهد گذاشت و از مسکو خواهد خواست که آنها را مورد بررسی قرار دهد که شامل موارد زیر می شوند:

اولا: راه حل سیاسی از تشکیل حکومت انتقالی آغاز شود که تمامی صلاحیت ها به آن انتقال یابد که بدین ترتیب حکومت پرزیدنت اسد پایان می یابد و توافق می شود که وی تحت نظارت به هر مکانی که می خواهد سفر کند و از سوریه خارج شود.

ثانیا: یا این که حمایت نظامی غیر مستقیم از مخالفان سوریه را آغاز کند و آنها را با سلاح های پیشرفته مجهز کند تا بدین ترتیب میدان را خود در اختیار بگیرند.

ثالثا: یا این که تدابیر نظامی ضروری به خصوص در کشورهای همسایه به ویژه ترکیه اتخاذ شود تا از عواقب سقوط نظام اسد مراقبت شود که اگر بنا باشد هر کدام از کشورهای هم پیمان سوریه مثل ایران وارد میدان شوند جنگی بسیار گسترده سراسر منطقه را خواهد گرفت، استقرار موشک های پاتریوت در راستای همین سیاست بوده است.

منابع دیپلماتیک معتقدند که به هیچ وجه نه به مصلحت روسیه و نه به مصلحت ایران است که بخواهند به شیوه نظامی وارد بحران سوریه شوند به خصوص که تا کنون سوریه نیز ویران شده است و نظام حاکم دیگر چیزی در اختیار ندارد که بخواهد بر آن حکومت کند.

اکنون سوالی که مطرح است این است که: موضع روسیه و ایران در برابر راه هل هایی که برای بحران سوریه پیشنهاد شده است، چیست. خصوصا اگر بازتاب های بحران سوریه بر سیاست، امنیت و اقتصاد کشورهای پیرامون آن تاثیر بگذارد. به خصوص که برآوردها حاکی از آن است که از این وضعیت بیش از همه اسلام گرایان تندرو استفاده خواهند کرد و جلوی هر گونه نفوذ معتدلین را خواهند گرفت و این مساله ای است که نه تنها باعث نگرانی روسیه است بلکه ایران را نیز نگران کرده است. آیا قرار است به زودی با روسیه و به دنبال آن ایران برای پایان دادن به بحران سوریه توافق حاصل شود یا این که این بار نیز روسیه و ایران مخالفت خواهند کرد و امریکا و هم پیمانانش به دنبال راه حل دیگری خواهند رفت؟

[بابک 52]

متخصصان امنیت ملی امریکا خواستار لغو تحریمها علیه ایران شدند

شماری از متخصصان امنیت ملی امریکا با انتشار گزارشی و با اذعان به اینکه تحریمهای واشنگتن علیه جمهوری اسلامی گامی رو به جلو را منجر نمیشود، بر لزوم لغو این تحریمها تاکيد کردند.


به گزارش انتخاب به نقل از پرس تي وي، این گزارش که "ارزیابی سود و زیان تحریمهای بینالمللی علیه ایران" نام دارد، از سوي 38 سیاستگذار اسبق امریکایی، افسران اسبق ارتش این کشور و متخصصان مستقل امضا و منتشر شده است.

از چهره هاي سرشناس منتشر کننده اين گزارش، میتوان به افرادی چون ۳ تن از جمهوریخواهان اسبق، پل وولکر مدیر اسبق خزانه داری فدرال و برخی از ژنرالهای بازنشسته ارتش و نیروی دریایی امریکا اشاره کرد.


در این گزارش آمده است: "در صورتی که واشنگتن و متحدان غربی آن تحریمهای اقتصادی علیه تهران را برندارند، بعید است که ایران از فعاليت هستهای خود دست بردارد. در حاليکه مشخص هم نیست که این تحریمها به تنهایی منجر به توافق و یا تغییر سیاستهای ایران بشوند. "


بر اساس این گزارش ۸۶ صفحهای، تحریمها کیفیت زندگی طبقه متوسط ایران را کاهش داده و الگوی تجاری جدیدی را به وجود آورده که بر اساس آن سهم کالاهای چینی و هندی در بازار این کشور افزایش یافته است.

این گزارش میافزاید: "تاکنون نه امریکا و نه شورای امنیت سازمان ملل متحد هیچ معیار دقیقی را ارائه ندادهاند که اجرای آن از جانب ایران باعث برداشته شدن تحریمها شود."

سنای آمریکا در تاریخ سیام نوامبر دور جدیدی از تحریمها را علیه بخش انرژی جمهوری اسلامی ایران، بنادر، کشتیرانی و بخش کشتی سازی این کشور مورد تصویب قرار داد.

