Tweet
از دو نامه بی جواب احمدی نژاد به بوش و اوباما، تا نامه تبریک اوباما به روحانی
احمدی نژاد هم به بوش، هم به اوباما و هم دیگر سران دنیا نظیر آنگلا مرکل، ژاک شیراک، سارکوزی، رومانو پرودی و پاپ بندیکت شانزدهم نامه نوشت. اما خبری از پاسخ حتی یک کدام از آنها منتشر نشد. برخی نامه های او حتی بعید است توسط آنان خوانده شده باشد، به ویژه نامه 17 صفحه ای او به جرج بوش که آیت الله جنتی آن را الهام از طرف خداوند دانست!
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
عمار کلانتری در آینده آنلاین نوشت:
طی روزهای اخیر، رسانه ها از نامه باراک اوباما به حجت الاسلام روحانی خبر دادند و امروز هم رئیس جمهور از برخی مفاد این نامه و همچنین پاسخ وی به رئیس جمهور آمریکا پرده برداشت.
رییس جمهور کشورمان در تشریح نامه همتای آمریکایی اش گفت: «بعد از انتخابات ریاست جمهوری و شروع به کار رسمی ام، آقای اوباما نامه ای خطاب به من نوشتند و تبریک گفتند و برخی مسائل را مطرح کردند. من هم به آن نامه پاسخ دادم، از ایشان تشکر کردم و مواضع جمهوری اسلامی ایران را نسبت به برخی مواردی که ایشان مطرح کرده بودند و برخی موارد دیگر، مطرح کردم».
در واقع بدون این که روحانی به رئیس جمهور آمریکا نامه بنویسد، این اوباما بود که به رئیس جمهور ایران نامه ای "سازنده" نوشت و پاسخ خود را هم شنید.
این در حالی است که احمدی نژاد هم به بوش، هم به اوباما و هم دیگر سران دنیا نظیر آنگلا مرکل، ژاک شیراک، سارکوزی، رومانو پرودی و پاپ بندیکت شانزدهم نامه نوشت. اما خبری از پاسخ حتی یک کدام از آنها منتشر نشد و با شناختی که از علاقه احمدی نژاد و تیمش به رسانه ای شدن وجود دارد، می توان قطعی گفت که پاسخ مناسبی از این مقامات خارجی برای رییس جمهور سابق ارسال نشده است و برخی نامه های او حتی بعید است توسط آنان خوانده شده باشد!
به ویژه نامه 17 صفحه ای او به جرج بوش که آیت الله جنتی آن را الهام از طرف خداوند دانست! و توصیه کرد این نامه را بچه ها همه بخوانند و در مدارس و دانشگاهها خوانده شود و صدا و سیما نیز مکرر آن را بخواند.
احمدی نژاد به اوباما هم دو نامه نوشت. نامه اول، پیام تبریکی خطاب به اوباما در آبان ماه 88 بود تا نخستین پیام تبریک یک رئیس جمهور ایرانی به همتای آمریکایی اش رقم بخورد.
با وجود جواب نگرفتن، اسفند همان سال دومین نامه برای رییس جمهور آمریکا ارسال و سوالاتی درباره تلقی دولت آمریکا از ماجرای برج های دوقلو که زمینه ساز حمله به عراق و افغانستان و حضور در منطقه شد، مطرح شد.
مشایی ارسال این نامه را "در چارچوب دیپلماسی عمومی و تاثیرگذاری بر روی افکار بین الملل و ملت های منطقه" توصیف کرد و گفت: این نامه همچنین عاملی است در این جهت که نگاه ایران را در این مورد ببینند و نقدی بر سیاست های دولت آمریکا باشد.
البته مشکل از اینجا بود که احمدی نژاد با بی توجهی به جایگاه واقعی خودش که رییس جمهور یک کشور بود، می خواست در مقام یک مصلح جهانی یا پیامبر حرکت کند که البته نه به او می آمد، نه سران دیگر کشورها این رویکرد را هضم می کردند و شاید تنها کسی که این رویه را می پسندید، آیت الله جنتی و همفکرانش بودند!
با این وصف، رئیس جمهوری که همواره مدعی حرکت عزتمندانه در دیپلماسی و مقابله با تحقیر بود، عملا طبق عرف دیپلماسی تحقیر شد.
اما این بار نامه نگاری به رئیس جمهور ایران را رئیس جمهور آمریکا آغاز کرده و روحانی هم با ظرفیت عمل کرده و دریافت نامه از اوباما را چندان افتخار برای خود ندانسته است. بلکه بدون جنجال و با تدبیر و مشورت با مقامات عالی نظام، پاسخ او را داده است. او که فضای دیپلماتیک را می شناسد، فارغ از فضاسازی های تبلیغاتی و رویکردهای به اصطلاح مصلحانه! از دیپلماسی در مسیر خود استفاده می کند تا راه حلی برای مشکلات کشور و چه بسا برخی مشکلات جهان پیدا کند.
البته حل این گونه مسایل نظیر مشکلات ایران و آمریکا و نیز پرونده هسته ای، فراتر از یکی دو نامه نگاری است و به عوامل زیادی بستگی دارد. اما به هر حال استفاده از هر روش در مسیر خود است که مطابق حکمت است و تامین کننده عزت و مصلحت کشور، مواردی که مدتها با بی تدبیری از آنها کاسته شد.
