گزیده های شعر و شاعری

[آمن خادمی]

روباه آن بالا
بالاى سايه
دشت را دور مى زد
سرك كشيد
گندم هنوز سبز بود
... و زمين
گرم نشده بود
برقي زد و رعدى جارى شد
روباه محو مى شد
و باران كه گرفت
فقط گندم ماند
دشت
و سايه و زمين

[عليرضا جمالی]

دی در حق ما کسی بدی گفت......ما دل زغمش نمی خراشیم
ما نیز نکو یی اش بگوییم......تا هر دو دروغ گفته باشیم

[toyota]

زندگی هر انسانی جاده ای ایست که به نهانخانه وجودش منتهی میشود - هرمان هسه

[ماهور]

هرکه او بیدارتر رخ زردتر// هرکه او هشیارتر پردردتر

[ماهور]

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد/ تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

[غزاله]

هر کسی از ظن خود شد یار من-از درون من نجست اسرار من
سر من از ناله من دور نیست-لیک چشم و گوش را آن نور نیست
تن ز جان و جان ز تن مستور نیست-لیک کس را دید جان دستور نیست
آتشست است این بانگ نای و نیست باد-هر که این آتش ندارد نیست باد
آتش عشقست کاندر نی فتاد-جوشش عشقست کاندر می فتاد!!!
مثنوی معنوی _ دفتر اول

[غزاله]

بی جمال عالم آرای تو، روزم چون شب است / با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع

[غزاله]

نيكى و بدى كه در نهاد بشر است/
شادى و غمى كه در قضا و قدر است/
با چرخ مكن حواله ، كاندر ره عقل/
چرخ از تو هزار بار بيچاره تر است/

(حضرت خيام نيشابورى)

[kh25]

غريبه ام و در اين شهر مست تنهايي

به رغم غربت من ، شهره ام به شيدايي

غريبه ام و دلم همدلي طلب دارد

در اين تراكم غربت عجب تقاضائي!

غريبه ام و سلامم جواب مي خواهد

سلام بي جواب دلم صحنه اي تماشائي

دلم گرفته خدايا تو هم غريب شدي؟

بيا رفيق دلم شو، زغربتت به درآيي

دلم شكسته تر از شيشه هاي شهر شماست

اگر چه نيست شعر من اما ، چه بند زيبايي

خداي جمله غريبان ، رفيق شبهايم

همين كه فكر من هستي چه غم ز تنهائي

[behnam]

ای طفل که دفع مگس از خود نتوانی

هر چند که بالغ شدی آخر تو آنی

شکرانه زور آوری روز جوانی

آنست که قدر پدر پیر بدانی

سعدی

[بابک 52]

كوك كن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است


كوك كن ساعتِ خویش !
كه مـؤذّن، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
و در آغوش سحر رفته به خواب


كوك كن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
كه سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند


كوك كن ساعتِ خویش !
كه سحرگاه كسی
بقچه در زیر بغل،
راهیِ حمّامی نیست
كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی


كوك كن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این كوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است


كوك كن ساعتِ خویش !
ماكیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند


كوك كن ساعتِ خویش !
كه در این شهر، دگر مستی نیست
كه تو وقتِ سحر، آنگاه كه از میكده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی


كوك كن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر
و در این شهر سحرخیزی نیست

[behnam]

هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟

یا دیو کسی گفت که رضوان بهشتست؟

نیکی و بدی در گهر خلق سرشتست

از نامه نخوانند مگر آنچه نوشتست

سعدی

[غزاله]

گر بگويم كه مرا با تو سر و كاری نیست / در و دیوار گواهی بدهد كاری هست!

[behnam]

ما زیاران چشم یاری داشتیم

خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

تا درخت دوستی کی بر دهد

حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

گفت و گو آیین درویشی نبود

ورنه با تو ماجراها داشتیم

شیوه چشمت فریب جنگ داشت

ما خطا کردیم و صلح انگاشتیم...


حافظ

[behnam]

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوشست چون دوست در اوست

از دیده دوست فرق کردن نه نکوست

یا دوست به جای دیده یا دیده خود اوست

مولوی