هیلاری کلینتون وزیر خارجه امریکا نیز در تاریخ یکم دسامبر اعلام کرد که کشورش آماده است تا در خصوص برنامه انرژی هستهای ایران با تهران وارد مذاکره شود. وی در همین خصوص تصریح کرد: ما با گروه ۱+۵ ( انگلیس،چین، فرانسه، روسیه، امریکا و آلمان) تلاش میکنیم و صراحتا از تمایل و آمادگی خود برای آغاز مذاکرات دوجانبه با تهران در صورت آمادگی آنان، خبر میدهیم.

[بابک 52]

نشست کارشناسی 1+5 در برلین برگزار شد


یک گزارش دریافتی «ایران هسته ای» حاکی است که گروه 1+5 روز پنج شنبه 16 آذر 1391 (6 دسامبر 2012) یک نشست کاری در برلین برگزار کرده است.

مطابق این گزارش، این نشست در سطح کارشناسان بوده و تمامی اعضای گروه 1+5 به همراه نماینده ای از سوی کاترین اشتون در آن حضور داشته اند.

این نشست در ادامه سلسله نشست های مشورتی گروه 1+5 برگزار شده و به نظر می رسد هدف از آن انجام هماهنگی های بیشتر درباره سیاستی باشد که گروه 1+5 در مذاکرات آینده با ایران در پیش خواهد گرفت.

طبق این گزارش، نشست برلین کاملا فنی بوده و از سوی امریکا رابرت آینهورن دستیار وزیر خارجه در مورد خلع سلاح که متخصص مهندسی هسته ای است در آن حضور داشته است.

آینهورن عضو تیم مذاکره کننده امریکا در گوره 1+5 هم هست.همچنین کاترین اشتون معاون خود استفان کلمنت را به این نشست فرستاده است.

زمان مذاکرات بعدی میان ایران و گروه 1+5 هنوز مشخص نیست ولی حدس زده می شود این مذاکرات در ماه ژانویه انجام شود.

منابع خبری از تدوین یک پیشنهاد جدید از سوی 1+5 خطاب به ایران خبر می دهند.

هیلاری کلینتون اخیرا این مسئله را تایید کرده است.

[بابک 52]

مشاور کنگره امریکا:

ممکن است امریکا از اروپا بخواهد تحریم نفتی علیه ایران را لغو کند


یک پژوهشگر ارشد امور ایران در مرکز تحقیقات کنگره امریکا احتمال داده است در مذاکرات آینده ایران و 1+5، امریکا پیشنهاد لغو تحریم خرید نفت از سوی اتحادیه اروپا را به ایران بدهد.


بر اساس یک گزارش منتشر شده از جانب بنیاد کارنگی که بخشی از طرح موسوم به «پروژه ایران» است، كنت كاتزمن، كارشناس تحريم هاي ايران در مركز تحقيقات كنگره آمريكا تاييد كرده است که احتمال دارد در صورت پيشرفت واقعي در اين مذاكرات، امريكا از اروپا بخواهد كه تحريم ماه ژوئيه سال 2012 (تير 1391) در زمينه خريداري نفت از ایران را لغو کند.


این گزارش با عنوان هزینه ها و منافع تحریم های بین المللی علیه ایران با امضای حدود 38 مقام سابق و کارشناس برجسته امور راهبردی امریکا در روز روز پنج شنبه 16 آذر 1391 (6 دسامبر 2012) منتشر شده است.


کاتزمن ادامه می دهد: «علاوه بر این، دولت اوباما مجبور است به گونه اي عمل كند كه اطمينان دهد شركت هاي اروپايي طبق قانون آمريكا به خاطر خريداري نفت ايران مجازات نمي شوند».


وی در توضیح این موضوع روز شنبه 18 آذر به پایگاه اینترنتی المانیتور گفته است: «چنانچه تعديل تحريم ها بخشي از بسته اي باشد كه بطور اثبات شدني ايران را از توليد تسليحات هسته اي منع مي كند، حق ذکر شده برای خود رد این قانون مبنی بر مستثنی کردن طرف های خاص از این تحریم ها یا عدم اجرای تحریم به طو کلی را اعمال کند».


كاتزمن گفت: «رييس جمهوري مي تواند بگويد كه با اين كار ما منافع امنيت ملي خودمان را به پيش مي بريم».