البته افراطیون کم خرد در برابر این مقایسه، حتما خواهند گفت، به حسن روحانی نامه می نویسند چون آدم خودشان است! معلوم است او مشکل دارد و.... البته جواب برخی ها خاموشی است
احمدی نژاد هم به بوش، هم به اوباما و هم دیگر سران دنیا نظیر آنگلا مرکل، ژاک شیراک، سارکوزی، رومانو پرودی و پاپ بندیکت شانزدهم نامه نوشت. اما خبری از پاسخ حتی یک کدام از آنها منتشر نشد. برخی نامه های او حتی بعید است توسط آنان خوانده شده باشد، به ویژه نامه 17 صفحه ای او به جرج بوش که آیت الله جنتی آن را الهام از طرف خداوند دانست!
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
عمار کلانتری در آینده آنلاین نوشت:
طی روزهای اخیر، رسانه ها از نامه باراک اوباما به حجت الاسلام روحانی خبر دادند و امروز هم رئیس جمهور از برخی مفاد این نامه و همچنین پاسخ وی به رئیس جمهور آمریکا پرده برداشت.
رییس جمهور کشورمان در تشریح نامه همتای آمریکایی اش گفت: «بعد از انتخابات ریاست جمهوری و شروع به کار رسمی ام، آقای اوباما نامه ای خطاب به من نوشتند و تبریک گفتند و برخی مسائل را مطرح کردند. من هم به آن نامه پاسخ دادم، از ایشان تشکر کردم و مواضع جمهوری اسلامی ایران را نسبت به برخی مواردی که ایشان مطرح کرده بودند و برخی موارد دیگر، مطرح کردم».
در واقع بدون این که روحانی به رئیس جمهور آمریکا نامه بنویسد، این اوباما بود که به رئیس جمهور ایران نامه ای "سازنده" نوشت و پاسخ خود را هم شنید.
این در حالی است که احمدی نژاد هم به بوش، هم به اوباما و هم دیگر سران دنیا نظیر آنگلا مرکل، ژاک شیراک، سارکوزی، رومانو پرودی و پاپ بندیکت شانزدهم نامه نوشت. اما خبری از پاسخ حتی یک کدام از آنها منتشر نشد و با شناختی که از علاقه احمدی نژاد و تیمش به رسانه ای شدن وجود دارد، می توان قطعی گفت که پاسخ مناسبی از این مقامات خارجی برای رییس جمهور سابق ارسال نشده است و برخی نامه های او حتی بعید است توسط آنان خوانده شده باشد!
به ویژه نامه 17 صفحه ای او به جرج بوش که آیت الله جنتی آن را الهام از طرف خداوند دانست! و توصیه کرد این نامه را بچه ها همه بخوانند و در مدارس و دانشگاهها خوانده شود و صدا و سیما نیز مکرر آن را بخواند.
احمدی نژاد به اوباما هم دو نامه نوشت. نامه اول، پیام تبریکی خطاب به اوباما در آبان ماه 88 بود تا نخستین پیام تبریک یک رئیس جمهور ایرانی به همتای آمریکایی اش رقم بخورد.
با وجود جواب نگرفتن، اسفند همان سال دومین نامه برای رییس جمهور آمریکا ارسال و سوالاتی درباره تلقی دولت آمریکا از ماجرای برج های دوقلو که زمینه ساز حمله به عراق و افغانستان و حضور در منطقه شد، مطرح شد.
مشایی ارسال این نامه را "در چارچوب دیپلماسی عمومی و تاثیرگذاری بر روی افکار بین الملل و ملت های منطقه" توصیف کرد و گفت: این نامه همچنین عاملی است در این جهت که نگاه ایران را در این مورد ببینند و نقدی بر سیاست های دولت آمریکا باشد.
البته مشکل از اینجا بود که احمدی نژاد با بی توجهی به جایگاه واقعی خودش که رییس جمهور یک کشور بود، می خواست در مقام یک مصلح جهانی یا پیامبر حرکت کند که البته نه به او می آمد، نه سران دیگر کشورها این رویکرد را هضم می کردند و شاید تنها کسی که این رویه را می پسندید، آیت الله جنتی و همفکرانش بودند!
با این وصف، رئیس جمهوری که همواره مدعی حرکت عزتمندانه در دیپلماسی و مقابله با تحقیر بود، عملا طبق عرف دیپلماسی تحقیر شد.
اما این بار نامه نگاری به رئیس جمهور ایران را رئیس جمهور آمریکا آغاز کرده و روحانی هم با ظرفیت عمل کرده و دریافت نامه از اوباما را چندان افتخار برای خود ندانسته است. بلکه بدون جنجال و با تدبیر و مشورت با مقامات عالی نظام، پاسخ او را داده است. او که فضای دیپلماتیک را می شناسد، فارغ از فضاسازی های تبلیغاتی و رویکردهای به اصطلاح مصلحانه! از دیپلماسی در مسیر خود استفاده می کند تا راه حلی برای مشکلات کشور و چه بسا برخی مشکلات جهان پیدا کند.
البته حل این گونه مسایل نظیر مشکلات ایران و آمریکا و نیز پرونده هسته ای، فراتر از یکی دو نامه نگاری است و به عوامل زیادی بستگی دارد. اما به هر حال استفاده از هر روش در مسیر خود است که مطابق حکمت است و تامین کننده عزت و مصلحت کشور، مواردی که مدتها با بی تدبیری از آنها کاسته شد.
البته افراطیون کم خرد در برابر این مقایسه، حتما خواهند گفت، به حسن روحانی نامه می نویسند چون آدم خودشان است! معلوم است او مشکل دارد و.... البته جواب برخی ها خاموشی است
نظر