Tweet
من کاری به نوع نگاه کسانی که سر به تن این نظام نمی خواهند ندارم. دأب من در نسبت با جمهوری اسلامی ایران دعوت به آرامش و فهم و ادب و تغییر است. فعلاً کاری هم به این ندارم که در عبور توفنده ی چیزی به اسم انقلاب اسلامی، چه آدمهایی از هستی ساقط شده اند و چه دودمانهایی به باد رفته و چه عمرهایی در گوشه های زندان تباه شده است و چه سرمایه هایی به غارت رفته و چه نتایج خوفناکی بر سر این کشور آوار شده است. بل به این کار دارم که ما چگونه از هزارتوی مخمصه هایی که ما را احاطه کرده اند بگذریم و به سلامت بر سر فردایی که شایسته ی مردم ایران است فرود آییم. گرچه اغلب نوشته های من رو به جناب خامنه ای است، با اینهمه اما کاری به این نیز ندارم که ایشان نوشته های مرا می خواند یا نمی خواند. تنها تقاضای این روزهای من از جناب خامنه ای این است که یک بار در زندگی سیاسی شان راست بگویند.
و اگر – بنا به دلایلی که خود و اطرافیانشان می دانند – فرمایش فرموده اند: “من یک رأی بیشتر ندارم”، اکنون بر سر این سخن خود مستقیم بایستند. یعنی همین یک سخن را که صورت ظاهرش درست و باطنش آکنده از هزار نقشه و هزار حادثه و هزار برنامه ی پنهان است، برای ما بیارایند و غبار ناراستی و خیالات مسجّل را از آن بزدایند. خلاصه بگویم: همین یکبار را به همان یک رأی – در ظاهر و باطن – بسنده کنند. بنظر شما انتظار و تقاضای فراوانی است این؟
محمد نوری زاد
ششم اردیبهشت سال نود و دو
و اگر – بنا به دلایلی که خود و اطرافیانشان می دانند – فرمایش فرموده اند: “من یک رأی بیشتر ندارم”، اکنون بر سر این سخن خود مستقیم بایستند. یعنی همین یک سخن را که صورت ظاهرش درست و باطنش آکنده از هزار نقشه و هزار حادثه و هزار برنامه ی پنهان است، برای ما بیارایند و غبار ناراستی و خیالات مسجّل را از آن بزدایند. خلاصه بگویم: همین یکبار را به همان یک رأی – در ظاهر و باطن – بسنده کنند. بنظر شما انتظار و تقاضای فراوانی است این؟
محمد نوری زاد
ششم اردیبهشت سال نود و دو
نظر