این کارشناس ارشد امور ایران که به کنگره امریکا مشورت می دهد، خبر داده است که برخي از كارشناسان تحريم ها درمورد وضع قانوني صحبت مي كنند كه پيشنهادهاي روشني را براي لغو تحريم ها در ازاي اقدام مشخص ايران جهت رفع نگراني هاي آمريكا و جامعه بين المللي درمورد برنامه هسته اي اين كشورارايه مي كند.

[بابک 52]

عضو هیات آمریکایی مذاکرهکننده با ایران

فرصتی تاریخی در مذاکرات با ایران شکل گرفته است / احتمال توافق بر سر پذیرش غنیسازی و لغو تحریمها

به گزارش مشرق، شبکه 'سیانان' به نقل از 'گری سیمور'، عضو هیات آمریکایی مذاکرهکننده با ایران در گروه 1+5 خبر داد: 'فرصتی تاریخی در مذاکرات هستهای با ایران شکل گرفته است و احتمال توافق با ایران بر سر پذیرش غنیسازی این کشور و لغو بخشی از تحریمها وجود دارد' وی که مشاور رئیس جمهور آمریکا در امور خلع سلاح و عدم اشاعه است، در مقالهای ضمن تاکید بر اینکه یک فرصت تاریخی در مذاکرات با ایران شکل گرفته، احتمال داد بتوان با ایران به توافقی رسید که هم شامل پذیرش غنیسازی در ایران باشد و هم بخشی از تحریمها طی آن لغو شود. متن کامل مقاله سیمور که روز 28 آبان 1391 (18 نوامبر 2012) روی وبسایت سی ان ان منتشر شده در ادامه میآید. در حالی که همه مسائل در خاورمیانه مانند رشتههای یک کاسه بزرگ اسپاگتی به هم مربوط هستند، مهم نیست بررسی و صحبت درباره مشکلات این منطقه از کجا آغاز شود. در حقیقت، مهم نیست شما کار را از کجای خاورمیانه شروع کنید زیرا هر رشته از کار تقریبا به همه رشتههای دیگر متصل است. درباره سوریه، بلافاصله باید ترکیه را به یاد آورد که آوارگان و پناهجویان را در طرف دیگر مرز پناه داده است و کردهای سوریه را که به فکر بدست آوردن استقلال افتادهاند و در حال افزایش تماسها با برادران همقومی خود در عراق و ترکیه هستند. ایران البته به بشار اسد رئیس جمهور گرفتار شده سوریه کمک میکند و نیز تلاش دارد راهبرد خروج را سازماندهی کند. عربستان و قطر در حال سرازیر کردن پول و سلاح به سوریه هستند و تنها هدف آنها نیز پایان دادن به روابط خوب ایران و سوریه است و عراق نیز این نگرانی را دارد که روی کار آمدن سنیها در سوریه، موجب آغاز دوباره ناآرامیهای سنیهای عراق شود. درباره موضوع فلسطین باید گفت نیازی به توضیح ندارد و کاملا با همه مسائل خاورمیانه آمیخته شده است. درباره بهار عربی نیز سیاستهایی که در مورد دولتهای اسلامی در حال ظهور اتخاذ میشود بر هر مسئلهای در منطقه از روابط با اسرائیل گرفته تا کشورهای عرب خلیج فارس که درباره تغییرات گسترده نگران هستند، تاثیر گذار است. باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا نمیتواند یک موضوع را انتخاب کند یا همه موضوعات دیگر را مورد بیتوجهی قرار دهد. همه مسائل خاورمیانه وارد هم میشوند و انتخابها برای سیاستگذاری باید برای هر کدام از موضوعات مهم اتخاذ شود حتی اگر این کار راحت نباشد. با وجود این، اوباما در دومین ریاست جمهوری خود باید اولویتهایی را تعیین کند. تلاش برای انجام همه کارها نه تنها راهبرد مناسبی نیست بلکه به طور قطع موجب شکست خواهد شد. در این باره که کار را باید از کجا شروع کرد، احتمالا امیدوارکنندهترین رشتهای که در تلاش برای حل مشکل خاورمیانه باید کشیده شود، مسئله ایران است. زمانی که اوباما 4 سال قبل قدرت را بدست گرفت شجاعانه قول داد با مقامات ایران تعامل کند. اوباما تلاشی واقعی کرد ولی در برابر سرکوب بیرحمانه قیامی مدنی در ایران و درخواستهای اسرائیل مبنی بر تعیین ضربالاجل زودهنگام درباره موضوع هستهای به سرعت خود را کنار کشید ضمن اینکه مسائل داخلی زیادی نیز در آمریکا مطرح است. تریتا پارسی در بخشی از کتاب خود به نام «یک چرخش تاس» به این موضوع اشاره کرده است. قدرتی برای ایستادگی وجود نداشت. در عوض، آمریکا به موضع از پیش تعیین شده تحریمها روی آورد و چارچوب مذاکرات جدی با ایران را در گروه 1+5 ادامه داد. تحریمها نتیجهبخش نبودهاند. ایران با خوشحالی دعوت 1+5 را در خصوص بازگشت به پای میز مذاکره پذیرفت ولی واشنگتن پس از انتخابات ریاست جمهوری تمایلی نداشت پیشنهاد معناداری را مطرح کند و مسیر مذاکره دچار سردرگمی شده است. درباره تاثیر تحریمها باید گفت تحریمها دو هدف دارند. یکی متقاعد کردن ایران به بازگشت به پای میز مذاکره که اتفاق افتاد و دیگری، دادن برگ برندهای به طرف تحریمکننده برای اینکه در برابر دریافت امتیازهایی به چانهزنی بپردازد. تا این مقطع زمانی، آمریکا تمایلی نداشته است در عوض مصالحههای مهم ایران، تحریمها را به شکلی قابل توجه