Tweet
یاد آر ز شمع مرده یاد آر!
.
.
.
.
ای مرغ سحر چو این شب تار.........بگذاشت ز سر سیاهکاری
وز نفحه ی روح بخش اسحار......... رفت از سر خفتگان خماری
بگشود گره ز زلف زرتار.....................محبوبه ی نیلگون عماری
یزدان به کمال شد پدیدار.................و اهریمن زشتخو حصاری
یاد آر ز شمع مرده یاد آر
ای مونس یوسف اندرین بند...........تعبیر عیان چو شد ترا خواب
دل پر ز شعف، لب از شکرخند.......محسود عدو، به کام اصحاب
رفتی برِ یار و خویش و پیوند................. آزادتر از نسیم و مهتاب
زان کو همه شام با تو یک چند................ در آرزوی وصال احباب
اختر به سحر شمرده یاد آر
چون باغ شود دوباره خرّم................ ای بلبل مستمند مسکین
وز سنبل و سوری و سپرغم................ آفاق، نگار خانه ی چین
گل سرخ و به رخ عرق ز شبنم...........تو داده ز کف زمام تمکین
ز آن نوگل پیشرس که در غم........... ناداده به نار شوق تسکین
از سردی دی فسرده، یاد آر
ای همره تیهِ پور عمران...............بگذشت چو این سنین معدود
و آن شاهد نغز بزم عرفان............بنمود چو وعدِ خویش مشهود
وز مذبح زر چو شد به کیوان.............هر صبح شمیم عنبر و عود
زان کو به گناهِ قوم نادان.................در حسرت روی ارض موعود
بر بادیه جان سپرده یاد آر
چون گشت ز نو زمانه آباد...................ای کودک دوره ی طلائی
وز طاعت بندگان خود شاد.................بگرفت ز سر خدا ، خدائی
نه رسم ارم، نه اسم شدّاد...................گِل بست زبان ژاژخائی
زان کس که ز نوک تیغ جلاد..............مأخوذ به جرم حق ستائی
پیمانه ی وصل خورده یاد آر
وز نفحه ی روح بخش اسحار......... رفت از سر خفتگان خماری
بگشود گره ز زلف زرتار.....................محبوبه ی نیلگون عماری
یزدان به کمال شد پدیدار.................و اهریمن زشتخو حصاری
یاد آر ز شمع مرده یاد آر
ای مونس یوسف اندرین بند...........تعبیر عیان چو شد ترا خواب
دل پر ز شعف، لب از شکرخند.......محسود عدو، به کام اصحاب
رفتی برِ یار و خویش و پیوند................. آزادتر از نسیم و مهتاب
زان کو همه شام با تو یک چند................ در آرزوی وصال احباب
اختر به سحر شمرده یاد آر
چون باغ شود دوباره خرّم................ ای بلبل مستمند مسکین
وز سنبل و سوری و سپرغم................ آفاق، نگار خانه ی چین
گل سرخ و به رخ عرق ز شبنم...........تو داده ز کف زمام تمکین
ز آن نوگل پیشرس که در غم........... ناداده به نار شوق تسکین
از سردی دی فسرده، یاد آر
ای همره تیهِ پور عمران...............بگذشت چو این سنین معدود
و آن شاهد نغز بزم عرفان............بنمود چو وعدِ خویش مشهود
وز مذبح زر چو شد به کیوان.............هر صبح شمیم عنبر و عود
زان کو به گناهِ قوم نادان.................در حسرت روی ارض موعود
بر بادیه جان سپرده یاد آر
چون گشت ز نو زمانه آباد...................ای کودک دوره ی طلائی
وز طاعت بندگان خود شاد.................بگرفت ز سر خدا ، خدائی
نه رسم ارم، نه اسم شدّاد...................گِل بست زبان ژاژخائی
زان کس که ز نوک تیغ جلاد..............مأخوذ به جرم حق ستائی
پیمانه ی وصل خورده یاد آر
نظر