گزیده های شعر و شاعری

[آمن خادمی]

گویند بهشت و حور و عین خواهد بود / آنجا می و شیر و انگبین خواهد بود

گر ما می و معشوق گزیدیم چه باک / چون عاقبت کار چنین خواهد بود

....خیام

[آمن خادمی]

گر باده خوری تو با خردمندان خور / یا با صنمی لاله رخـی خندان خــور

بسیار مخور و رد مکــن فاش مساز / اندک خور و گه گاه خور و پنهان خور

خیام

[آمن خادمی]

خوابم نمی برد
گوشم فرودگاه صداهای بی صداست
باور نمی کنی
اما
من پچ پچ غمین تصاویر عشق را
محبوس و چارمیخ به دیوار سال ها
پیوسته باز می شنوم در درون شب
من رویش گیاه و رشد نهالان
پرواز ابرها تولد باران
تخمیرهای ساکت و جادویی زمین
من نبض خلق را
از راه گوش می شنوم آری
همواره من تنفس دریای زنده را
تشخیص می دهم
باور نمی کنی

....سیاوش کسرایی

[آمن خادمی]

به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر سفر نکنی،
اگر کتابی نخوانی،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،
اگر از خودت قدردانی نکنی.
به آرامی آغاز به مردن میکنی
زمانی که خودباوری را در خودت بکشی،
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند.
به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر برده عادات خود شوی،
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی ...
اگر روزمرّگی را تغییر ندهی
اگر رنگهای متفاوت به تن نکنی،
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی.
تو به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر از شور و حرارت،
از احساسات سرکش،
و از چیزهایی که چشمانت را به درخشش وامیدارند
و ضربان قلبت را تندتر میکنند،
دوری کنی . . .،
تو به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر هنگامی که با شغلت، یا عشقت شاد نیستی، آن را عوض نکنی
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی
اگر ورای رویاها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی
که حداقل یک بار در تمام زندگیت
ورای مصلحت اندیشی بروی . . .
-
امروز زندگی را آغاز کن!
امروز مخاطره کن!
امروز کاری کن!
نگذار که به آرامی بمیری!
شادی را فراموش نکن

....اشعار پابلو نرودا ترجمه احمد شاملو

[آمن خادمی]

اشک رازیست
لبخند رازیست
عشق رازیست


اشک آن شب لبخند عشق ام بود.

قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی...

من درد مشترکام
مرا فریاد کن.

درخت با جنگل سخن میگوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم

نامات را به من بگو
دستات را به من بده
حرفات را به من بگو
قلبات را به من بده
من ریشههای تو را دریافته ام
با لبانات برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایات با دستان من آشناست.

در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندهگان،
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرودها را
زیرا که مردهگان این سال
عاشقترین زندهگان بوده اند.

دستات را به من بده
دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بهسان ابر که با توفان
بهسان علف که با صحرا
بهسان باران که با دریا
بهسان پرنده که با بهار
بهسان درخت که با جنگل سخن میگوید

زیرا که من
ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست

....احمد شاملو

[آمن خادمی]

وای بر ما/اگر خواهر خزر بمیرد/خلیج فارس آنقدر خواهد گریست/که همه دریاهای دنیا بالا بیایند/و بالا میآیند/تا همراه رودها، چشمهها و/دو دیدهی من/از میان ِ مکافاتِ زخم و نمک بگذرند/و میگذرند/تا آسمانِ سراسرِ این سرزمین/-با هزاران امیدِ بارآور از باران/به جانب ارومیه راه بیفتد/و راه میافتد/تا دیگر/نه هیچ تَنِ تشنهای از تاریکی بترسد و/نه زخمهای بیشمار ما از نمک

سیدعلی صالحی »سونات مهتاب برای دریاچه نمک

[آمن خادمی]

تو را چـه به فـرهـاد
یـک فـرهـاد اسـت و یـک بـیسـتون عــاشـقی
تـــو هـمـیـن یـک وجـب دیــوار فاصــــله را بـردار
مـن بـاورت مـیـکنـم...

[ماهور]

موجها خوابیده اند آرام و رام ،
طبل توفان از نوا افتاده است.
چشمه های شعله ور خشکیده اند ،
آبها از آسیا افتاده است .