کاهش دهد. تحریمها حیاتی جداگانه برای خود دارند و به تدریج از لحاظ سیاسی نمیتوان به آنها دست زد. اگر وضع به این شکل باشد، دورنمایی برای برگزاری مذاکرات جدی وجود ندارد. کاربرد دیگر تحریمها، مجازات طرفی است که شما دوست ندارید و بالقوه آن را وادار به تسلیم یا سقوط میکنید. تحریمهای فعلی چنین مسیری را در پیش گرفتهاند حتی اگر به ندرت در این باره به اینصورت صحبت شده باشد. سابقه تحریمها در مورد تسلیم شدن کامل یا تغییر حکومت، امیدوارکننده نیست. در عوض، تحریمها معمولا به مردم عادی لطمه میزنند در حالی که مقامات از بیشتر تاثیرات در امان میمانند و موضعی حاکی از تمرد در پیش میگیرند و اشتباههای خود را به گردن مداخله خارجی میاندازند. این وضع امروز در مورد ایران نیز شروع به روی دادن کرده است. حملات به رفاه مردم یک کشور میتواند موجب خشم و خصومت مردم از «دشمن» شود و این وضع چند نسل ادامه یابد. درباره اقداماتی که باید صورت بگیرد باید گفت در حالی که اختلافهای دیرینه فراوانی وجود دارد، همه طرفها رئوس کلی راه حل را میدانند. آنچه وجود ندارد این اراده سیاسی هر دو طرف است که اکنون لحظه پیش رفتن به طرف توافقی است که مستلزم مصالحه متقابل است. آمریکا و متحدانش باید با اندازهای از غنیسازی اورانیوم در داخل ایران موافقت کنند. ایران باید محدودیتها بر همه تاسیسات زیر بنایی خود را بپذیرد و با بازرسیها و نظارتهای سر زده موافقت کند. ایران باید سابقه برنامه هستهای خود را مستند کند و غرب نیز باید تحریم ها را بردارد. همه این موارد باید در روندی قدم به قدم و با اجرای پادمانها و راستیآزماییها در هر مرحلهای صورت گیرد. این روند آسان نیست. ایرانیها به لجوج بودن شهرت دارند و اغلب، مذاکرهکنندگانی هستند که موجب عصبانیت میشوند. آمریکا نیز به داشتن صبر و شکیبایی شهرت ندارد و به سبب تلاش برای خرسند کردن همزمان چند طرف ممکن است عملکرد خوبی نداشته باشد. ایران به طور قطع با اعتراضهای شدیدی از طرف تندروها روبرو میشود و همین وضع در آمریکا نیز وجود دارد. تندروهای هر دو طرف که وقوع جنگی دیگر را در خاورمیانه گزینهای غیر قابل قبول نمیدانند، همدیگر را تقویت میکنند و مانع تلاشها برای یافتن مصالحههای مورد قبول دو طرفه میشوند. اسرائیل و کنگره آمریکا ضربالاجلهایی را تعیین میکنند که اجرای آنها عملی نیست. رویدادهای منطقه مانند مورد اخیر تیراندازی هواپیماهای ایران به طرف یک فروند هواپیمای شناسایی آمریکا میتواند مذاکرات را بر هم بزند. کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس به هر نشانهای از دستیابی ایران و آمریکا به توافقی مخفی به شدت سوء ظن دارند. این مقامات، ائتلاف راهبردی آمریکا با ایران را در زمان شاه (مخلوع)، فروش مخفیانه سلاحها به ایران در اواسط دهه 1980 در دولت ریگان و نیز روی کار آمدن دولتی شیعه در عراق را از طرف آمریکا به یاد میآورند. کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس و اسرائیل باید متقاعد شوند دستیابی به هر گونه توافقی با ایران به ضرر آنها نیست. در مورد مذاکرات علنی و خصوصی آنچه باید گفته شود این است که نقطه شروع باید به صورت مذاکرات خصوصی مقامات ایران و آمریکا باشد و دستور کار مورد توافق دو طرف حاصل شود. هر دو طرف اخیرا اشاره کردهاند که چنین مذاکراتی را بررسی میکنند و اتحادیه اروپا، روسیه و حتی مردم آمریکا نه تنها از این موضوع ناراحت نشدهاند بلکه از آن حمایت نیز کردهاند. انتخاب نمایندگان و محل برگزاری مذاکرات اهمیت کمتری نسبت به اعتمادی دارد که هیئتها به شکلی باورپذیر در مورد دیدگاههای رهبران خود نشان دهند. تجربه نشان میدهد احتمال دستیابی به دستور کاری مورد قبول در گفتگوهای دو جانبه و به دور از هیاهوی تبلیغاتی محتملتر است. اگر میخواهیم چنین نتیجهای حاصل شود، مذاکرات واقعی باید در چارچوب فعلی گروه 1+5 برگزار شود. حتی دستیابی به توافقی اولیه یعنی تدوین روندی قابل قبول برای دو طرف با نقطه پایان مشخص شده، به باز کردن گره برخی موضوعات در خاورمیانه کمک میکند. تهدید وقوع جنگی جدید در خاورمیانه کاهش و احتمال وادار کردن ایران به همکاری درباره سوریه بهبود مییابد. خطر گسترش سلاحهای هستهای در منطقه، دستکم به طور موقت کاهش خواهد یافت. این توافق اولیه همچنین موجب آرام شدن چند مکان پر تنش در خلیج فارس خواهد شد و فرصتهایی برای ابتکارهای سازندهتر بوجود میآید. سابقه روابط آمریکا و ایران، مملو از دشمنی بیرحمانه و چند فرصت از دست رفته است. فرصتها برای دستیابی به پیشرفتی واقعی به ندرت هر یک دهه بوجود میآید.

[s400]

دیپلماسی ایرانی: در سیاست می توان بر سر هر چیزی مناقشه کرد، بر سر هر چیزی نیز می توان به توافق رسید، با این حال این توافق به توازن قوا بستگی دارد، و همیشه یک نفر بیش از نفر مقابل برنده است. غالبا هم طرف سومی وجود دارد که در مذاکرات دخالت داده نمی شود یا مشارکت نمی کند. این معادله سیاسی شاق و طولانی و پیچیده بر مذاکرات هسته ای ایران و غرب حاکم است.

غرب در مذاکره با ایران فقط یک نگرانی دارد: جلوگیری از گسترش تسلیحات هسته ای در منطقه ای که شریان اقتصادی غرب محسوب می شود. و ایران نیز یک نگرانی دارد: حمایت از نظام و استراتژی طولانی ای که از ایدئولوژی سلاح تدافعی نشات گرفته است. در کنار میز مذاکرات نیز اسرائیل نشسته است که دائما به غرب فشار می آورد که تندی از خود نشان دهد و از سلاح تهدید استفاده کند تا به یک هدف برسد: تضمین برتری هسته ای اش در منطقه. و خارج از این میز اعراب نشسته اند که آنها نیز تنها یک نگرانی دارند: اگر ایران هسته ای شد، آن گاه چه می شود؟

در این نقشه پیچیده مذاکرات همه طرف ها برگه ای در اختیار دارند، اسرائیل سلاح تهدید حمله به تاسیسات هسته ای ایران را در دست گرفته است و می گوید که می تواند این تهدید را عملی کند، غرب نیروی اجبار و فشار بر ایران را در دست دارد و می خواهد ایران را وادار به قبول خواسته هایش کند، ایران نیز قدرت براعت، تاثیرگذاری و پراگماتیک بودن را دارد که به واسطه آنها می تواند دست نیافتنی ترین چیزها را به دست آورد، و اعراب تنها کسانی هستند که هیچ قدرتی در اختیار ندارند، حتی استراتژی فرضیه را هم ندارند، برای همین دائما می پرسند: اگر ایران هسته ای شد آن گاه چه می شود؟

در مقابل می بینیم که ایران محکوم به اتخاذ منطق استراتژی واحد و ثابتی است و از تاکتیک های متعدد استفاده می کند تا به مصالح و اهداف استراتژیکش برسد: قدرت برتر منطقه ای برای تحقق همه اهداف و مصالحش. بر عکس استراتژی صدام با غرب که در نهایت به اشغال عراق منجر شد و رئیس جمهوری آن بالای دار رفت. ایران از استراتژی رو به جلو در مذاکره با غرب استفاده می کند، بحران اسرائیل را با براعت از هر چیزی اداره می کند و با اعراب نیز به هر طریقی شده مذاکره می کند.