در مزارآّباد شهر بی تپش
وای جغدی هم نمی آید به گوش
دردمندان بی خروش و بی فغان
خشمناکان بی فغان و بی خروش

اخوان ثالث

[ماهور]

نعش این شهید عزیز/
روی دست ما مانده ست/
امروز ،/
ما شکسته ، ما خسته ،/
ای شما به جای ما پیروز ،/
این شکست و پیروزی به کامتان خوش باد ./
هر چه فاتحانه می خندید ؛/
هر چه می زنید ، می بندید ؛/
هر چه می برید ، می بارید ؛/
خوش به کامتان امّا ،/
نعش این عزیز ما را هم به خاک بسپارید
......
شعر تسلي و سلام اخوان ثالث براي مصدق

[PASHA]

خدا

اگر تمامی خلق گرگهای هار شوند

و از آسمان هول و کینه بر سرم بارد

تو مهربان جاودان آسیب نا پذیر من هستی

ای پناهگاه ابدی

تو می توانی جانشین همه بی پناهی ها شوی

"دکتر علی شریعتی"

[PASHA]

کودکی در خرابه های این شهر می گرید از بدی های این شهر

ندارد آسایش در زندگیش می گوید خدایا خسته شدم از کار در این شهر

انسانها هم چون حیوانات وحشی اند که زندگی می کنند در این شهر

روز نبوده گذرانیم زندگی را در خرابه ای آن فقیران را درک کنیم ای مردم این شهر

در گوشه ای ندارند اندکی نان و نمک اما در گوشه ای حرام میکنند نعمت هایی که ریخته در این شهر

نگاهی کنید اطراف شهر را ببینید چه قدر محتاج هست در این شهر

[PASHA]

من توام تو من!!!

گفتم خدایا دلگیرم . گفت حتی از من؟

گفتم دلم را ربودند . گفت بیش از من؟



گفتم چقدر دوری ! گفت تو یا من؟

گفتم تنهاترینم . گفت پس من؟

گفتم کمک خواستم . گفت از غیر من؟

گفتم اینقدر نگو من . گفت من توام تو من!!!

[ناهید]

نمیدانم روزگاری نه چندان دور
(آن هنگام که در کوچه های غریب(آنجا که حتی زبان مردمانش را نمی فهمم
،قدم میزنم
...!آیا من و تو نام یکدیگر را به خاطر داریم یا نه
...!نمیدانم هنوز آواز قدیمیِ آن روزها یادمان مانده یا نه
...به راستی،از تو چه در خاطرم خواهد ماند؟
(میدانم آن روزها ،در سرزمینی که مالِ ما نیست(که البته مردمانش آنقدر میفهمند که در روزگارت سرک نکشند
...من به دنبالِ یک جفت گوشِ مفت میگردم برای ورّاجی
،نمیدانم آن هنگام که مردّدم بین سفارش قهوه ترک و فرانسه
!!!...تو هنوز از بوی قهوه بیزاری یا نه
...می بینی؟حتی فکر اینها را هم کرده ام
،دوست دارم دستهایم را تا ته فرو کنم در جیب های کُتم
و تمام سنگفرش ها را،تا در خانه بشمارم
.شاید این تنها راه خلاصی از خاطراتمان باشد
...به راستی،از تو چه در خاطرم خواهد ماند؟
شاید یادم بماند گوشواره هایِ اولین دیدارمان را با خود ببرم
...یا شاید زهیر * را
اما نه...مگر تو مرا در همان آخرین آغوش،کنارِ همان شیشه بزرگِ فرودگاه فراموش نکردی؟
،مگر آن لحظه که برای آخرین بار پشت سرم را نگاه کردم
!لبخندت روی نگاهِ آن دخترکِ غریبه نماسیده بود؟؟
پس چرا من تاوانِ اینهمه خاطره را بدهم؟
: هنوز صدایِ خودت در گوشم هست که گاه زمزمه میکردی
،بگذار که هزاران تیرانداز،بر روی یک پرنده تیر بیاندازند
،من از آن که دو انگشت بر او باشد
انگشت برمیدارم
...بگذار آنچه از دست رفتنیست از دست برود
.
.
.
یک فنجان فرانسه لطفـاً

زهیر:نوشته پائولو کوئیلو

[ناهید]

گوشه ای می گریستم ...
عابری گفت :
حالتان خوب است ؟!
گفتم خوبم !
تنها تکه ای تنهایی
توی چشمم رفته است ...

[ناهید]

در جنگلی که درختانش

بهار را از یاد برده اند

از باد نمی ترسم

از شکستن نمی ترسم

از خشک شدن نمی ترسم

از سوختن نمی ترسم

مرا از این زمستان ببرید

به شومینه های تان بسپارید

"من سردم است".