براعت ایران قبل از هر چیز نشان می دهد که رهبران آن می دانند که چه می خواهند، و به طور جدی می دانند که برای رسیدن به آن باید چه کنند، آن هم بر اساس سیاست کمترین هزینه. آنها به طور مطلق هم ایدئولوژیک به امور نگاه نمی کنند بلکه عمل گرا نیز هستند، اگر به نفع مصالح استراتژیکی که به دنبال آن هستند، باشد، حاضرند که امتیاز هم بدهند.

در دوران جورج بوش که امریکا معتقد بود برای تحمیل اراده اش هر کجا که لازم دید می تواند از نیروی نظامی استفاده کند، ایران در بسیاری از زمینه ها با آن به توافق رسید و در جنگ با تروریسم به آن همه گونه کمکی کرد، در حمله به عراق امریکا توانست از آسمان ایران استفاده کند و در جنگ با افغانستان علاوه بر آن که کمک کرد که امریکا علیه طالبان بجنگد، پیشنهاد آموزش نیروهای نظامی افغانی در خاک خود و دادن سلاح به آنها را مطرح کرد. هم زمان حضور سیاسی و نظامی خود را در عراق و افغانستان تقویت کرد، از آن سو به کمک مستضعفان فلسطینی و لبنانی آمد و بر اساس تفاهمات ایدئولوژیک با نظام حاکم بر سوریه هم پیمان شد، و تبدیل به یک قدرت منطقه ای شد که برگه های بسیاری در اختیار دارد و جورج بوش ماجراجو را وادار کرد که قدرتش را به رسمیت بشناسد، بپذیرد که با آن همکاری کند و از تهران کمک بخواهد تا برای تامین امنیتش کمک کند. بدین ترتیب ایران در دوران جورج بوش تبدیل به یک قدرت معتبر شد که نمی توان به آن حمله کرد بدون این که امنیت امریکا خدشه دار نشود، به خصوص که ایران با وجود امتداد دایره نفوذ قدرتش، حتی یک روز نیز از تهدید امریکا در امان نماند.

سال ها از آغاز مذاکرات ایران و غرب بر سر برنامه هسته ای اش گذشته و تهران اکنون توانسته است بر اساس سه تاکتیک برنامه های خود را پیش ببرد:

اولا: استمرار در مذاکرات، تشدید فعالیت های برنامه صلح آمیز هسته ای اش و در عین حال اجازه بازدید آژانس بین المللی انرژی اتمی از این تاسیسات بر اساس اصول استقلال و تایید دیپلماسی.

ثانیا: به رغم سختی های بسیار برنامه هسته ای اش را کماکان ادامه می دهد و اکنون توانسته است که میزان اورانیوم غنی شده خود را از 850 کیلوگرم به 6.8 تن برساند و اکنون نیز بر اساس گفته های ایهود باراک، تلاش می کند تا موقعیت تاسیسات هسته ای اش را در کوه های فوردو تقویت کند تا از گزند حملات هوایی اسرائیل در امان بماند. باراک گفته بود که اگر ایران بتواند گنبد حمایتی برای تاسیسات هسته ای اش فراهم کند اسرائیل حتی اگر امریکا هم به آن کمک کند نخواهد توانست گزندی به تاسیسات هسته ای آن بزند.

ثالثا: ایجاد تایید و حمایت اجتماعی در داخل ایران از برنامه هسته ای اش و ایجاد این تصور که برنامه هسته ای نیاز حیاتی برای امنیت کشور است. رسانه های ایرانی در حال حاضر دستیابی ایران به تکنولوژی هسته ای برای تولید انرژی و آزاد شدن از وابستگی به نفت را حق خود می دانند و می گویند که نفت باید تنها صادر شود و عایدات آن صرف رفاه مردم شود. همچنین تاکید می کنند که بر اساس توافق نامه منع گسترش تسلیحات هسته ای حق خود می دانند که از تکنولوژی صلح آمیز هسته ای استفاده کنند، کما این که تاکید دارند که برنامه هسته ای کشورشان به هیچ وجه جنبه نظامی ندارد و غرب تنها تلاش می کند که آنها را از حق مسلمشان محروم کند. آنها همچنین می گویند که آژانس بین المللی انرژی اتمی با هدف سرنگونی نظام جمهوری اسلامی در حال تجسس از تاسیسات هسته ای اش است.

هر چه رسیدن به توافق در برابر برنامه هسته ای ایران به تاخیر بیفتد، زمان به نفع تهران پیش خواهد رفت، به خصوص اگر که متغیرها به همین ترتیب فعلی ادامه داشته باشد، در آن صورت خواهیم دید که غرب مجبور خواهد شد تا در تعامل خود با ایران تجدید نظر کند و بر دور شدن از گزینه نظامی تاکید ورزد. در آن صورت تنها برای این که نشان دهد دستاوردی به دست آورده صرفا بر روی تحریم های اقتصادی مانور خواهد داد و کاهش ارزش ریال را بهانه خواهد کرد. تحلیلگران بر این اعتقادند که مدت زمان این دیدگاه نیز کوتاه خواهد بود چرا که بر خلاف عراق، به زودی شاهد خواهیم بود که ایران از تحریم ها عبور خواهد کرد. همان طور که در جنگ ایران و عراق دیدیم که به رغم جنگ و هزینه های انسانی و مادی اش تهران توانست از تحریم ها عبور کند.

بدین ترتیب و با توجه به قرائت واقعیت ایران، اعراب نمی توانند بیش از این به غرب اعتماد کنند چرا که غرب دیر یا زود برای مشکل هسته ای ایران راه حل خواهد یافت. دعوت اعراب به منطقه خالی از سلاح هسته ای و ربط دادن پروژه هسته ای ایران به برنامه هسته ای اسرائیل نیز تنها بر پیچیده تر شدن مشکلات داخلی خود اعراب می افزاید. این فقط قدرت هسته ای ایران نیست که اعراب را می ترساند، ایدئولوژی، رویکرد توسعه طلبانه منطقه ای، قدرتش در ایجاد تحرک در درون کشورهای عربی و برتری دادن دیدگاهش بر دیدگاه حاکمان کشورهای عربی نیز اعراب را به شدت به وحشت انداخته است. اعراب نباید از ایران بترسند و آن را خطری برای خود بدانند بلکه بر عکس این سیاست های دو گانه غرب است که مصالح اعراب را مورد تهدید قرار می دهد، غرب خوب می داند که ایران سلاح هسته ای ندارد و از قضا خود نیز بر آن تاکید می کند و این حقیقتی است که شکی بر آن نمی توان کرد اما غربی ها اصرار دارند واقعیت را به گونه ای دیگر به اعراب و جهان نشان دهند. در عالم واقع ایران از تکنولوژی بالایی برخوردار است که این تکنولوژی سبب شده تا غرب به وحشت بیفتد. ایرانی ها خطوط قرمز جهانی را خوب می دانند و خیلی خوب می دانند که چگونه به آن نزدیک بشوند ولی از آن عبور نکنند. این حقیقت را باید پذیرفت که حتی اگر روزی غرب ضربات محدودی را هم به تاسیسات هسته ای ایران وارد کرد، باز هم غربی ها خواهند پذیرفت که ایران غنی سازی اورانیوم خود را آن هم با غلظت بالا ادامه دهد مشروط بر این که به سمت ساخت سلاح هسته ای نرود. ایران نیز قبول خواهد کرد که غنی سازی اش زیر نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی باشد چرا که در آن صورت به هر آن چه می خواسته رسیده است. مثل ژاپن که اورانیوم را با غلظت بالایی غنی می کند ولی سلاح هسته ای ندارد. در نهایت اسرائیل نیز به رغم تهدیدهایی که از ناحیه ایران احساس می کند، ایران هسته ای را خواهد پذیرفت چرا که بر خلاف آن چه ادعا می کند ایران هسته ای تهدیدی برای امنیت آن محسوب نمی شود. آن چه اسرائیل از آن واهمه دارد این است که اعراب به تکنولوژی هسته ای برسند چرا که به اعتقاد اسرائیلی ها اعراب دشمن دائمی آن هستند. آن چه اسرائیل را از ناحیه ایران می ترساند نفوذ منطقه ای آن است که وجودش را به خطر انداخته است.
[/color][/color]
منبع: الحیات

[mavi_deniz]

مشکلات سریلانکا برای واردات نفت ایران

فارس به نقل از ساندی تایمز سریلانکا: این کشور با وجود دریافت معافیت از تحریمهای ایران از آمریکا نمیتواند نفت ایران را وارد کند.
بر اساس این گزارش، بانکهای این کشور در گشودن اعتبارنامهها با احتیاط عمل میکنند و بیم این دارند که در لیست سیاه قرار بگیرند.
شرکت دولتی سیلون پترولیوم که از نفت ایران استفاده میکرد از ماه ژوئن نفت ایران را وارد نکرده است چراکه بانکهای این کشور از گشودن اعتبارنامه بیم داشتند و بیمهگران از ارائه پوشش بیمهای امتناع میکردند.

مدیرعامل این شرکت از دیپلماتهای آمریکایی درخواست کرده است تا مبادلات را تسهیل کنند و به بانکها و شرکتهای بیمهای ضمانتی بدهند که تحت مجازات آمریکا قرار نمیگیرند.
روز جمعه سریلانکا به همراه 19 کشور دیگر از واشنگتن معافیت از تحریمهای ایران دریافت کردند. پیش از این سریلانکا در سال حدود 12 محموله نفتی از ایران وارد میکرد که در سال 2011 به 9 محموله کاهش یافته بود.
بانک دولتی «پیپل» این کشور و بانک «سیلون» با وجود دریافت معافیت از گشودن اعتبارنامه سرباز میزنند.

مدیرعامل شرکت نفتی سیلون با توضیح اینکه این امر قابل فهم است زیرا در صورت قرار گرفتن در لیست سیاه، اقتصاد این کشور متوقف میشود، افزود: ما از ماه ژوئن به مدت 6 ماه اجازه وارد کردن 10 محموله نفتی از ایران را دریافت کردهایم.

[وحید 20]

جريمه سنگين دو بانک انگليسي بدليل همکاري با ايران

بانک هاي انگليسي استاندارد چارترد و اچ اس بی سی به خاطر همکاري با ايران و به اصطلاح نقض تحريمهای يکجانبه آمريکا و چند کشور ديگر در مجموع به پرداخت دو ميليارد دلار جريمه ملزم شدند.

به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از خبرگزاري فرانسه، وزارت خزانهداری آمريکا روز دوشنبه اعلام کرد که بانک انگليسي استاندارد چارترد به خاطر همکاري با ايران و نقض تحريمهای يکجانبه آمريکا عليه ايران ۳۲۷ ميليون دلار جريمه به دولت آمريکا پرداخت خواهد کرد.

این بانک به نقض تحریم های آمریکا علیه کشورهای ایران، برمه، لیبی و سودان متهم شده بود.

همزمان گزارش شد که بانک اچ اس بی سی ۱.۹ میلیارد دلار برای حل و فصل ادعای مربوط به پولشویی و نقض تحريمها به دولت آمریکا می پردازد.

نهاد ناظر بر امور مالی نیویورک هم در تابستان گذشته این بانک را ۳۴۰ میلیون دلار جریمه کرده بود. اين نهاد، این بانک را متهم کرده بود که طی يک دهه در سال های 2000 تا 2010، 60 هزار مورد نقل و انتقال مالی به ایران انجام داده است.

[وحید 20]

آمریکا زمان نهایی برای جنگ با ایران را در ماه مارس سال آینده تعیین کرده است

فارین پالسی می نویسد: هفته گذشته ایالات متحده آمریکا موضع استراتژی خود را در مورد بحث بر سر برنامه هسته ای ایران اساسا تغییر داد.

به گزارش سرویس بین الملل انتخاب ؛ این نشریه می نویسد: "این حرکت در نهایت می تواند به یک حمله نظامی به تاسیسات هسته ای شناخته شده ایران منجر شود".
این نشریه به نقل از رابرت وود، مدیر امور آژانس بین المللی انرژی اتمی گزارش می دهد: "اگر ایران تا ماه مارس با آژانس بین المللی انرژی اتمی همکاری را آغاز نکند، ایالات متحده آمریکا مشترکا با اعضای دیگر گروه 5 + 1 به دنبال انجام اقدامات مناسب هستند و خواستار انتقال پرونده به شورای امنیت هستند.

فارین پالسی می نویسد: اما با توجه به این گفته ها چرا دولت اوباما مهلت نهایی را در ماه مارس 2013 اعلام کرد؟

این نشریه ادامه می دهد: "پاسخ به این پرسش به آن بستگی دارد که علل حمله به ایران چیست". اسرائیل به عنوان مثال، در مورد منطقه "عدم مجازات" می گوید نباید برنامه ایران به آن قدری پیشرفت کند که حمله به ایران غیر موثر شود.

به نوشته این نشریه آمریکایی ؛ از سخنان کلینتون می توان دید که دولت اوباما به این دیدگاه اسرائیل گرایش نشان می دهد.